Pampiere wereld

[p. 436]

[Als ik Lazurig blaeuw het Veld]

Stem: En fin celle qui jaymé, &c.

ALs ik Lazurig blaeuw het Veld
Met douw zag overgooien,
En door een Goddelijk geweld,
Den Hemelop-gestooten;
Daer 't schitt'ren van de Zon,
Speeld in de Bron.

Bron. daer een stroom van Nectar vloeyd,

Tot aen Yvoren palen;
VVaer by een Purper Roosjen bloeyd,
Om voedzel uyt te halen,
Op uw Albaster vel,
Mijn Lief Grucel.

Het flikk'ren van den dageraed;

Is 't schijn zel u wes oogjes;
De glans die aen den Hemel staet,
Schuyld onder swerte boogjes,
De schijn van dageraed,
Is uw gelaet.

Het veld dat zich met douw ververst,

Dat zijn mijn blije zinnen;
Als 't hert door d' oogen traentjes perst,
Vyt Goddelijke minne;
Vernieuw ik, door de Min,
Mijn oude zin.

Hoe dikmaels placht ik aen de Beek,

't Gedacht met min te voeden;
Alwaer ik in de stroompjes keek,
Grucella Schaepjes hoeden,
Wiens Schaduw ik by dag,
In 't Beekje zag.

Alwaer haer stem 't getierelier,

Der Vogeltjes na bootste;
Wiens held're kropjes scheenen schier,
Vermengt met d' alder grootste
Vreugd, een zoet geluyt,
Te kroppen uyt.

Zoo menig bloedje als 'er staet,

Aen dicht bewassen Linden,
Zoo menig stroompje als 'er slaet,
Door 't schomm'len van de winden,
De dicht beboomde wal,
Getuygen 't al.

Hoe vaek dat ik in 't eenzaem Wout,

Al eer de Zon zijn stralen,
Op 't groen bekleede blader-hout,
Met schijnsel neêr liet dalen;
Die vreugden heb verwacht,
In mijn gedacht;

Maer vruchteloos was 't na die tijd,

Als ik van minne klaegde;
Na zy mijn meening wist, met spijt
Zy menigmael my plaegde;
Waer door mijn Liefdens vlam
Ten eynde quam.