Amstelsche linde

[p. 222]

[Grucella die ghekroonde teepels tooght]

Stemme: Periosta.

GRUCELLA die ghekroonde teepels tooght,
Waer door de Lent uw's Ieught is opgequeeckt,
Als ghy de Borsten van u Moeder sooght,
Aen wiens volmaeckte schoonheyt niet ontbreeckt,
Heeft u Natuur met graeghten so begaeft
Dat schoonheydt heeft u dorsten selfs gelaeft.

Ha schoone! die met u verweent gelaet

Door heus bestier mijn koude borst ontfonckt
Als ghy de glans van u bruyn ooghjes slaet

[p. 223]

 

Op mijn, en my eens lodderlijck toe-lonckt,

 

Dan denck ick, ach! wat of de Nimph verweckt:

 

Dat zy my tot haer tergend' lockt en treckt.

 

Maer als ick my dan weer te recht bedenck,

 

En dat de vrees mijn krancke hoop bestrijt,

 

Dunckt my, dat ick mijn hert in tranen drenck,

 

Om dat ick denck, Goddin ghy veynsend' sijt.

 

Veynst niet voor my, die 't veynsen niet verstaet,

 

Ist dat ghy't meent, u meening blijcken laet.

 

So sal ick u Goddin met alle deught

 

Doen blijcken dat ick niet ter Wereld acht

 

So aengenaem als u jentiele Ieught.

 

Wiens Lenten bloeyt stadigh in mijn gedacht,

[p. 224]

 

Ghy soudt voorwaer bevinden mijn Goddin

 

Trou in u dienst, standvastigh door de min.

 

Minne die ick tot mijn beminde draegh;

 

Maer sonder hoop, eylaes! van weder-min:

 

Beweegt u hertje niet door't clagen dat ick claegh?

 

Hoe of ick dus teghen mijn selven bin:

 

Dat ick bemin, die, die mijn Min versmaet,

 

En niet en meent het gheen zy blijcken laet.