|
| |
| |
| |
I.H. Krvls Sterre-faem.
De eerste uytkomst.
APOLLO, MERCVER.
VLiegt dan, geswinde God, uyt hooge Hemels wolken
Naer Mijterlijke hoogt; bid daer de lieve volken,
Ik meen de Musen, die steeds tot mijn diensten staen,
Om datze houden my als't hooft van haer; ze gaen
Tot eenen die besproeyd is met het Hypocrene
Nat, op wiens breyn-rijk hooft mijn stralen eertijds scheene;
By wien berust een Rijm ter eeren die Poëet,
Die staeg in Liefde bloeyd; Waer mede dat hy treed
Alleen niet tot de vloed van Pegasus geslagen,
Of 't steylste van't gebergt, maer tot mijn Hemel-magen;
Als Iupiter, die geen mijn zelven heeft geport,
Dat zijn geswinde breyn met nat zoud zijn bestort,
Waer meê Homeer, Virgijl, en Nazo zijn begooten,
Om dat zy achten hem, niet min als deze grooten;
Hem zeg ik, die het hoog met al de gunsten dreygd;
Hem zeg ik, waer naer dat den hoogen Hemel neygd;
Hem zeg ik, die het hooft vol van vergifte slangen
Gaet jagen over Sticx, en laet de Adders hangen
Benevens Cerber, in de Acherontsche Poel,
En doet den Momus gaen aen Plutoos rechter stoel,
Waer dat hy zit en trild, om wachten wat tot voordeel
Zal spreeken Radamant, naer het geduchte oordeel;
Hem zeg ik, die alleen maekt dat de Liefd weêr bloeyd,
Die door blind-yveraer waer eer te vast geboeyd;
Hem zeg ik, die haer gaet zeer hoog verheven planten
Als in het maegde Choor, en in de Rey der Zanten;
Hem zeg ik, die daer is een stut, en vaste borg,
Van Reden, en Musijk; Hem zeg ik, die draegt zorg
Voor oeffening van eer, en welstand van de palen
Van't roem-rijk Amsteldam, waer op veel nijders smalen;
Botmuylen, lang-oord volk, groot spreekers, zonder breyn.
O Mannelijke Krul! uw krullen heeft alleyn
Mijn God'lijk Hart ontroerd. Ik door de daed bewoge
Heb u, Mercuer, gedaegt; op dat gy uyt het hooge
Zoud vliegen naer't gebergt, waer dat de Rijmer zit,
By al zijn wijze Schaer, aen wien zijn hoogheyd bid,
| |
| |
Dat hy het Eer-Sonnet wil willig over geven,
Op dat dees Krul hier mach als meê op Aerde leven,
Verçiert met Glory, en onsterffelijke Eer.
Apol ik vlieg, en doe op 't spoedigst uw begeer;
Ik ben nieus-gierig dezen Held beleeft t' ontmoeten,
Die Iupiter gebood eerbiedelijk te groeten;
Dees Held ik zeg, die is geboren in Moeras,
En Broek-land, waer wel eer nocht rijm, nocht regel was,
Maer arme visscher-liên; toch deugdig, eerlijk, zedig,
Wiens woord hun Zegel was, getrouw, beleeft, en vredig,
Met kleyntje wel te vreên, af zonderig van haet,
Van groote Schatten, en van vuyle overdaed.
Deugd zat dees Liên in't hert, 't was deugd waer na zy doelden;
De deugd was het waer na hun zinnen dier tijd woelden;
De deugd, ik weder zeg, met Gods-dienst vast gestelt,
Die doen zijn weg gegaen, wanneer de kracht van't gelt,
Der deugden lieve volk'rens herten heeft gaen breken,
Heel tegens wil, en dank; maer als de vreemde streken
Der vreemdelingen zijn van deze Liên gezien,
Vloog strak de deugd om hoog, liet hun te zaem betien;
En dees, die volgden na, Helaes! tot hun verdommen,
't Geen zy eerst zagen, alsze was in 't hoogst geklommen,
By al de Hemel-liên, waer datze zit, en beyd
Zoo lang, tot haer de tijd een beter weg bereyd,
Die veylig is voor zoo een Phoenix Vrouw te wand'len,
Bequaem weêrom met Eer en trouw met hun te hand'len;
Het 't geen zy nouw vertrout, om datze heeft gekrult,
Een Klim-op kranzelijn, 't geen naer de harzens çult,
Vaneen die stichtig krult zijn bloempjes, en vermaeklijk,
Waer door yets fraeys gewerd zeer aengenaem en smaeklijk;
Dies hem de Lauwer zy, zy zeyd, na 't nauwste recht,
Van, Nimphen handen in zijn Goud-geel hayr gevlecht;
Hem; zeydze, die mijn eerd, en steld, tot een exempel,
Mijn beeld zoo in zijn hert, als in de Amstels Tempel,
Daer by mijn Zuster hoog verheft, de liefd ik meen,
Die naer haer lang gebied te nedrig is getreên.
O Liefd! hoe bloeyden gy verr'over hondert jaren?
Als Keyzeren uw hoofd en uw Pylaren waren;
Als zelf de Hemel neygde om u dienst te doen,
Met al de Sterren, en de Zon recht op de noen;
Als heynd, en verre Liên uw pronk Altaer verçierden
Met wierook, en gebeên, als d'Amstel om u swierde,
Het golvig Y, daer by Neptuyn met Theet bekroost,
Met water Nimphjes, die de Gryzert nu behoost;
| |
| |
Hoe zaet gy doe ten toon in een verheven zetel?
Het heugd my, waerde Vrouw, hoe nedrig, niet vermetel
Gy handen kusten van die, die u eer aen deên;
Ik kan met Pallas tong de glory niet verbreên,
Die u waer aengedaen, en die gy weêr zult hebben,
Eer dat het golvig Y, de vloed brengt tot het ebben,
Door Krul, een Amstels kind, een liever van uw naem.
Gaet dan, mijn Heer, ey gaet! op dat de vlugge faem
Zijn trouw, zijn deugd, zijn Liefd, de wereld gaet ontdekken.
Uw Dienaer vliegt, die gy gebied nu te vertrekken.
Binnen.
|
|
Auteursrechtvrij