Lezen doet je goed. Leerjaar 7a

[p. 66]

16 Blacky's engel

Dit is het levensverhaal van een hond. Het leven van honden is niet gemakkelijk. Dat zegt het woord ‘hondenleven’ al. Maar heb je er ooit over nagedacht wat er gebeurt als een hond doodgaat?

De late middag was de tijd dat de papegaaien overvlogen. De mensen die buiten waren, keken vanzelf omhoog als ze hun luide gekras hoorden. Het was een mooi gezicht: een groene vlucht vogels, hoog in de lucht, tegen de achtergrond van een rozerood kleurende hemel. Swami Ting, die een dakterras op zijn huis had, vond het prachtig. Elke namiddag genoot hij ervan. Op een dag meende hij midden tussen al dat bewegende groen een kleine, witte vlek te zien. De witte vlek had vleugels, net als de papegaaien.

‘Zie jij dat ook?’, vroeg hij aan zijn vrouw Lulu, die naast hem zat.

Hij richtte zijn verrekijker op de groep. Van verbazing liet hij het apparaat bijna uit zijn hand vallen. ‘Er vliegt een hond tussen de papegaaien..., een wit hondje...’, stamelde hij.

Lulu greep de verrekijker, maar zag niets. De papegaaien waren al voorbij. ‘Ach, je zit alweer te fantaseren’, zei ze geërgerd.

Lulu werd vaak boos omdat Swami een dromerig type was. Hij kon nachtenlang naar de sterren kijken en vergat vaak dat ze geld nodig hadden om eten te kopen. Dan aten ze dagenlang rijst met bitawiwiri.

Intussen had het witte hondje zich losgemaakt van de groep papegaaien.

Met trage vleugelslag daalde ze (het was een ‘zij’) naar beneden. Niemand zag het, want op het moment dat ze de bescherming van de vlucht papegaaien verliet, werd ze onzichtbaar.

Haar scherpziende oogjes hadden iets opgemerkt: een auto stopte langs de weg. Een piepkleine, pikzwarte puppy werd in de berm gegooid. Het beestje kwam bijna in de goot terecht.

Het witte, gevleugelde hondje vlijde zich in het gras naast het hondje en fluisterde: ‘Niet bang zijn kleine-zwarte-hond-zonder-naam-en-zonder-thuis. Het komt allemaal goed. Ik ben Whitney, jouw beschermengel.’

Whitney streelde met één van haar vleugeltjes, waarop mini-veertjes groeiden, zachtjes over het kopje van het zwarte hondje. Dat voelde zich meteen op zijn (het was een ‘hij’) gemak, want hij had Whitney begrepen.

[p. 67]

Het zou goed komen.

Op dat moment richtte Swami zijn verrekijker toevallig naar beneden, waar hij de pup naast de goot zag liggen. De oogjes waren nog dicht.

‘Kijk zo zielig’, zei hij, terwijl hij zijn vrouw de verrekijker aanreikte.

‘We moeten het beestje redden.’

Lulu zuchtte. ‘Dat gaat weer geld kosten’, dacht ze.

Swami ging naar beneden om het hondje te redden, maar dat was ook alles wat hij deed, want voor de rest moest Lulu zorgen. Ze noemde hem Blacky en zorgde voor hem, omdat ze vond dat je puppy's niet zomaar op straat mocht laten doodgaan. Aan de andere kant was ze boos, omdat Swami niets deed. Zij moest er maar voor zorgen dat Blacky eten kreeg en nog een heleboel andere dingen die geld kostten, zoals een riem en een halsband en naar de dierenarts gaan. En geld, daarvan hadden zij en haar man niet zoveel. Het lukte Lulu niet om echt van Blacky te houden.

Maar goed; Blacky groeide op tot een ietwat magere, maar toch aardig uitziende hond. Zijn belangrijkste taak was het bewaken van het erf. Daar was Lulu duidelijk over.

[p. 68]

‘Je kan niet alleen maar eten en niets doen’, zei ze streng.

Maar Lulu kon niet verhinderen, dat Blacky af en toe uit pure verveling de straat opzocht. Blacky had al gauw opgemerkt dat de omheining van het erf enkele gaten had, waardoor hij naar buiten kon boren.

Op straat ontmoette hij een paar zwerfhonden, waaronder een leuke vrouwtjeshond. Hij ging met die groep naar de onbebouwde percelen waar ze woonden. Daar kon hij met hen ravotten en luisteren naar hun verhalen. Het waren spannende tijden.

Als hij, soms na dagen, weer thuiskwam, wachtte een woedende Lulu hem op. Ze zweepte Blacky met een tak die ze daarvoor speciaal van de tamarindeboom had gesneden. Na zo'n aframmeling ging Blacky jankend onder een boom zijn wonden likken. Op dat soort momenten kwam Whitney langs. Ze fluisterde troostende woordjes in Blacky's oren en aaide hem over zijn kop met haar vleugeltjes.

Aan de overkant, bij overbuurman Rijcke, woonden twee gevaarlijke pitbulls, die Toro en Tara heetten. Tara en Toro kwamen nooit buiten, want het hek van buurman Rijcke was gemaakt van stevige ijzeren staven. Overdag lagen zijn honden aan de ketting, maar 's nachts liet hij ze los om het erf te bewaken tegen de dieven.

Als Blacky op straat kwam, begonnen de pitbulls te grommen en te blaffen. Ze lieten hun valse, gele tanden zien en sprongen tegen het hek op, totdat Blacky uit hun zicht verdween. Af en toe pestte hij ze door langs het hek te paraderen.

Op een dag kwam Whitney zomaar langs. Blacky was verbaasd, want het ging goed met hem. Hij kreeg wel nog regelmatig pak slaag van Lulu, maar Swami nam hem de laatste tijd vaak mee naar boven. Dan lag hij naast zijn stoel en keken ze samen naar de sterren.

‘Wat is er Whitney?’, vroeg Blacky. ‘Waarom ben je me komen zien?’

‘Ik weet het niet’, zei het witte hondje. ‘Ik kreeg plotseling het gevoel dat ik naar je toe moest.’ Ze aaide Blacky over zijn kop. ‘Ik ben blij dat het goed met je gaat, maar wees voorzichtig hoor.’

Toen vloog ze weer weg.

De volgende dag was Blacky de waarschuwende woorden van Whitney onmiddellijk vergeten, toen hij op straat zijn zwerfhondvriendinnetje zag. ‘Kom mee’, riep ze. ‘Laten we gaan zwieren.’

Daar had Blacky wel oren naar. Voordat je dacht, was hij door een gat in de omheining gekropen. Hij rende achter het vriendinnetje aan naar de lege percelen. Toen Blacky weer aan huis dacht, was het al bijna avond.

[p. 69]

O, wat zou Lulu boos zijn! Blacky beefde al als hij aan de tamarindezweep dacht. Hij besloot te wachten tot Lulu ging slapen. Dan zou hij stiekem door een gat in de omheining kruipen.

Hij bleef in de buurt rondhangen totdat de lichten in de huizen uitgingen. Ook het raam van Lulu's slaapkamer werd donker. Blacky sloop naar de omheining. Toen zag hij de hond. Het was Toro. Of was het Tara? Of waren ze het allebei? Hoe kwamen ze op straat? Waarom waren ze niet op hun erf, achter het hek?

Veel tijd had Blacky niet om na te denken. Grommend vielen ze hem aan. Eerst werden zijn oren afgescheurd. Toen beten ze in zijn poten, zijn nek, zijn rug, zijn staart. Blacky verdedigde zich. Hij blafte, gromde, beet, maar de twee honden waren te sterk. Het waren honden die konden doden.

Levenloos lieten ze Blacky op straat liggen.

Whitney kwam. Ze huilde. Toro en Tara stonden weer achter hun hek. Ze grijnsden hun gele tanden bloot. Ze hadden geen moment medelijden.

Had dat brutale beest het niet zelf gezocht? Elke keer was hij hen komen opjutten bij het hek.

Troostend fluisterde Whitney: ‘Het komt goed Blacky, ik beloof het je.

Vertrouw mij maar. Je bent onderweg, je was vanaf het begin onderweg. We zijn altijd onderweg, wanneer dan ook en waar we ook zijn... Straks komen de glazenmakers die ons gaan begeleiden.’

Het leek alsof Whitney's bemoedigende woorden tot Blacky waren doorgedrongen. Uit zijn levenloze lijf maakte zich een klein, zwart hondje los. Het had vleugels, net als Whitney. Toro en Tara, die voelden dat er iets onherroepelijks gebeurde, lieten, hun brede koppen geheven, een naargeestig wolvengehuil horen.

Talloze glazenmakers dansten om de gevleugelde Blacky en Whitney. Op dat moment vloog een vlucht groene papegaaien door de donkere nacht. De vogels minderden vaart om de vliegende hondjes, omringd door de glazenmakers, in hun midden op te nemen. Steeds hoger steeg de groene groep, tot Whitney en Blacky op eigen kracht verder konden naar de hemel.