Pampiere wereld

[Mijn zoete Silvia]

Stem; Om een die ik bemin, &c.

Mijn zoete Silvia,
Ontsluyt uw deure,
En laet my uw gena
Doch eens gebeuren;
Waerom ik voor u stort al mijn gebeden;
Ik bid u, ziet eens aen,
De sterretjes vergaen,
En scheyden van de Maen,
Vol treurigheden.

Den Hemel is bekleed,

Met rouw-gewade;
d' Aerd' die uw slaef betreed,
Treurt om zijn schade;
De Goddelijke glans van Lunaes oogen,
Is met veel Wolken swert,
Alzoo is ook mijn hert,
Met onverdiende smert.
Lief, overtoogen.

Waerom kijkt gy niet uyt?

Ay! zegt Godinne,
En hoort na mijn geluyt,
Maer blijft 'er binnen;
Eylaes! 't gezicht getuygt my uw elusjes;
Ik zie dat gy uw tijdt,
Met zoete Min verslijt:
Hoe Silvia! gy vrijt,
Met duyzend kusjes.

Is 't wonder dat de Maen,

Niet kan gedoogen,
De luyken op te slaen,
Van hare oogen;
Op dat de duysterheyd my zoud onthouwen
Het licht, om niet te zien,
My geen verdriet zoud schien,
Zoo ried zy mijn te vlien,
Zonder t' aenschou wen

Wie dat 'er by u stond,

Die na zijn lusten,
Vw rood korale mond,
Zoo zoetjes kusten,
Dat ik het buyten deur by na kost hooren;
Ik docht, ô Silvia!
Ziet een reys waer ik sta,
Oft kijkt my doch eens na,
Mijn uyt-verkeoren.

Maer neen; 't mocht al niet zijn,

't Mocht niet gebeuren;
Vw Coridon vol pijn,
Ging droevig treuren:
En voeden zijn gedacht met veel gepeynzen;
En ik docht in het end,
Dit ben ik ongewend,
O Silvia! wie kend,
Vw listig veynzen?