Huiselijke poëzie

H. van Loghem jr.
De verhoorde moeder

't Lachend Koosje

was een roosje,

't schoonste dat ooit echttuin gaf;
maar hoe moederzorg 't ook kweekte,

het verbleekte

en werd spoedig rijp voor 't graf.

't Moederharte

kromp van smarte

bij het kwijnen van zijn oog;
zelfs geen enkel traantje vloeide:

de angst verschroeide

en der paarlen bron werd droog.

't Levenslichtje

van het wichtje

scheen een laatste flikkering,
slechts een flauw en stervend vonkje:

't afscheidslonkje

waaraan 't oog der moeder hing.

Stervend Koosje,

dorrend roosje!

Al uw aardse gloed is heen.

[p. 53]

 

Ach! geen moederkusje wekt u:

 

eerlang dekt u,

 

lieve lelie! aarde en steen!

 

 

 

Roerloos staat gij;

 

krimpend slaat gij,

 

vrouw! uw blik op 't wiegje neer;

 

smeekt, een voorspraak in uw ogen,

 

't alvermogen:

 

‘Vader! wek dit roosje weer.’

 

 

 

Moeder! smeekt gij,

 

harten breekt gij...

 

God, de God der liefde hoort:

 

't dierbaar knaapje is u geschonken;

 

nieuwe vonken

 

brengt 't verlengde leven voort.

 

 

 

O, die vangt gij;

 

snikkend hangt gij,

 

rijke moeder! aan die blos:

 

en de vloed, die wanhoop stremde,

 

die beklemde,

 

barst in gloênde droppen los.