Al zijt gy vert,, noyt uyt het hert.
DE ongehaende Zee vel sporeleeze baren,
Doet tusschen hoop en vrees mijn lie vend herte varen;
De Liefd is als de Zee, den Minnaer als het Schip;
De vveêr-liefd als een back, de af keer als een klip;
Indien het Schip vervalt, door afkeer komt te stranden,
Soo is de hoop te niet van veylig te belanden;
Toon my in Liefdens Zee, uvv vveêr-liefd tot een Back,
Op dat ik zoo, mijn Lief! in liefdens Haven raek.
WEl te recht mach Liefde by de Zee vergeleken werden, ten zenzien haerer verandering, die de eene uur hoop, d' ander vreeze doet veroorzaken; even gaet het met een Minnaer als den Schipper, zoo wanneer hy zich op Zee vind, alwaer hy d' eene dag goed weêr, en d' ander dag stormen, en bulderende winden gewaer werd; drijvende met hoop en vreeze, alwaer hem de ongestuyme baren, en opgeswelles water-vloeden zullen voeren, en dat niet zonder swarigheyd van de gewenschte haven nimmer te bekomen; den Minnaer nu hoop hebbende van zijn geliefde te verkrijgen, gevoelt in 't kort een vreeze van haer te moeten derven; sweeft in de baren van mistroostigheyd; drijft door de stormwinden, van nijdige achterklappers, na de strand van afkeer, en op klippen van misgunstigheyd, alwaer hy, bero oft van liefdens hope, schipbruck zijner Liefde heeft te lijden.
LIef! al zijt gy verd gescheyden,
Liefde zal mijn hert geleyden,
Liefde drijft het herte voort,
Liefde komt zijn lief aen boort;
Door de Liefde lijd ik vreeze,
Liefde zoekt uyt vrees te wezen,
Even zoo den Schipper doet,
Als hem treft de tegenspoet;
Treft hem 't onweêr met zijn winden,
Hy tracht goede reê te vinden,
Veyle haven, vaste strand;
Daer hy schadeloos beland;
Even gaet het my in 't minnen,
Ik zoek gunst by u te winnen,
Die my van des nijders nijd,
In mijn liefdens vrees bevrijd.
Auteursrechtvrij