Vermakelijcke uyren

[p. 94]

[Meldt Lomm're Bloempjes, die u groene Beemden ciert]

Stemme: Soo't begint.

MEldt Lomm're Bloempjes, die u groene Beemden ciert,
Tuyght stomme Beeckjes door u soet gemurmureer.
Pluymighe Vogeltjes, tiereliert,
Zephyre buyght de Telghjes door u koele winden neer,
En spreydt de tackjes van het dicht beboomde Wout
D'een voor d'ander,, van malcander:
Om sien of daer mijn Nimph haer niet verborgen hout.

Clapt lieve Beeckjes, door het vlieten van u stroom,

Ey! koele winden, drijft de bladers ruyssend' voort.
Hoe sijt ghy nu in't loopen so loom?
Of rust mijn Nimphje wat in u gras-rijcke oort?
Ach! neen. Waer vind' ick dan de voedster van mijn Min?
Lieve Tackjes,, sijt mijn Brackjes.
Ey! Beeckjes stroomt noch verder Boswaert in.

Wat let u golfjes, Cristalijne borrens-vliet:

Dat uwe stroompjes silv'righ vlietend' niet en gaen?
Datmense nu niet schommelen siet
Al ruyssend' op en neder, maer treurend' stille staen?
En dat u suyv're stroompjes trubligh sijn vermengt?
So ick waene,, doen't mijn traene,
Die 't hert, door d'ooghen in u klaere Borne plengt.

Ha! Keur-vorstinne, om u ist dat mijn gesucht

En flaeuwe klaghten sijn bekent de hooghe Goon:
Om dat ghy te wreveligh van mijn vlucht,
So sijn mijn klaghten aen de Goden mijne Boon:
Om te getuyghen haer mijn onverdiende smert
Die door d'ooghen, uw's vermoghen
Wt de Borren vliet van mijn bedroefde hert.

Hoe ken het herte, dat een lichaems-kluys bewoont,

Noch blijven onbeweeght, aensiende, dat een Heldt
Zijn traenen tot getuyghen toont:
Hoe't hert door Liefde, om sijn Lief, lijdt Liefds-geweldt;
Om dat ick my Goddin niet derf onderstaen
U te smeecken,, u te spreecken;
Moet ick in dese brand stil-swijgende vergaen.