Vermakelijcke uyren
(1628)–Jan Harmensz. Krul–
Auteursrechtvrij
[pagina 113]
| |
Dat ick verwonnen bin,
Nu heden, ghebeden
U niet beweeghen keunen tot de Min.
Laet varen schoone Maeght,, de sorgen die ghy draeght,
En twijffelt niet aen Tyters Min;
Die u standvastigh blijf Godin:
Want Tyter, die myter, so menighen Maeght
Nu hy u Liefde draeght:
Door reden, mijn heden
Ter wereld niet als u by-sijn behaeght.
Ick min u schoone Zon. Waer 't dat ick meerder kon
Betoonen van mijn trouwigheydt:
Ick soud't bewijsen soete Meydt.
Op Aerden, gheen waerden, so lief als mijn
U hooghe deughden sijn.
O schoone! Tot loone
Wensch ick om 't lieve licht van u aenschijn.
't Is Tyter (schoone Vrou) Die gaerne boeten sou
Zijn lusten aen u jonghe Ieught:
En kussen eens (met soete vreught)
De tipjes, uw's lipjes; bevocht Iuffrou
Met asems soete dou.
De bloosjes, als roosjes
Ick op u schoone wangtjes drucken sou.
Ey! schoone, slaet eens op,, de vensters, die in't top
Van 't hooghe voor-hooft schoon ontdaen,
Al flick'rend' als twee Sterren staen,
Met booghjes, pas hooghjes, het gittigh haer
Ciert u bruyn ooghjes claer.
V Leden, besneden
Niet anders of het een Godinne waer.
|
|