Lezen doet je goed. Leerjaar 7a

[p. 110]

27 Het sapakara-avontuur

Buiten de stad is het heel gewoon om allerlei reptielen op je erf en zelfs in je huis tegen te komen. Veel mensen vinden dat eng. Dit verhaal gaat over ontmoetingen met sapakara's. Een sapakara of varaan is een groot soort hagedis.

Mijn moeder en ik wonen buiten de stad. Mijn moeder werkt graag in de tuin. Ze plant een beetje, snoeit een beetje, tjapt een beetje en schoffelt een beetje. Maar ze zit ook op het terras een beetje. Laat me vertellen waarom ik zeg: ‘Mijn moeder plant een beetje.’

In de moestuin staat één madame-jeanette-peper naast één antruwa- en één okerstruik. Op een halve meter afstand staan tien tayerblad plantjes bij elkaar. Toch eten we van dat beetje minstens één keer per week vegetarische okersoep.

Op een dag zei ma tegen me: ‘Jayanti, zal ik je iets vertellen?’

Zonder op mijn antwoord te wachten, ging ze door.

‘Luister..., maar zet eerst je telefoon weg.’

Ik was net aan een game begonnen.

‘Ik betaal geen internet om te gamen, maar om schoolwerk te maken.’

Toen mijn telefoon op tafel lag, ging mijn moeder verder met haar verhaal.

‘Weet je dat kleine hagedissen bang zijn voor sapakara's?’, vroeg ze.

Ik keek haar aan, en dacht aan mijn game. Ik vroeg me af of ze zou merken dat ik moeite had met naar haar te luisteren. Ze merkte niets op en ging rustig door met praten. Ik besloot mijn game even te vergeten.

‘Vanmorgen terwijl ik hier aan tafel op het terras een boterham zat te eten, zag ik links onder de bougainvilleplant een kleine, felgroene hagedis. Vanuit de andere kant, bij de papajaboom rechts, kwam een vette sapakara met een gevlekte huid tevoorschijn. Beide reptielen liepen allebei alsof ze met hun tong de lucht boven de grond aan het proeven waren. Plotseling lag de hagedis stokstijf met zijn kop omhoog. Hij had de sapakara gezien. Een paar seconden later rende hij als een raket zo snel weg. De sapakara liep rustig verder en kwam dichterbij het terras. Ik wuifde met mijn arm, de sapakara zag mijn bewegende arm en rende een stukje verder. Toen bleef hij weer staan. Ik bewoog mijn arm nog een keer en toen sprintte de sapakara de hoek om.’

[p. 111]

Ik lachte. Ik kon me de sapakara heel goed voorstellen. Ik had die beesten vaker in de tuin gezien. Ik wist dat ze niet gevaarlijk waren, maar vond ze toch een beetje eng.

‘Ma,’ zei ik, ‘weet je dat slangen ook bang zijn voor sapakara's.

Swipislangen zeker weten.’

Mijn moeder zette grote ogen op.

‘Echt waar, ma. Vorige week lag ik op bed en keek naar de papajaboom. De papaja's waren nog veel te groen om te plukken. Wat zag ik tussen de papaja's; je raadt het nooit. Een lange, dunne swipi kwam al slingerend uit de boom. Plotseling bleef hij roerloos hangen. Langzaam, heel langzaam trok hij zich terug tussen de vruchten. Ik zat gelukkig veilig achter muskietengaas, want slangen zijn niet mijn favoriete dieren. Maar ik wilde toch weten waarom die swipi zich zo gedroeg. Waar was de slang bang voor? Voorzichtig liep ik naar het raam en keek omlaag. Een grote sapakara liep net langs de papajaboom waarin de swipi was.’

‘Is het echt waar wat je vertelt?’

‘Met mijn eigen ogen gezien, ma.’

[p. 112]

‘Laat me je een andere tori geven, voordat ik ga koken,’ begon mijn moeder en ze ging rechterop zitten.

Dat beloofde een spannende tori te worden, dacht ik.

‘Toen we hier pas woonden, hebben we een sapakara, een hagedis en een leguaan in huis gehad.’

‘Helemaal in huis’, griezelde ik. ‘Wat heb je gedaan met ze? Hoe heb je ze weer uit het huis gekregen? Heb je ze doodgemaakt’, vroeg ik.

‘Laat me je vertellen’, ging mijn moeder verder. ‘Ik zat aan de eettafel in huis en zag vanuit mijn ooghoeken links iets bewegen. “Ach, mijn haren”, dacht ik. Ik deed mijn haren achter mijn oren. Direct bewoog er iets links van me. Ik schrok en zat een ogenblik verstijfd. Een sapakara keek me aan. Het beest was in mijn huis, in een hoek van de kamer. We hadden oogcontact. Ik denk dat hij ook van mij schrok. Hij wilde wegrennen, maar kon niet snel vooruitkomen, want hij gleed uit over de tegels. Wat te doen? Hij was groot, beslist een mannetje. Vrouwtjes worden niet zo groot. Mijn hart bonsde. De sapakara gleed letterlijk het licht tegemoet, dat kwam uit de openstaande deur van een slaapkamer. In die slaapkamer stond een grote spiegel. Hij schrok voor de tweede keer, want daarin zag hij een grote sapakara die tegen hem opkroop.

Intussen werkten mijn hersenen op topsnelheid.

‘Denk na, denk na’, zei ik tegen mezelf.

Er stond nog een deur open, de achterdeur, maar dan moest dat reptiel langs me heen. Ik stelde me voor dat hij langs mijn benen zou rennen om weg te komen. Meteen ging ik wijdbeens staan, terwijl ik hem geen moment uit het oog verloor. Ik kon ook de deur van de slaapkamer dicht doen. Dan had ik meer tijd om na te denken, overlegde ik met mezelf.

Maar dan kon de sapakara onder het bed verdwijnen. Dat werd lastig, geen goed idee. Eigenlijk griezelde ik een beetje, omdat ik niet wist wat te doen. Dat beest moest niet samen met me in huis blijven.

Toen herinnerde ik me een Australische documentaire, die ik niet lang geleden had gezien.

‘O'ja, dat kan ik proberen’, sprak ik mezelf moed in.

In de film moesten gevaarlijke zoutwaterkrokodillen, ‘Salties’ heten ze, verplaatst worden naar een ander gebied waar geen toeristen kwamen.

Twee stoere mannen sprongen in het troebele water met een grote doek in hun handen. Samen gooiden ze snel die lap over de kop van zo'n zoutwaterkrokodil. De grote krokodil, die zo wild kon doen in het water, verroerde geen vin meer. Zo mak als een schaap was hij geworden.

[p. 113]

‘Dat is de oplossing’, zei ik tegen de sapakara. ‘Een doek over je ogen.’ Doek, doek, doek, waar vond ik nu een doek? Ik keek in het rond. Ik zag geen doek. Ik keek omlaag. Ik stond op een doek. Ik stond op het kleedje dat voor de slaapkamerdeur lag. Voorzichtig trok ik het kleed omhoog en bewoog langzaam naar de sapakara. Het leek wel alsof er uren verstreken. Het zijn seconden geweest, besefte ik later. Ik was altijd goed met ballen gooien en vangen op school. Eén worp en het kleed bedekte de sapakara bijna helemaal. Alleen een stukje staart kwam onder het kleed uit. Ik liep snel naar het kleed. De sapakara was stokstijf blijven liggen onder het kleed. Het was alsof ik een dikke stok vastpakte, toen ik het kleed optilde. Met de ‘stok’ onder het kleed liep ik naar buiten. Ik zette het kleed en de ‘stok’ op de grond. Op het moment dat ik het kleed wegtrok, sprintte de sapakara als een raceauto weg. Hetzelfde foefje heb ik later uitgehaald met een hagedis en een leguaan, die het ook gedurfd hadden binnen te komen,’ eindigde mijn moeder haar tori.

‘Ik zal beter naar natuurfilms kijken,’ zei ik. ‘Wat je zoal kan leren als je oplet. Je weet nooit waar het van pas kan komen.’

Mijn moeder stond op om te gaan koken. Vanuit de keuken hoorde ik haar zeggen: ‘Het is echt niet altijd nodig om dieren dood te maken. Het is handig als je weet hoe met ze om te gaan.’