Pampiere wereld

[p. 384]

Liefdens hoop, en vreeze.

IK klaeg, ik treur, ik quijn,
Ik wentel in geneugt,
Mijn blijdschap teeld mijn pijn,
Mijn droefheyd weder vreugd;
Om dat de liefd mishaegd,
De over brave Maegd,
Die ik min, die ik mien,
Die ik vley, die ik dien,
Met hert, ziel, en gemoed,
Die zy met hoop van gunsten voed.

Met droefheyd ik bedenk,

Dat Rozemond haer veynsd;
Door 't lonkende gewenk,
't Gedacht weer blijdschap peynsd,
Dat zy van herten meend,
't Geen 't wezen my verleend;
Maer wat is't? ach! gy mist
Tijd, en stond, Rozemond
Te smeeken om haer gunst,
En zoete minnaers to ver-kunst.

Uw goude lokjes blond,

En schoon gekrulde hayr,
Kruld, ô mijn Rozemond!
Als of het goud-draed waer;
Mijn over schoon Princes,
Ziel keurige voogdes,
Die ik acht, die ik eer,
Die ik wensch met begeer,
Waerom ontzegt gy, schoon',
Mijn gaven, u (Lief) aengeboôn?

Mijn trouwe dienst, als schat,

Ik offer aen 't Altaer,
Daer meenig Minnaer bad,
Boots ik al klagend naer;
Na klagende't hert weend,
Dat gy my gunst verleend,
Die de Min, ô Godin!
My betoond, zal geloond,
Werden brave Maegd,
Na dat uw eygen lust behaegd.