Amstelsche linde
(1627)–Jan Harmensz. Krul–
Auteursrechtvrij
[pagina 158]
| |
Stemme: Weest Nymph ghegroet.So drae de Zon
Sijn hooft begon
Te steecken uyt het hoogh ghebou
Daer hy Aurora cieren wou:
Nam ick voor myn,
Al eer de Sonne-schyn
Sijn straeltjes op de Lommer spreydt
Te gaen daer Lerinde Schaepjes weydt:
Mijn ooghjes die saghen niet als ellendt
So haest ick het Bosje maer quam omtrent,
Dight by het Beeckje (o droevighen dagh!)
Al sughtende daer Lerinde lagh.
En riep vast uyt
Met naer gheluyt:
| |
[pagina 159]
| |
VVaer vlught myn Lief Amyntas heen?
't Is teghen wet, teghen Eer, teghen reen.
D'onnoose'le blaen,, Die aen de Lommer staen
Die sullen sijn tot een verwijt
Van u ontrouw'heyd, t'mijnder spijt.
Amyntas, Amyntas (was al dat zy riep)
Vermoght ghy te vlughten wanneer ick sliep?
Omringelt, becingelt met Telghjes groen,
Hoe meught ghy Lerinde die ontrou doen?
Na dit gheklagh
Amyntas sagh
Sijn Veldt-Goddin met vrees belaen
Is weder by haer sitten gaen:
En heeft met lust,, Gesoent, gekust,
Gewentelt in het ruyghe gras,
't Scheen dat het spel op't soetste was.
Ey! moordme niet, moordme niet (riepse) myn Lief.
't En salje niet schade, 'k ben schelm, noch dief.
Lerinde, Lerinde (Amyntas sey)
Mijn Lammertjes grasen in Klaver-wy.
|
|