Lezen doet je goed. Leerjaar 7a

[p. 74]

18 Eddy en Anita (1)

‘Eddy meddy, lawlaw Eddy’, riepen de jongens die achter Anita en haar broer liepen.

‘Alsjeblieft lieve God’, bad Anita in stilte, ‘laat die jongens alsjeblieft doorlopen en Eddy niets doen.’

Eddy keek achterom. Anita hield zijn hand stevig vast en zei: ‘Kijk niet Eddy, ze zullen je niets doen. Niet bang zijn.’

Elke dag moest de elfjarige Anita haar broer, die anderhalf jaar ouder was, van school halen. Samen liepen ze naar huis. Eddy was een jongen met een beperking. Hij was daarom op een school die speciaal voor deze kinderen was. Het was aan Eddy duidelijk te zien dat er iets met hem was. Hij liep moeilijk, struikelde vaak over zijn eigen voeten, liet zijn mond dikwijls openhangen en kwijlde soms.

Anita vond dit allemaal niet erg. Ze hield van Eddy. Hij was haar broer en hij was lief, zo lief. Ze had nog een broer van vijftien, Marcel. Toen hij op de basisschool zat, haalde hij Eddy op. Maar sinds hij naar de technische school was gegaan, deed Anita het. Marcels school was uit de buurt. Anita vond het helemaal niet erg om Eddy elke dag van school te halen. Wat wel erg was, was dat plagen. Zó vaak werd Eddy geplaagd door andere kinderen, soms zelfs geduwd of geslagen. Waarom deden ze dat toch?

Eddy deed niemand kwaad en hij kon het toch niet helpen dat hij zo was. O, ze wenste dat ze de macht had om iets te doen. Ze zou alle kinderen die een kind dat anders was plaagden, straffen, goed straffen!

Nu was het weer zo. Achter Eddy en haar liepen drie jongens. Ze riepen: ‘Eddy meddy, lawlaw Eddy.’

Eddy begon te snuiven. Hij likte daarbij iedere keer met zijn tong langs zijn bovenlip. Dat deed hij altijd als hij bang was.

‘Niet bang zijn Eddy’, fluisterde Anita. Ze hield zijn hand nog steviger vast.

‘Loop vlug.’

Opeens stak de grootste jongen zijn hand uit. Hij greep Eddy aan zijn hemd vast. Eddy begon te trekken. Hij wilde doorlopen, maar kon niet.

Toen gaf de jongen hem een harde duw in de rug. Daar lag Eddy voorover met zijn gezicht op de grond. Hij begon hard te huilen.

De jongens schaterden het uit. Anita vloog driftig op de grote jongen af. Met haar vuist gaf ze hem een harde stoot tegen zijn neus. Maar de

[p. 75]

jongen was veel groter. Met één klap mepte hij Anita tegen de grond. Zij sprong weer op en schopte hem tegen zijn been. Nu greep de jongen haar uniformbloes vast. Hij schudde haar door elkaar. Anita hoorde ‘rtssss...’. Er was een grote scheur in haar mouw.

Eddy huilde nog harder: ‘Nita, Nita, pijn, pijn.’

Een stel kinderen kwam om hen heen staan. Anita riep hard tegen de jongens: ‘Ik zeg het morgen aan meneer.’

‘Kom mee, laat die meid toch’, zei één van de jongens. Ze liepen weg. Anita hielp haar broertje opstaan en veegde het zand van zijn gezicht. ‘Huil niet hoor Eddy, huil niet’, zei ze. ‘Straks zijn we thuis.’

Als ze thuis was, zou ze snel de scheur in haar bloes naaien. Mama zou toch niet thuis zijn. Die ging altijd om twaalf uur uit huis. Ze was schoonmaakster op een school en moest daar met de bus naartoe. Mama hoefde niet te weten dat ze had gevochten.

Maar toen Anita en Eddy thuiskwamen, was mama er nog. Ze was met vrouw Fine, de buurvrouw, naar de dokter gegaan.

Mama zag meteen dat er iets gebeurd was.

[p. 76]

‘Anita, hoe komt je bloes zo gescheurd?’

‘Nita pijn, jongen stout’, zei Eddy.

‘Je hebt gevochten’, zei mama boos. ‘Ga je omkleden. Was die bloes ook direct. Dan kan ik die scheur naaien als ik thuiskom.’

Mama nam Eddy aan de hand mee naar binnen. Met tranen in de ogen liep Anita naar boven om haar huiskleren aan te doen. Toen ze weer beneden kwam, zat Eddy al te eten.

‘Als je die bloes gewassen hebt, ga je eten. Daarna moet je gaan kijken of je vrouw Fine ergens mee kan helpen. Ze heeft pijn aan haar been. Ze kan haast niet lopen. En jij Marcel, jij wast de borden af en blijft met Eddy’, zei mama. Daarna haastte ze zich naar de bus.

Anita liep met een teiltje water naar buiten. Ze zou zo graag aan iemand willen vertellen hoeveel angst ze steeds had voor dat geplaag. Met mama kon ze er niet over praten. Als mama zoiets hoorde, werd ze zo verdrietig.

Het was dan net of ze helemaal in elkaar zakte. Haar ogen keken treurig. Haar wangen zakten weg. Zelfs haar schouders gingen hangen. Ze zag er dan zo droevig uit, zo verdrietig, dat dàt het ergste was, wat er op de wereld bestond.

Dat vond Anita. Daarom sprak ze niet over Eddy's beperking. Nooit vertelde ze dat hij op straat geplaagd werd. Ze had meer dan eens gefantaseerd hoe het zou zijn als Eddy niet zo was. Dan zou ze een grote broer hebben. Hij was toch anderhalf jaar ouder. Ze zouden samen leuke spelletjes kunnen doen en praten over allerlei dingen. Maar als ze dan zag hoe Eddy vol vertrouwen naar haar keek en hem hoorde zeggen ‘Nita lief, Nita lief’, dan wist ze dat ze van hem hield zoals hij was. Ze wist dan dat ze hem nooit zou willen ruilen. Voor geen honderd gezonde broers!

Een poosje later klopte Anita op de achterdeur van vrouw Fines huis. Vrouw Fine was oud en woonde alleen.

‘Kom binnen Nita’, riep vrouw Fine. Ze zat in een leunstoel. Haar rechtervoet was in verband en steunde op een andere stoel.

‘Mama zegt, dat ik moet komen kijken of ik vrouw Fine met iets kan helpen’, zei Anita.

‘Nee hoor, mi gudu. Of ja, wil je een beetje koud water voor me brengen?’

Toen Anita met een glas ijswater naast haar stond, zei ze: ‘Wat kijk je verdrietig. Is er iets?’

Anita barstte in snikken uit. Vrouw Fine nam haar vlug het glas uit de hand. Ze sloeg een arm om het meisje heen. Ze zei: ‘Wat scheelt je dan,

[p. 77]

mijn schat?’

Eerst kon Anita niets zeggen, maar toen begon ze te vertellen. Al haar verdriet vertelde ze. Hoe ze iedere dag stilletjes liep te bidden dat Eddy niet geplaagd zou worden. Ze vertelde over die jongen die Eddy had geduwd, dat ze had gevochten en dat mama boos op haar was geworden.

‘Heb je dan niet aan mama verteld wat er is gebeurd?’, vroeg vrouw Fine. Anita schudde haar hoofd. ‘Nee vrouw Fine’, zei ze zachtjes.

‘Nee, ik vertel het nooit aan mama. Het is al zo erg voor haar en als ze hoort dat Eddy geplaagd wordt. Dan doet het haar zoveel verdriet. Dus ik zeg het maar niet.’

‘Je bent een flink meisje hoor’, zei mevrouw Fine. ‘Het is echt moeilijk voor een kind van elf jaar. En je doet het zo goed. Ik vind het prachtig dat je zo van je broer houdt en zo voor hem zorgt. Ach, je moet begrijpen, veel kinderen begrijpen niet hoe dom en wreed ze zijn door zo iemand te plagen. Soms begrijpen grote mensen het zelfs niet. Eigenlijk zouden alle kinderen op school moeten leren, dat ze iemand die anders is, moeten accepteren. Ze moeten juist lief voor die persoon zijn.’

‘U gaat toch niets aan mama zeggen?’, vroeg Anita.

‘Nee hoor. Als jij dat niet wilt, zeg ik niets. Als er weer iets is, kom het me dan gerust vertellen’, zei vrouw Fine. Ze voegde eraan toe: ‘In de keuken, op het aanrecht, zijn drie sinaasappels. Die zijn voor jullie.’

Anita ging naar huis. Wat een opluchting! Het was zo'n prettig gevoel dat ze nu iemand had met wie ze kon praten over haar zorgen.