Lezen doet je goed. Leerjaar 7a

[p. 70]

17 Het wonderpenseel

Liang Wei was een arme jongen, die graag tekende en schilderde. Zijn ouders gingen kort na elkaar dood en hij moest toen voor zichzelf zorgen. Op een dag was hij werk gaan zoeken in een stadje in de buurt. Hij liep langs een gebouw, waar hij naar binnen kon kijken. Het leek wel een school. Door het raam zag hij dat een groep studenten les kreeg in schilderen. Geboeid keek hij toe hoe de leraar met sierlijke streken van zijn penseel liet zien hoe je kleuren kon combineren.

Hij glipte het lokaal binnen. Toen de leraar vragend naar hem keek, zei hij: ‘Zo zou ik ook willen schilderen. Mag ik een penseel van u lenen, alstublieft?’

‘Een penseel lenen? Wat denk je wel?’

Liang Wei bleef verlegen staan en durfde niets meer te zeggen.

‘Hier op school hebben we geen bedelaars. Maak dat je wegkomt’, verjoeg de leraar hem.

Maar de wens om te schilderen zat in het hart en het hoofd van Liang Wei. Hij zei tegen zichzelf: ‘Waarom zou ik niet kunnen leren schilderen? Omdat ik arm ben? Dat heeft er toch niets mee te maken!’

Hij besloot niet te wachten op een leraar en zelf te beginnen. Hij gebruikte houtskool om de muren van zijn huisje vol te tekenen. Op de plek waar hij water haalde, tekende hij met zijn natte vinger op rotsen en stenen. Hij plukte een takje van een boom en sloeg een uiteinde ervan plat. Met het harde uiteinde tekende hij vogels in het zand. Met de pluizige kant werkte hij hun veren bij. Elke dag oefende hij en zijn tekeningen werden steeds mooier. Maar nog steeds had hij geen penseel.

Op een avond, net toen hij wilde gaan slapen, ging de deur van zijn huisje open. Daar stond een jongedame met een cadeautas in haar hand.

‘Dit is voor jou’, zei ze.

In de tas zat verf, papier en een penseel.

‘Dit is een wonderpenseel’, zei de jongedame. ‘De punt past zich aan je gedachten aan.’

‘Dank u...,’ stamelde Liang Wei. Voordat hij haar een kommetje thee kon aanbieden, was ze verdwenen in de nacht.

Liang Wei kon niet meer slapen. Bij het eerste daglicht ging hij naar buiten en schilderde een vogel met zijn nieuwe penseel. De vogel maakte zich los van het papier, vloog naar een boom in de buurt en begon daar te fluiten.

[p. 71]

Liang Wei kreeg honger en hij schilderde een kommetje pap. Hij kon het kommetje zo van het papier pakken en de pap opeten. Hij schilderde bloemen en zette die in een fles in zijn huis. Vanaf die dag had hij nergens meer gebrek aan.

Voor de arme landbouwers in zijn omgeving schilderde hij houwers, hooivorken, schoppen, tjappen, wat ze maar nodig hadden.

Het nieuws van de wonderlijke schilder kwam ook een bandietenleider uit de buurt ter ore. Hij liet Liang Wei gevangennemen en beval hem een stapel bankbiljetten voor hem te schilderen.

De dappere Liang Wei weigerde. Boos liet de bandietenleider hem opsluiten in een stal. Hij wilde Liang Wei uithongeren. Hij dacht dat hij hem dan wel zou gehoorzamen.

De volgende dag regende het heel hard en de stallen van de bandietenleider liepen onder water. Niemand maakte zich druk om Liang Wei. Toen ze na twee dagen gingen kijken, was er niemand in de stal. Wel zagen ze een hoog bed, waarop heerlijk droog stro lag. Ze vonden ook de resten van een maaltijd en nog wat rozijnenkoeken. Tegen de muur van de

[p. 72]

stal stond een ladder en in het rieten dak was een gat.

De bandietenleider realiseerde zich dat Liang Wei dit alles had geschilderd. Hij beval zijn mannen onmiddellijk op zoek te gaan naar Liang Wei. Liang Wei, die intussen terug was in zijn huisje, werd echter gewaarschuwd door een boer waarvoor hij gereedschap had geschilderd.

Liang Wei besefte dat hij niet meer veilig was in de omgeving. Hij schilderde een paard, pakte zijn penseel en reed ver, ver weg tot hij aankwam in een kleine stad, waarvan hij zeker was dat niemand daar hem kende.

Hij maakte schilderijen, die hij op de markt verkocht. Maar hij lette erop dat de figuren niet weg konden van het papier. Hij tekende vogels waar maar één vleugel te zien was, dieren waar een poot van weg was, voorwerpen waarvan een klein stukje van ontbrak. Op een dag schilderde hij een pauw. Hij wilde de pauw zonder ogen schilderen, maar er vielen wat spatjes inkt op de plaatsen op de kop van de pauw waar de ogen zaten. Voordat je dacht, stapte de vogel trots rond op het marktplein.

Iedereen stond het dier en de schilder aan te gapen.

Het verhaal over de pauw ging van mond tot mond, van stad tot stad en zelfs de keizer hoorde het. Hij liet Liang Wei naar zijn paleis brengen en beval hem een paar dingen te schilderen, zodat hij het wonder kon zien. Liang Wei schilderde een lelijke pad en een haan vol modder. De afzichtelijke pad en de vieze haan sprongen en klapwiekten om de keizer heen, vuil achterlatend tot het hele paleis ervan stonk. Woedend gaf de keizer opdracht het wonderpenseel van Liang Wei af te pakken en hem in de gevangenis te gooien.

Nu was het penseel van de keizer. Hij besloot onmiddellijk een hoop goudstukken te schilderen. Hij schilderde het hele papier vol. Maar weet je wat er gebeurde? De hopen goud veranderden in hopen zware bakstenen. Ze vielen van het papier en verbrijzelden bijna de voeten van de keizer. Toch was de keizer niet genezen van zijn hebzucht. Hij schilderde een gouden staf. Maar net was hij klaar, of de staf veranderde in een slang, die recht op hem afkwam. Uit zijn opengesperde bek schoot een sissende, lange, smalle tong heen en weer. De keizer viel flauw van angst. Gelukkig kwamen zijn dienaren hem snel te hulp.

De keizer gaf zich gewonnen. Hij had zelf niets aan het wonderpenseel. Hij zei tegen Liang Wei dat hij hem vrij zou laten als hij bij hem in dienst wilde komen. Noodgedwongen stemde Liang Wei toe.

Liang Wei ging in het paleis wonen en mocht schilderen waar hij zin in

[p. 73]

had. Maar toch kon de keizer het niet nalaten hem een keer te vragen iets voor hem te schilderen.

‘Liang Wei’, zei hij, ‘ik heb de zee altijd zo prachtig gevonden. Zou je niet een stukje zee voor me kunnen schilderen?’

Liang Wei pakte zijn penseel en schilderde de zee. En ja hoor, voor de ogen van de keizer verscheen een prachtige, helderblauwe zee.

‘Waarom zwemmen er geen vissen in de zee?’, vroeg de keizer.

Liang Wei maakte streepjes met zijn wonderpenseel en vissen in allerlei kleuren zwommen in het water. De keizer had er plezier in.

‘Vlug, schilder ook een schip, dan kunnen we gaan varen’, riep hij enthousiast.

Liang Wei schilderde een schip met witte zeilen en de keizer, de keizerin, de prinsen, de prinsessen en de raadslieden gingen aan boord. Daarna schilderde Liang Wei een briesje wind en het schip kwam in beweging.

Maar het ging de keizer niet snel genoeg. Staande op de voorplecht riep hij: ‘Harder, de wind moet harder waaien!’

Met wat krachtige streken liet Liang Wei de wind aansterken, zodat de zeilen bol gingen staan en de boot door de hoge golven kliefde. De zee gooide de boot op en neer. Het gezelschap aan boord raakte in paniek. ‘Genoeg’, schreeuwde de keizer zo hard hij kon.

De boot werd steeds hoger opgetild door het water. De hemel verduisterde. Een orkaan blies inktzwarte wolken door de lucht. De boot kapseisde en brak in stukken. Het schip zonk met de keizer, zijn gezin en zijn raadslieden naar de bodem van de zee.

Zuchtend waste Liang Wei de verf uit zijn penseel en wikkelde die in een doek. Hij liep het paleis uit. Niemand heeft hem ooit teruggezien.