|
| |
Vyfde handeling.
LIefd drijft mijn hertjen hier in 't groen,
Om Goden offerand te doen,
Om Pallas dankbaerlijk te loven;
Om al het heylig Hemels tal,
Met blije vreugd, en zoet geschal,
Te stieren offer-dank na boven.
Nu mijn Alcip de eere won,
En dwong dat niemant dwingen kon,
O eer! een oorzaek my tot vreze;
Dat hooger Adel, edel bloed,
Sal heerschen in zijn groots gemoed,
En Amaril tot nadeel wezen.
't Is heden 's menschen aerd gemeen,
't Geen met natuur komt over een,
Door grootsheyd naer het groot te hellen;
Met kleynheyd niet te zijn vernoegt,
Wanneer 't gelulk een beter voegt,
En ons de Goôn tot hooger stellen.
Alcippe droeg wel eer zijn min,
Tot een vergeten Herderin,
Als hy met haer de Schaepjes hoede;
Nu vrees ik zal hy hooger zien,
En lichtelijk zijn minne bien,
Aen een geteeld uyt edel bloede.
Sijn heusch gemoed van edel aerd,
Is Koninginnes minne waerd,
De hoogheyd zal op hem aen leggen;
En door de Hoofsche toovery,
Tot staet zucht dwingen hem, dies hy
Sal Amaril zijn liefd ontzeggen.
Indien dit onluk op my vil,
Wat ging u aen, ach! Amaril?
'k Heb op zijn liefd te goed vertrouwen;
Neen Amaril! schuwt quaed vermoên,
Uw lief Alcip zal dat niet doen,
Maer zijn beloften u wel houwen.
| |
| |
ALCIP met eenige Hovelingen.
Toen ongerustheyd my in rust niet wilde laten,
Toen de gerustigheyd my tot de onrust dreef,
En zoo vervoerde, dat al 't Hofgezin my haten,
Misgunnende, dat ik, dat ik ten Hove bleef.
Vertrek! hoe wankelbaer zijn al des Werelds dingen?
Dat blijkt aen my; hoe licht verkeert het met den mensch?
Hoe holt en zolt men hier? na veel veranderingen,
Heeft my Fortuyn gebracht op 't hoogste na mijn wensch.
Hoe eerloos heeft de smaed my uyt dit Hof doen vlieden;
Hoe bits greep my de Nijd met felle tanden aen;
Nu roept men my weêr in, en steld my in gebieden,
Hoe hoog en laeg, helaes! kan 't met de menschen gaen.
Wie laeg is tracht na 't hoog, en als 't al is bekomen,
Wat is 't, helaes! wat is 't, wanneer men 't wel in ziet?
Bekommernis, en zorg, niet meer als enkel dromen,
De staet-zucht, heerschappy zijn by gerustheyd niet.
Wanneer men op de hoogste trap al is gezeten,
Daer ons de weelde dient, en Hoofsche tonge vleyd;
Wat is 't? eer dat men 't waend zoo word m' 'er of gesmeten;
Is 't niet? ten minsten word het daer op toe geleyd.
'k Ben nu van 't Herders ampt tot Hoofs gebied verheven,
Van beyds by my verzocht, vind ik groot onderscheyd;
My walgt op 't hoogst aen dit onrustig Hoofsche leven,
En min voor 't Hoofs gebied, het lands gerustigheyd.
Hoofsche wellust uw waerdije,
Uw gebied, en heerschappije,
Scepter sweying, goude Kroon;
Maken menschen, door haer waerde,
Soo waerd, dat men haer op aerde,
Vreest, en eerd, als aerdsche Goôn.
Meer vind ik in 't Herders leven,
Als het Hoofsche weet te geven;
Rust voor 't heerschen; 't land voor 't hof;
Schaepjes hoeden voor 't gebieden;
Rust verkiezen, zorge vlieden,
't Hoofsche leven snijd ik of.
'k Scheyd my van de Hoofsche eere,
En verwissel deze kleeren
Weder in een Herders rok;
Ik verwissel Helm, en Wapen,
Aen het weyden van de Schapen,
En den Degen aen de stok.
Binnen.
AMARILLIS.
Ontloken dageraed geçiert met morgen bloozen,
De weerschijn van uw glans speeld op het bloos van roozen;
| |
| |
En zoekt haer Hemels lust in graegte te verzaên,
Met lieffelijke geur van versche rooze blaên;
Provens, uw distel pronkt met keur van rooze knoppen,
Bedropen, en besprengt met kristalijne droppen,
En puyk van Hemels douw, ha Goddelijke Zon!
Die met uw strael begroet de kristalijne bron;
En speelt met uwe glans op weelige landsdouwen,
Zoo lieffelijk, dat ik alleenig door 't aenschouwen,
Noyt meer vernoeging heb gehad in 't jeugdig groen,
Als nu op heden dees çieraden my aen doen;
Ach zoete drifjes! vlietend langs begraesde stranden,
Uyt zandig duyn, verby dees klaver-rijke landen,
Daer ik mijn lammertjes zoo vaek te grazen ley;
Waer Konings Hof zoo zoet als deze klaver-wey?
Waer is 'er een Palleys ten Hoof zoo uytgenomen,
In ęierssels opgepronkt, als dees valley met boomen,
En veel verscheyde kleur van bloem, en kruyd gewas,
Waer uyt Alcip zoo vaek het alderkeurigst las,
En vlocht een kranzelijn om dees mijn blonde hayren,
Als ons de zoete liefd hier t' zamen deed vergaren.
Hoe vaek, Alcip, hoe vaek! hebt gy my hier verzeld,
En nevens mijne zijd in 't groen u neer gesteld;
Hoe menigmael hebt gy by my hier neer gezeten?
Maer nu, nu zorg ik, hebt gy Amaril vergeten;
Alcip, mijn lief! hoe vaek en menigmael hebt gy
Hier in 't omlommert groen, gelegen aen mijn zy;
Hoe menig kus heeft hier uw Amaril ontfangen;
Hoe menig Rooshebt gy gekeurt op dees mijn wangen;
Hoe menigmael hebt gy geoordeelt kaeks gebloos,
Van hooger kleur, en stof als 't purper van de Roos;
Waer zijt gy nu? helaes! zoo ver van my gescheyden,
De vrees de hoop verdrukt, uw weêrkomst te verbeyden;
Nochtans zoo is 'er yets waer op ik my vertrouw,
Dat mijn Alcippe my zal lieven voor zijn vrouw;
Uw zal ik, Zon mijns mins, met zuyver welbehagen,
Dit lichaem onbesmet uytliefd ten offer dragen;
Uw min, mijn lief, alleen uyt min geoffert werd,
Mijn maegdom onbevlekt voor u bewaerd in 't hert;
Ach Hemel! van mijn hert; ach Afgod! van mijn minne;
Ach Voogd-heer? mijns gemoets; ach Sonne! van mijn zinnen;
Wanneer zult gy doch weêr verschijnen eens voor mijn?
Wanneer zal Amaril weêr by Alcippe zijn?
Wanneer, Alcippe, zal de lieve uur genaken,
Dat ik in minne-vreugd my zal met u vermaken?
| |
| |
Terwijl gy grage Schaepjes weyd,
Uw Herderin haer neder leyd,
Hier in dit groen omlommert,
Door zoete min bekommert,
De zorgen maken 't hert bevreest,
En strijden met mijn bange geest,
Gedachten doen mijn weten,
Ach minne-God! hoe kan dat zijn?
Hoe zoud Alcip vergeten mijn?
Ik heb een goed vertrouwen,
Dat hy zijn woord zal houwen.
Ik vrees, ik zorg, en 't heeft zijn reên,
Dewijl hy is tot staet getreên,
Sal hem de hoogheyd strekken,
Tot hooger hem te trekken;
Ach! neen, als ik my wel bezin,
De rede beeld my anders in,
En zeyd dat liefde gaet veer boven alle dingen,
En dat noyt liefde wijkt door tijds veranderingen.
Getrouwe liefd gaet boven al,
Dies hy my niet vergeten zal,
Schoon dat hem het geluk tot hoogheyd heeft gedreven,
Sal hy daer van aen my de helleft overgeven.
Hier wil ik mijn gedacht op voên,
Al rustend in dit lieve groen,
En mijn verliefde hert met zijn getrouwheyd peyen,
En met een zoete hoop Alcippe hier verbeyen.
Sygaet zitten slapen.
ALCIP.
Vaer wel baldadig Hof met al uw heerschappijen;
Vaer wel, ha! ziele strik vol bitt're lekkernijen;
Vaer wel bedrogs vriendin; vaer wel luk-loos geluk;
Vaer wel wellustigheyd gekocht met smert en druk.
Wie leeft 'er zoo volmaekt, dat hy geen opspraek lije?
Wie zoo bemind, dat hy bevrijt is van 't benijen?
Wie zoo verheven, dat geen wangunst daer op smaeld?
Wie komt 'er op het hoogst, die niet weêr neder daeld?
Wie heeft ten Hove oyt zoo grooten eer genoten,
Dat naderhand hy niet ten Hove wierd verstoten?
Onnozelen verdrukt, pluym-strijkers gunst getoond;
Goed-aerdigen veracht, quaed-aerdigen verschoond.
O Hoofsche linkerny! wat brengt gy niet te voren?
Men doet 'er wat men wil, en weynig na 't behoren;
Den snappert is 'er wijs, den Rabbelaer gezatig,
Den swijger, door gebrek van oordeel, noemt m' 'er statig;
Staet-zucht, ik leg u af, met al de Hoofsche pracht,
Ik wissel u al t' zaem aen slechte Herders dracht,
Ik laet u daer gy waert, en ban u uyt mijn zinnen,
Voor Hoofsche wellust kies ik Amarillis minne;
| |
| |
Vaer wel dan Hoofsche eer met al uw heerschappy,
Ik laet u haer die 't lust, en kies de rust voor my;
Ik ga, om Amaril mijn liefde aen te bieden,
Ach minne God! laet my doch zoo veel gunst geschieden,
Dat mijn ontsteken ziel, met het verliefde hert,
Van Amaril uyt liefd, op Trouw ontfangen werd.
Al voedend mijn gedacht ben ik tot hier gekomen,
O heugelijke plaets! geçiert met groene bomen;
O kristalijne beek! en zuyvre water-vliet,
Van wien ik meerder vreugd en zoetigheyd geniet,
Als van de Hoofsche staet; ô vrolijke landsdouwen!
Wat is 't mijn hert een vreugd uw groente weêr t' aenschouwen;
Landsdouwe, ha! landsdouw, in wiens vermaeklijk groen,
Ik met mijn Amaril de Schaepjes pleeg te hoên.
Ach! zien ik recht, zoo leyd mijn Engel daer te slapen,
Zy is 't, mits dien ik gints zie grazen hare Schapen;
Ach! lieve lommer, die met uwe telgjes dekt
Mijn zoete Amaril, wie uwe groente strekt,
Meer als een Ledekant, met goud çieraed behangen;
Wat weyd 'er menig blad van roosjes op uw wangen.
Hoe zoet en hoe gerust, hoe onbekommert leyd
Mijn Amaril en slaept, daer 't labbre windje spreyd
Beblade telgjes over haer gebloosde kaken,
Geen Hoofsche wellust heeft in 't minst by dit vermaken;
Ach! Amaril mijn lief, mijn hertje dat ik dorst,
Ik drukten eens mijn hand op uw snee-witte borst;
En vreesd ik niet, dat ik uw ruste zoud vervelen,
Ik most een kusjen van uw lieve lipjes stelen;
Indien ik niet ontzag uw slaep te steuren, 'k zouw
Drie kusjes Amaril, u leveren op Trouw.
AMARILLIS droomende.
Ach min! hoe meugt gy my noch langer dus bedroeven!
Wat is de oorzaek van uw droefheyd?
Wie is 't die gy verbeyd, en slapende verwacht?
Een die alleenig ik voor mijn beminden acht.
Wie acht gy dan alleen te zijn uw wel beminden?
Hem, die ik hoop getrouw in zijne liefd te vinden.
Wie is 't? van wien uw hoop getrouwe liefd vertrouwd?
Hy die de hoop my zeyd, dat zijn beloften houd.
Wat voor belosten heeft den dezen u gegeven?
Dat ik met hem getroud in zoete min zal leven.
Wie is 't, van wien de hoop u dat geluk voorzeyd?
't Is hy, ik zeg, 't is hy, die in mijn armen leyd.
| |
| |
Die in uw armen leyd, hoe word hy doch geheten?
Alcippe, die noyt zal zijn Amaril vergeten.
Is het Alcippe, die hier in uw armen rust?
't Is hy, die Amaril uyt reyne liefde kust.
Staet het Alcippe vry uyt liefden u te kussen?
En ook met u zijn minne-lust te blussen?
Als mijne Echte Man staet hem dat plegen vry.
Als de Trouw hem heeft vereent met my;
Wanneer of ik hem eens weêr zal aenschouwen mogen?
Zoo haest mijn Amaril ontsluyten zal haer oogen.
Wanneer omhelst my weêr den Afgod van mijn hert?
Zoo haest mijn afgodin ontwaekt, en wakker werd.
AMARILLIS ontwakende, ziet ALCIP noch niet.
Wat doen ik zoete droom? hoe hebt gy my bedrogen?
In welke wellust was mijn geesjen opgetogen,
My docht de zoete min haer vlam in my ontstak,
En dat ik mondeling met mijn Alcippe sprak,
Het was gelijk oft ik hem zag in eygen wezen,
Geliefkoost en gestreeld van hem, gelijk voor dezen;
O droom! ô zoete droom! uw valscheyd valt my swaer.
Uw droom is geen bedrog, mijn Amaril! s' is waer.
Alcippe, lief! gy hier? zijt wellekoom mijn waerde.
Alcip zal dankbaerlijk de wellekomst aenvaerden.
Zijt wellekom, noch eens, ô Afgod van mijn min!
Noch duysendmael bedankt Alcip zijn Herderin.
Waer meê zal Amaril uw trouwe liefde loonen?
En waer meê zal Alcip u dankbaerheyd betoonen?
Uw Amaril heeft noch geen dankbaerheyd verdient.
Alcip heeft Amaril noyt zoo veel eer verlient,
Als my haer heusheyd tot vergelding steld te voren,
O Edel Herderin! de heusheyd aengeboren;
Mijn Engel laet ons gaen door dit begraesde dal,
En onder-weeg ik u, mijn Lief, verhalen zal,
Wat dat my op het Hof niet al is weder-varen,
Veel wonder zal ik u mijn Amaril verklaren,
En u getuygen doen, dat noyt het Hoofsche zoet
Zoo veel vernoeging heeft, als 't Herders leven doet.
|
|
Auteursrechtvrij