Huiselijke poëzie

[p. 67]

Huiselijk geluk aant.

H. Tollens Cz.
Huiselijk geluk

Laβt mit Kronen Fürsten scherzen,
Sorgen ihren Himmel schwärzen,
drückt doch mich kein eitler Zwang!
Freude, sei du mein Gesang!
Freude, die bei Hymen's Kerzen,
treues Weib, an Deiner Hand
meine frohe Seele fand.
kleist

Hoort gij wel die stormen jagen?
Ziet gij die gezweepte vlagen
zwerven in verhaaste vlucht?
Ziet gij die verstrooide dampen
samendringen, samen kampen
en verwaaien door de lucht?

't Is de beeltnis van de dwazen,
die op eer en kwelling azen,
slingren in de tuimelstroom;
die in nacht en nevel waren
en, in duizling omgevaren,
dolen in hun zwijmeldroom.

Maar het zonlicht breekt de buien
en het tochtje van het zuiën
blaast de stormen voor zich uit;
de open hemel blikt ons tegen

[p. 68]

 

en de stralen van zijn zegen

 

tintlen op het lachend kruid:

 

 

 

't Is het zinbeeld van 't genoegen

 

dat de kalme ziel doet zwoegen

 

door geen bange droom ontrust;

 

dat, door dwazen wuft versmeten,

 

maar de schat van 't rein geweten

 

de onschuld in 't verborgen kust.

 

 

 

't Is het zinbeeld van ons leven,

 

dierbre, mij ten schat gegeven,

 

schat, mij meer dan rijkdom waard!

 

't Is het lot, ons aangerekend,

 

door geen zorgen zwart getekend,

 

door geen bange droom bezwaard.

 

 

 

Zalig wat zij meerder derven,

 

zalig die ons deel verwerven,

 

dankbaar elk gemis getroost;

 

zalig wie zijn armoe smade,

 

die zijn rijkdom in zijn gade -

 

en zijn roem vindt in zijn kroost!

 

 

 

Mij die rijkdom, mij die zegen,

 

mij die roem, met eer verkregen,

 

voor de schimp der dwazen schuil;

 

mij dat lot, door hen versmeten,

 

maar de schat van 't rein geweten,

 

en voor kroon noch troon te ruil!

 

 

 

Dring me aan 't harte, dierbre panden!

 

voel het kloppen, voel het branden,

 

voel het van verrukking slaan!

[p. 69]

 

Panden, die de ziel verengelt,

 

banden, die het hart omstrengelt!

 

Ja, de hemel lacht ons aan.

 

 

 

Slaat, verdwaasden! de angstige ogen

 

vrij naar rang en rijksvermogen,

 

van benauwde zorgen zwart;

 

jaagt naar schimmen, bralt met schatten,

 

door uw hoven niet te omvatten:

 

'k heb mijn rijkdom aan mijn hart.

 

 

 

Och, wat droomt gij, diepverblinden!

 

buiten u 't geluk te vinden,

 

dat weerbarstig u ontvliedt?

 

Waant gij 't uit uw goud te delven?

 

Al 't geluk woont in onszelve

 

en ik zoek het elders niet.

 

 

 

Dringt me aan 't harte, dierbre schatten,

 

rijkdom, door mijn arm te omvatten;

 

rijkdom, niet gevoelloos koud!

 

Trotsaards, door de waan bevangen!

 

koopt mijn wellust voor uw rangen,

 

koopt hem, kunt gij 't, voor uw goud.

 

 

 

Panden, mij aan 't hart gesloten,

 

weerzijds dierbre lotgenoten!

 

wenst gij van de hemel meer?

 

Vraagt gij ooit, in stille bede,

 

rang en schat voor rust en vrede

 

en de schim der wereldse eer?

 

 

 

Knelt mij vaster, dringt mij nader,

 

kindren van een zalig vader!

[p. 70]

 

Moeder van een bloeiend kroost!

 

Kent ge, u strenglende om mij henen,

 

tranen die de smart doet wenen,

 

zuchten die de droefheid loost?

 

 

 

Zon van vrede, zon van liefde,

 

die des levens nevel kliefde,

 

waar hij ooit mij heeft ontrust!

 

Blink in luister, lonk in zegen,

 

licht mijn effen voetpad tegen,

 

waar 't genot mij zalig kust.

 

 

 

Gier' de storm dan vrij daarbuiten,

 

'k zal hem uit mijn wanden sluiten,

 

waar de rust mij binnen wacht;

 

laat dan vlaag en noodweer huilen,

 

'k zal me in mijn gezin verschuilen,

 

waar de zon mij tegenlacht.

 

 

 

Laat dan 't scheepje grafwaarts varen!

 

Rolt dan, snel vervloeide jaren,

 

naar de eindpaal voortgestroomd!

 

'k Roep, bij de afscheidsgroet aan 't leven,

 

stervend van mijn kroost omgeven:

 

God, wat heb ik zoet gedroomd!