Pampiere wereld

Haet, en nijd, noodwendig.

Stemme: Zalik noch langer met heete tranen.

DE menschen zijn zoo vaek genegen
(Gevoed met wraek lust in het hert)
Om haet en nijd op 't hoogst te plegen,
En dat vaek om een kleyne smert;

Een kleyn verdriet,

Den mensch geschied,

Een kleyn verdriet, de menschen aengedaen,
Doet dikmaels haet en nijd in 't hert ontstaen.

Quaed zal men vaneen ander spreken,

Een ander haten die misdoet;
En zelver zalmen zijn gebreken
Bedekken in een valsch gemoed;

O dwazen mensch!

Verkeeru wensch,

O dwazen mensch! laet af van haet en nijd,
Waer meê dat gy u naesten mensch bestrijd.

Haet gy een ander om zijn zonden,

Oft yets dat u in hem mishaegd?
Gy kund niet beter zijn bevonden,
Ten zy dat gy u beter draegd;

Zoo wie misdoet,

Toond gy u goed,

Zoo wie misdoet, en gy hem daer om haet,
Zoo zijt gy schuldig aen het zelfde quaed.

Wild gygeluk met haet te plegen,

Zoo haet alleen de vuyle grond,
Waer door dat gy u vind genegen
Tot snoode lusten van de zond;

Gebruykt uw haet,

Op lust van 't quaed,

Gebruykt uw haet, op 't quaed dat u bestrijd,
Geen beter haet, als die het quaed benijd.