Pampiere wereld

[p. 156]

Na lijen vreugde.

Stemme: Spoeyd vluchtig vlugge voetjes.

WIe tot de vreugd u il raken,
En het zoet genieten,
Die zal eerst moeten smaken
't Bitter van verdrieten:
Geen smert,, hoe hert,
Geen leet,, hoe wreed,
Of het staet te lyon;
Den mensch die moet,
Om 't hemels zoet,
Al 't aerdsche goed benyen,
Om dat eeuwige verblyen.

Men moet de kruys-weg treden,

Wel verzien met deugden;
En wie zoo heeft gestreden,
Raekt tot 's Hemels vreugden;
Wie lijd, en strijd,
Wie vecht,, en recht,
Met zijn quade lusten,
Al zijn begeer,
Tot 's werelds eer,
Al zijn begeer uyt blusten,
Zal met God ten Hemel rusten.

Tracht eenig Vorst met strijden,

Hier een stad te winnen,
Wat zal hy niet al lijden,
Wat niet al beginnen?
Wat smert,, zal 't hert
Niet voên,, en doen,
Om daer toe te raken?
Ia, wat verdriet
En lijd hy niet,
Op dat hy zie, zijn zaken
Hem een vrolijkeynde maken.

Maer ach! wat zal het wezen,

Steden te verwinnen?
Wat zal het zijn na dezen,
Aerdschen lof te minnen?
Die loff,, neemt off,
Die staet,, vergaet,
Oft men moetze derven,
Wanneer de tijd,
Het leven slijt,
En maekt ons quijt, door 't sterven,
't Geen de tijd ons deed be-erven.

De beste strijd te strijden,

Dat is, hier op aerden,
Druk, tegenspoet, en lijden
Van Gods hand aenvaerden;
Bespot,, om God,
Veracht,, belacht,
Van waen-wijze rijken;
Om dat men haet
Des werelds staet,
Eenvuldig gaet, 't wil blijken,
God zal ook eens vonnis strijken.

O! Christen ziel, wild leeren

Alle smaet verdragen;
Zoekt (om het rijk des Heeren)
Christo te behagen;
Ey! lijd,, en strijd,
Draeg kruys,, om 't huys
Van Gods Rijk te erven;
Lijd in de deugd,
Op dat gy meugt
Des Hemelsch vreugd verwerven;
Leer ô mensch! Gedenk te sterven.