Lezen doet je goed. Leerjaar 7a

[p. 94]

23 De lunch

Dit verhaal gaat over een man die naar een conferentie ging in het buitenland. Zijn naam was André Jandiko. Hij was journalist. De conferentie was georganiseerd door een organisatie van telecomproviders en ging over sociale media op het internet. De conferentie werd gehouden in Parijs, de hoofdstad van Frankrijk. Er namen mensen van overal uit de wereld aan deel. André was de enige deelnemer uit Suriname.

Tijdens de lunch konden de deelnemers elkaar beter leren kennen. André was aan een tafeltje gaan zitten waaraan al een man uit Saoedi-Arabië had plaatsgenomen. Hij wist dat de man Habibi heette, omdat hij die ochtend een presentatie had gehouden. Zijn voornaam had hij niet onthouden.

Habibi had een baard en droeg de traditionele kleding van de Arabieren.

Op zijn hoofd had hij een witte doek, die vast werd gehouden door een zwarte band. Verder had hij een witte djellaba aan: een gewaad tot de enkels met lange mouwen.

Er schoof ook een deelnemer uit Malawi aan. Deze droeg, net als André, een westers pak. André kende de man. Hij was ook journalist. Hij had hem al eens eerder ontmoet op een andere conferentie. Hij heette Peter Banda.

Peter groette de twee mannen aan de tafel, maar realiseerde zich toen dat hij nog niets had besteld. Hij liep naar het buffet en kwam even later terug met een dienblad met daarop een kom soep, Franse frietjes, gebakken vis, salade en een glas rode wijn.

‘Het is druk hier’, zei hij terwijl hij zijn dienblad op tafel zette en ging zitten. De soep was heet. Hij roerde erin om het te laten afkoelen, terwijl hij met zijn andere hand alvast wat frietjes naar zijn mond bracht.

‘Ja,’ antwoordde André, ‘iedereen schijnt vandaag het restaurant op de eerste etage te vermijden. Ik zou niet weten waarom. Misschien omdat de sessies zijn uitgelopen. In ieder geval “bon appétit”.’

‘Bon appétit’ betekent ‘eet smakelijk’ in het Frans.

Frans en Engels waren de hoofdtalen van de conferentie. André sprak beide talen vrij goed. Hij wist dat Peter goed Engels sprak, want Engels was de officiële taal van Malawi. Hij wist niet of Peter Frans verstond.

Hij had er niet op gelet of hij een microfoontje in zijn oor had tijdens de presentaties. Mensen die het Engels of Frans van de presentator niet verstonden, konden via een microfoontje naar de vertaling luisteren.

[p. 95]

‘Bon appétit’, antwoordde Peter. Hij lachte. ‘Ik spreek geen Frans, maar dat begrijp ik nog net wel.’

Habibi was Franstalig. Hij had zijn presentatie in vloeiend Frans gehouden. André wist niet of hij Engels sprak. Tot zover had hij alleen maar vriendelijk geknikt tegen de twee mannen aan tafel.

Peter begon zijn soep op te lepelen. André had zelf kleine aardappeltjes met een gebakken biefstuk genomen. De biefstuk was lekker mals. Het Franse eten smaakte hem goed. Ook Habibi was druk bezig zijn lunch naar binnen te werken.

‘Heb je je standpunten naar voren kunnen brengen vandaag?’, vroeg André aan Peter.

‘Nee, maar mijn collega van Nigeria is wel aan het woord geweest. Hij heeft een paar goede opmerkingen gemaakt. Precies wat ik ook had willen zeggen. De man weet wat er in Afrika speelt. Ik vond het daarna niet meer nodig om in herhaling te treden.’

‘Heren...’

Habibi hield de twee mannen plotseling een doosje met koekjes voor.

‘Mag ik jullie een koekje aanbieden als dessert. Wij moeten alles samen

[p. 96]

delen, is het niet?’

Hij sprak Engels met een zwaar Arabisch accent.

André bedankte hem vriendelijk. Hij was niet zo dol op zoetigheid. Vooral niet op de koekjes die in het doosje zaten. Ze hadden een glimmende, harde buitenkant van gebrande suiker. Hij kende ze. Ze waren hard om in te bijten en als ze zachter werden in je mond, bleven de stukken aan je tanden kleven.

Peter vond het onbeleefd om te weigeren. Hij pakte er één uit het doosje, hoewel hij ook niet echt trek had in een koekje.

‘Ben je al gaan shoppen, André?’, vroeg Peter, terwijl hij het koekje achteloos in zijn mond stopte.

‘Nee’, antwoordde deze. ‘De conferentie heeft een drukke agenda. Er zijn zoveel presentaties en werksessies. Ik ben er nog niet aan toe gekomen om Parijs te bekijken. Heb jij wel de kans gekregen daartoe?’

‘Nee, ik ben nog nergens geweest. Maar weet je dat we morgen vrij hebben. Het is een nationale feestdag of zoiets. We zullen dan niet echt kunnen shoppen, maar de musea zijn wel open. Zullen we naar het Louvre gaan?’

‘Dat beroemde museum! Daar wil ik zeker naartoe.’

‘Goed, dan zie ik je later. Jij gaat naar sessie 15 toch, over hackers? Ik wil zelf naar de sessie over nepnieuws.’

Terwijl Peter sprak, werden zijn woorden steeds onduidelijker. André zag dat zijn ogen plotseling bleven rusten op een object in het midden van de tafel. Het was een servet op een schotel. Dat was niet abnormaal in een restaurant, maar toch kreeg André een naar voorgevoel.

‘Meneer Habibi, is dat van u?’, vroeg André, terwijl hij naar het servet wees.

Habibi trok het schoteltje naar zich toe. Hij mompelde iets onverstaanbaars. Hij vouwde het servet open. Plotseling ging zijn hand naar zijn mond en met een snelle beweging terug naar het servet. Zijn gekromde vingers lieten iets los en op het zachte, witte papier konden ze twee voorwerpen zien, lichtroze met lichtcrème uitsteeksels. Ze glinsterden in het licht van de lamp boven de tafel, nog nat van het speeksel. Het waren twee vlekkeloze valse tanden.

Ze prijkten daar op onze eettafel. Vlak bij de lege borden en het gebruikte bestek. Mijn glas was leeg. Peter had zijn wijn nog niet gedronken. Habibi had een kop koffie voor zich.

Peter schoof zijn stoel met een abrupt gebaar naar achteren, stond op en verdween zonder verder iets te zeggen. Habibi pakte een koekje en stopte

[p. 97]

die in zijn mond. Hij tuitte zijn lippen alsof hij op het koekje zoog. Het doosje met de overgebleven koekjes stopte hij in een leren tas, die hij op de stoel naast zich had geplaatst.

‘Wij Arabieren houden van een beetje zoet’, vertelde Habibi. ‘We gebruiken geen alcohol, maar wel graag thee of koffie. Daar past wel wat lekkers bij.’ Hij roerde in zijn koffie.

Peter was terug. Hij had een zakdoek in zijn hand en hield die voor zijn mond. Zijn ogen waren rood, alsof hij teveel had gedronken. André sloeg hem bezorgd gade, maar zei niets.

Peter ging niet zitten. Hij keek vol walging naar de valse tanden. Zoiets hoorde toch niet op een eettafel. Vooral niet in een restaurant waar je met vreemde mensen bij elkaar zat. Begreep die man dat niet?

Peter schudde zuchtend zijn hoofd.

‘Ik voel me niet goed’, zei hij. ‘Ik denk dat ik terug ga naar mijn hotel. Mijn lunch is helemaal verpest.’

André knikte en keek hem na terwijl hij de lunchroom uitliep. Toen hij zich weer omkeerde, zag hij een stiekem lachje op het gezicht van Habibi.

Toen die sprak, moest André zich concentreren om naar hem te luisteren, want hij had nog steeds het koekje in zijn mond.

‘Het is vreemd dat uw vriend zijn wijn niet heeft aangeraakt. Het lijkt wel of hij last heeft van een voedselvergiftiging. Of is er misschien iets in de zaal waar hij niet goed tegen kan?’

André was blij dat hij geen koekje had genomen. Hij vroeg zich af wat Peter zo van streek had gemaakt. Zat er iets vreemds in de koekjes of lag het aan de valse tanden? Hij groette de Arabier en maakte dat hij wegkwam.