|
| |
Tweede handeling.
Eerste wtkomst.
Rosilion siende op sijn swaert.
Soo blinkt den dageraet met Hemel blaeuw in 't Oosten;
Soo pleegh een droef gemoedt zigh selven vaek te troosten:
Soo raektmen voort, en voort, ja klimt van trap op trap,
Soo komtmen van een kleyn tot groote Ridderschap:
Ghy zijt het blanke stof ghesmeet wt stale staven,
Ghy zijt het, die mijn lof doet tot den Hemel draven,
Ghy zijt het Edel swaert, dat my dus hoogh doet treen,
Ghy zijt mijn opkomst; doch ghy zijt het niet alleen:
| |
| |
Ghy zijt het middel wel om d'eere op te reghten,
Maer vrughteloos, soo hert, en kraght niet mede veghten:
Ghy zijt het middel wel 't welck kloeke daden doet
Maer moet gedreven zijn door maght, beleyt, en moet.
O roem van mijn geluk: ô tuyghe van mijn daden,
O bloemen van mijn krans in plaets van lauwre bladen:
O perlen aen mijn kroon; çieraden van mijn eer:
Trompetten van mijn lof: en glans van mijn geweer,
Ik die een Ridders naem (door daden) heb verkregen
Voer al mijn Ridderschap in wapen, en in degen:
O Ridderlijk Juweel, ô Princelijk cieraet!
Dat meenigh laffen guyl tot pronk dient over straet,
Alleen wt hovaerdy en ydel wel behaghen,
U roem en is geen roem alleenigh door het draeghen,
U opperste waerdy die hanght alleen hier an
Als datmen (daer het dient) u wel gebruycken kan.
Tot straf van die misdoet aen deughelijke wetten,
En tot een dwingelandt om moetwil te beletten:
De goeden zijt ghy goet, de quaden ghy verstrekt
Een gheessel, die tot goet het quaet gemoedt opwekt.
Wien heeft zigh onderstaen mijn eere te bestrijden,
Die tot sijn oneer niet van my heeft moete lijden
Bedrukte nederlaegh? wien temd' ik niet de moedt,
Schoon Ridderlijk in lust van kindts been opgevoedt?
Dit is de hooghste lof die ik op 't Aerdtrijk voere;
Het galmen van trompet, en klanck van trommel roere
By gladde vonken wt een ys'ren huyt gesmeet,
Is my het soetst musijk, dat ik ter werelt weet;
Den pronkert voerdt sijn moedt op glans van diamanten
In zijd, en saght gewaedt geciert aen alle kanten
Met peerlen, en met gout; ja lieft de pronk van glans,
Daer wapen, ende swaerdt my zijn een lauwren krans;
O grooten Strijt-Godt Mars! ik stook u offer vieren,
| |
| |
En smeul in soeten reuck gewijde lauwerieren
U Majesteyt ter Eer! door wien mijn Eere leeft,
Mits ghy den geenen zijt die my gezegent heeft.
Die geen, die schuldigh is te buyghen
Voor uwe voeten; daer de waerheyt sal getuyghen
Met welke swarigheyt dat ik (geperst door noot)
Mijn leven heb gestelt in prijkel vande doodt;
En koom (soo op den hals, door slinxce ommewegen)
Gegaen wt Avarik; om mijne dienst te plegen
Aen u; van wegen haer die my gesonden heeft
Belegert inde Stadt, daer sy ellendigh leeft;
Ik bid, op haer versoek, (geboghen hier ter aerden)
Als dat het u gelieft, mijn Heer, dees brief t'anvaerden,
Van wien ist dat sy komt?
Van haer, die gans bedroeft
U Ridderlijcke hulp (in dit geval) behoeft.
Princesse Rosanier heeft desen Brief geschreven,
Waer van de letteren getuyghe zullen geven
Die sy beslooten draeght.
In plaetse van Princes, soo kus ik dit pampier,
Mijn hert verlanght met graeght den in hout eens te lesen,
Om sien wat haer versoek aen Rosilion sal wesen.
Hy leest den Brief,
Rosilion! uwe victorien zijn veel ende heerlijk, maer onse ellenden swaer en menighfuldigh, aenghesien onse ruine, het gansche lant verovert; soldaten geslagen; mijn Broeder Arionthe om het leven; mijn Koninklijke Vader ende ik in onse laeste Stadt gevlught ende vervolght, sterkelijk belegert, ende van onsen vyandt Celiodante benaut, ende omringht; gevende u Edelheydt mits-desen te bedenken, ofte dese onse benautheden uwe magt en couragie niet en zijn vereyschende.
Door de bedroefde Princesse Rosanire.
| |
| |
Vereyscht u noot mijn hulp door dwangh van bitter lijen?
Mijn ziel en wil zijn 't eens om voor Princes te strijen;
De proef van reghte trouw moet blijken in de noot
Princes sal zijn verlost, of Rosilion gedoot.
O troost in droeve druk, daer trouwheyt wil het leven
(Ten dienste van Princes) aen Mars ten offer geven;
Ten offer voor die geen, die gans zijn afgemat
Ghedreven op de vlught nu in haer laeste Stadt;
Den vyandt dagh aen dagh die nadert vast de wallen
En soekt met roof en moordt de Stadt te overvallen;
Alwaermen door de vrees van droeve nederlaegh
Veel duysent tranen stort met zughten alle daegh;
Wat leven leeft hy ach! die levend wenscht om sterven?
O Ridder Rosilion! wat saghmen zielen swerven
Om Konink en Princes te vrijen voor de doot,
Wanneer hy op de vlught ( en dat ter nauwer noot)
Quam binnen Avarik, alwaer sijn onderdanen
Sijn Majesteyt, en ook Princes met droeve tranen
Verwellekomde, laes! en met een naer gesught
Beweenden op het hooghst hun alderlaeste vlught.
Elk burger toonde proef van sijn genegentheden,
Besorghden meer haer Heer, als sy hun leven deeden;
Elk troosten (soo hy kost) het Koninklijk gemoedt,
En dat onder beloft van leven, lijf, en goedt;
De minste als de meest deed proef van trouwheyt blijken
Elk swoer sijn Majesteyt, in noot niet af te wijken;
Maer wat baet goede wil, hoe seer haer liefde port,
Indien het neffens dien haer aen 't vermogen schort?
Waer zijt ghy Ridders pronk, my van Princes gegeven?
Waer zijt ghy, op wien ik voer al mijn Eer, en leven?
Veght nu voor haer, die u gestelt heeft in de handt
Van hem, die dwinghen sal dien trotschen dwingelant;
Veght nu voor u Princes, eyscht wraek van 't nare zughten
| |
| |
In jammer, en geschrey, over 't bedroefde vluchten
Van Konink, en Princes, van Vader en van Kindt,
Sy, die u gaf aen my, mijn ziel door u verbint
U wederom voor haer te off'ren my mijn leven,
Dit lighaem, dese ziel, ja al wat my gegeven
Is van de Goden selfs, om stutten 's vyandts moedt,
Wiens wraek-lust haekt na roof van 't Koninklijke bloedt.
Den Godt des Orologhs die zegen mijne leden;
Godin der wapenen (op heden aenghebeden)
Vergun my uwe gunst, op Rosaniers geklagh,
Waer door ik haer, in noot, mijn bystandt bieden magh;
Ergunte! soekt met list een voorslagh nu te maken,
Op hoop het u gelukt weer inde Stadt te raken;
Laet list u voorgangh zijn, en dat op sulcke paen,
Die u, hoe wel onveyl) tot in de Stadt doen gaen;
En wilt (op mijn beloft') daer mondelingh verklaren
Aen hare Majesteyt; als dat ik sal vergaren
Een maght van strijtbaer volk, met wapens wel versien;
Segh dat ik ben getroost den vyandt 't hooft te bien,
De Stadt t'ontsetten; haer haer vryheyt te verwerven,
Of wel gemoedt in 't slaen om harent wil te sterven;
Oft door des vyants maght mijn leven af te staen,
Oft door mijn moedt, en kraght den vyandt op te slaen,
Gae, bid ik, spoedigh, laet haer dese troost ontfangen,
Want die op Wtkomst hoopt leeft vresend in verlangen,
Dies ik noch eenmael bid Ergunte wilt u spoen,
Heer Ridder, bid geen meer 'k salt ongebeden doen,
| |
Vertoningh.
Alwaer eenighe verstroyden Adel (van Celiodante gheslaghen) zigh vergadert by Rosilion, onder beloften hem te willen dienen, waer op gepast zijn deze navolghende vaersen.
| |
| |
Verstroyden Adel, van Celiodant gheslaghen,
Geeft zigh in dienste van den Ridder Rosilion;
Die hem gemoedight vindt als nu de kans te waghen
Met die, die door sijn maght dees Adel overwon.
| |
Vertoningh.
Alwaerden Adel aen Rosilion, als Veldt-Heer, den Eedt doet van ghetrouwigheyt.
Den Adel onderwerpt zigh Rosilion te sweeren
Den Eedt van trouwigheyt; en maekt hun onderdaen
De wetten, die men stelt, om 's vyandts maght te keeren,
De Stadt t'ontsetten: en den vyandt op te slaen,
Rosilion met alle den Adel en maght van Krijghs-lieden.
Ten dient geen tijdt verspilt, den vyandt te verrassen,
Hoe kostmen beter tijdt als nu op heden passen?
't Sa helden, grijpt een moedt en dringh op 't Legher toe,
Ik gae u selver voor daer ik de proeve doe.
Op mannen, mannen op, op, op, op met u allen,
Den vyandt komt met maght op 't Legher aengevallen,
Een yder maek zigh ree gewapend, om te slaen;
Op mannen, mannen op, en neem de wapens aen.
Trompetten worden gesteken, Trommels gheroert, geschiet een assaut op het Leger: wert nae een weynigh geveght de Stadt ontset.
Policander, Rosanire, met eenige Hovelingen by Rosilion
Den Hemel loont u dienst en trouwheyt ons bewesen,
U lof, ô Ridder! is ten Hemel toe geresen.
Den vyandt op de vlught laet Hut en Tente staen,
| |
| |
En op u aenslagh is met schande door gegaen;
Al t'Legher is vertroyt en t'eenemael geslagen,
O aengename troost in droeve nederlaegen:
O blijdtschap inde noot! o wtkomst in 't verdriet,
Dus langh aen ons betoont, dus langh aen ons geschiet,
O Hemel! zijt gedankt voor dien vergunde zeghen
Door Rosilion alleen verwonnen, en verkregen?
Die 's vyandts voorneem brak, en door sijn Leger sloegh,
Al 't volk, door schrik, en vrees, als stof voor wint verjoegh,
Sulx dat sy (over heert) u moedt en maght ontvloden
U, door wiens kraght men siet het velt verspreyt met doden;
O Ridder Rosilion! ik vind u hulp soo groot
Dat die alleen my heeft verlost wt al de noot,
En 't uyterste gevaer waer in ik lagh gedooken,
Maer ben als nu gelijk een roos, die op geloken
Door dighte dorens komt; ik ben gelijk de Son,
Wiens glans geen schijnsel aen het aertijk geven kon,
Soo langh een dicke damp sijn luyster had betooghen;
Ghy zijt het die mijn glans op-heft door u vermoghen;
Ghy zijt het die na dat mijn luyster was gedooft,
My, in mijn nederlaegh, de kroon weer set op 't Hooft,
Dogh! sal soo langh ik leef, u trouwigheyt erkennen,
Groot mogend majesteyt! wie deugt lieft moet zigh wennen
Te tonen proef van dien, en dat in tijdt van noot,
Een deughdsaem onderdaen (alwaer 't schoon met sijn doot
En moet hem niet ontsien zigh voor sijn Heer te quijten,
Schoon hy het leven most in duysent wonden slijten;
Indien daer door sijn Vorst maer eenigh nut geschiet,
Wie dit niet doet, schoon hy wil deughdsaem zijn, ist niet.
Hoe menigh onderdaen heeft zigh in dienst sijns Heeren,
Begeven op de vlught, alst tijdt was van verweeren;
Sijn leven meer gesoght als 't nu van sijnen Heer,
Ik houd my aen u dienst verbonden; en begeer
| |
| |
Dat ghy den vyandt wilt vervolghen,
En Rosilion volbrenght u Majesteyts gebieden.
Celiodant vlughtende.
Nu my het onluk treft, en 't bittre noodlot prest,
Nu my mijn volk begeeft vind ik het vlughten best,
Waer hene wend ik my, waer hene sal ik dwalen
Daer ik my veyligh vind voor 's vyandts achterhalen?
Waer keert Celiodant in dit sijn ongeval?
Waer loop ik, daer ik my versekert vinden sal?
Waer vlught ik, daermen my niet sal vermoen te wesen?
Waer gaen ik, daer ik magh gerust zijn buyten vresen?
Waer heen keer ik my best? wat wegen sal ik gaen?
Hoe sal ik oost of west, of dit, of dat opslaen?
Ik weet niet hoe ik sal, nochtans moet ik het weten,
Indien ik langher toef sal ik mijn selfs vergeten,
Het eerste padt het best, dees lommer loop ik door,
Mijn dunkt dat ik gerught, en paerden traplen hoor,
Ik bergh my hier in 't bos en sal my gaen versteken;
Rosilion met eenige Soldaten.
Beset de passen wel dat niemant door kan breken,
Ik sal hier door het bosch ten noordwaerts op gaen slaen,
Om sien, wat troepen daer ter vlught zijn door gegaen.
|
|
Auteursrechtvrij