Amstelsche linde

[p. 141]

Aen de Amsteldamsche nimphjes.

TRotsche Nimphjes, soete Meysjes,
Wie weet hoe veel duysent reysjes
Dat mijn sinnen, en mijn gheest
T'samen twistigh sijn geweest:
D'eene wou u Lof beschrijven,
D'ander wou 't soud' achter blijven.
Dus had ick een langen tijdt
By mijn selfs een groote strijdt.

[p. 142]

 

Om u deughden af te maelen,

 

Wou de gheest steeds eenigh dwalen,

 

't Geen de sinnen rieden of.

 

Plompert, ghy sijt veel te grof.

 

⁺ Laet ervaren geeste schrijven,

 

Laet Poëten sulckx bedrijven:

 

Icarus hem self bedroogh,

 

Hief sijn vleughels al te hoogh.

 

Ken u Phaëton niet leeren

 

Van u voornemen te keeren,

 

Als hy Phoebi Paerden rou

 

Voor de waghen mennen wou.

+ Doort exempel Icari werdt ons voor ooghen ghehouden niet te doen 'tgeen boven ons vermogen is, want als de selfde ten Hemel wilde vliegen ende zijn vleughels met Was gehegt zijnde, door de hitten des Zons smeltende, is neder gevallen, ende door de baeren der Zee zijn leven verlooren.

[p. 143]

 

Wegh met al u sotternye,

 

Met u viese vaserye.

 

Kiesche sinnen, houdt een maet,

 

't Spreeck-woordt seydt: te veel is quaet.

 

Wegh, gaet wegh verdoolde sinnen,

 

Laet de geest met lust beginnen

 

Desen Lof te vanghen an,

 

Doen ter eeren 't geen hy can.

 

't Swack vermogen (goeder trouwen)

 

Sal an my ten goeden houwen,

 

Tot op een bequamer dagh

 

Als de geest eens beter magh.

 

Soete Nimphjes, soete Dieren

 

Comt door dese Linde swieren,

[p. 144]

 

Daer ick heb (na mijn verstant)

 

Minne-deuntjes in gheplant.

 

Minne-bloempjes, minnaers klaghten,

 

Minnaers minnende gedaghten:

 

Sijn de Telghjes, en de Blaen

 

Die aen dese Linde staen.

 

't Sijn geen bloempjes, 't sijn geen roosjes;

 

Maer het sijn beschaemde bloosjes:

 

Die men (na een langh gevry)

 

Krijghen, door u veynsery

 

Als ghy vriendschap schijnt te toonen;

 

Min met wedermin te loonen,

 

Amsteldamsche soete Rey,

 

Schoone bloempjes veelderley.

[p. 145]

 

Geestigh in u soete koutjes,

 

In u veynsen vry wat stoutjes,

 

Toont u mee-ly Minnaers smert

 

Tot ghy weet de grondt sijn's hert.

 

Dan comt ghy u lust verleenen,

 

Schept u vreught in blaeuwe scheenen.

 

Plompert, die hem sulcx beklaeght

 

Als't die lieve Nimph behaeght.

 

Weet ghy wel als d'Haege-dooren

 

Schoone Bloempjes stelt te vooren;

 

't Plucken staet de wille vry,

 

Maer dit p'rijckel isser by;

 

Als men 't Bloempje af wil breecken

 

Scherpe Doornens, d'handen steecken.

[p. 146]

 

So men dickwils onbedaght

 

Plucken wil met domme kraght.

 

Even gaet het in het Minnen,

 

Leert in tijds u wel versinnen,

 

Vreest ghy voor een blaeuwe scheen:

 

Ionghmans, mint niet sonder reen.