Huiselijke poëzie (1999)

Huiselijke poëzie

(1999)–Ellen Krol– rechtenstatus

Auteursrechtelijk beschermd

Vorige Volgende



[pagina 54]
Verjaardag aant. H.A. Spandaw Aan mijn vrouw bij de verjaring van ons huwelijk en kind Zou ik deze dag niet vieren, die mij dubble vreugd bereidt? Zou mijn hart geen liedje schenken bij het strelend zoet herdenken van genoten zaligheid? 't Is nu twee paar jaar geleden, dierbre vrouw! dat wij elkaar harten, van verrukking dronken, harten, vol van liefde schonken, trouwe zwoeren voor 't altaar. 't Is twee jaren nu geleden, dat uit uwe kuise schoot, moeder, zich heeft losgesparteld 't knaapje dat daar stoeit en dartelt, dat ge mij die jongen bood. Zie de frisse knaap eens lachen! Vreugde is op 't gelaat verspreid; rozen bloeien op zijn konen... God! doe ook in 't harte wonen deugden en rechtschapenheid! 't Is slechts twee paar jaar geleden, dierbre vrouw, dat wij elkaar harten, van verrukking dronken,
[pagina 55]
harten, vol van liefde schonken, trouwe zwoeren voor 't altaar. Maar ook in die weinge jaren heeft de rampspoed ons gedrukt, toen de dood ons harte griefde, 't eerste vruchtje onze liefde in de bloei werd afgeplukt. Vrouw! gij weent... o! moedertranen vloeien uit een eedle bron! Liefde is in uw oog te lezen... En - zij zou geen moeder wezen die een kind vergeten kon. Denk: God nam, om wijze reden, ons het eerste pandje af: maar de hand die smart kon telen wist ook wonden weer te helen, daar ze een pandje ons weder gaf. En zie daar uw lieve jongen: zie - hij vleit, hij lacht u aan! Reeds is al uw smart geweken, en de traan die gij doet leken is een dankbre vreugdetraan. Ja! wij mogen tranen storten, maar ons voegt geen droef geween: wie niet voelt de huwlijkszegen, 't waar geluk, in de echt gelegen, is voor zijn geluk te kleen.
[pagina 56]
O volzalig' huwelijksliefde! heilig snoer, die harten bindt! Schitterend goud doe vorsten pralen, niets kan bij de vreugde halen die men smaakt door vrouw en kind. Ja, in 's levens wrange beker mengt de vrouw verkwikkend zoet; doet ons dreigend onheil klagen, zij kan lijden en verdragen, zij is groot in tegenspoed. En - zien wij onszelf herleven en ons beeld in 't kind geprent, dan is 't heil ten top gerezen, dan... doch vader moet men wezen, eer men vaderliefde kent. Dierbre vrouw! 'k besef uw grootheid, dankbaar, vol erkentenis! Ja, ik voel uw hoge waarde; 't schoonste pronkbeeld op deze aarde is de vrouw die moeder is. Zou ik dan deez' dag niet vieren, die zozeer mijn hart verblijdt? Ja! ik mocht dit liedje kwelen - 't zij, bij deze feesttonelen, aan mijn gade toegewijd!

Vorige Volgende