Huiselijke poëzie

[p. 57]

H. Tollens Cz.
Verjaardag

Nimmer moe gerende Tijd,
voerman, die de wagen rijdt
over bergen en door dalen!
Laat mij, laat mij ademhalen:
waar toch jaagt gij in galop?
Voerman, hou eens even op.

Welk een onafzienbaar end
hebt gij rustloos afgerend,
zonder pleisteren, zonder pozen,
over doornen en langs rozen,
onverdacht op weg en spoor,
tussen klip en afgrond door!

Vijfentwintig jaren lang
holt gij met gezweepte gang
en vergeet uw span te stallen,
door wat noodweer overvallen!
'k Zit te duizlen van de orkaan...
Voerman, leg eens even aan.

Sneller dan een bliksemschicht
snort mij alles voor 't gezicht;
wat zich opdoet aan mijn ogen
is als rook voorbijgevlogen;
waar ik ginds de blik op sla
laat ik aanstonds achterna.

Gistren joeg uw dolle vaart
toomloos door een rozengaard,
waar ik bloemen vond te plukken;

[p. 58]

 

maar gij bleef mij voorwaarts rukken:

 

ik vertrad de schoonste knop,

 

en de doornen greep ik op.

 

 

 

Toef eens, keer eens, zwenk eens vlug,

 

voerman, langs uw baan terug:

 

'k heb op reis zoveel vergeten,

 

en verloren en versmeten;

 

hou eens op toch! keer eens weer!

 

Maar gij hoort of keert niet meer.

 

 

 

Waar toch met die drift naartoe?

 

Jaagt gij dan uw rossen moe

 

om de slagboom te eer te winnen,

 

waar ons rusten zal beginnen?

 

Waar dan (zeg het) stuit uw draf?

 

En gij antwoordt: ‘Aan het graf.’

 

 

 

Daar, helaas! en daar alleen

 

loopt dan 't hobblig rijpad heen,

 

dwars door bui en onweersvlagen;

 

daar eerst einden pijn en plagen;

 

daar ontsluit de rust de poort...

 

Voerman! rij in Godsnaam voort!