Lezen doet je goed. Leerjaar 6c

[p. 46]

Les 13 Meneer Akapella

‘Ze kan al noten lezen’, zegt de moeder van Xandra door de telefoon. Dit is alweer de tiende muziekdocent die ze aan de lijn heeft.

‘Het spijt me, ik zit vol momenteel’, hoort moeder telkens weer.

Xandra kan goed zingen en doet dat graag. Ze heeft theorielessen op de muziekschool gevolgd. Ze wil graag keyboard leren spelen, maar de keyboardleerkracht is naar het buitenland vertrokken. De school heeft geen vervanger.

‘Ik heb nog één nummer’, zucht mama. ‘In de krant van vrijdag staat een advertentie voor keyboardlessen.’

Ze belt voor de elfde keer. De telefoon gaat over. Moeder zet de telefoon op speaker-phone, zodat Xandra mee kan luisteren.

‘Goedemorgen, u spreekt met Akapella’, zegt een vriendelijke mannenstem.

‘Goedemorgen, meneer Akapella. U spreekt met mevrouw Dinges. Ik zag uw advertentie over keyboardlessen. Mijn dochter Xandra wil graag keyboard leren spelen. Geeft u nog les?’

‘Ja hoor, dat doe ik nog. De lessen geef ik bij mij thuis. Ik maak echter geen gebruik van het notenschrift. Ik vind dat mensen die van bladmuziek spelen, zich geen raad weten wanneer ze spontaan iets willen spelen op een feestje.’

Lekker makkelijk, denkt Xandra. Dan beseft ze dat ze veel uit het hoofd zal moeten leren.

‘Kunnen we maandag tegen twee uur 's middags langskomen?’, vraagt moeder. ‘Dat is een uitstekende tijd’, zegt meneer Akapella. ‘Ik woon in de Snackwijk aan de Loempiastraat 6. Als u bij de Ringweg bent, ziet u op een gegeven moment het bordje “Snackwijk”. Je gaat na het bordje tweemaal rechts, eenmaal links en dan rechts en weer links. Daar is het. Dat wil zeggen, u staat dan bij een basketbalveld. Daarnaast is de Loempiastraat. Er mogen geen auto's in.’

Maandag om halftwee stappen mama en Xandra in de auto. Mama wil toch wel even poolshoogte nemen bij het leslokaal. Xandra is pas tien

[p. 47]

jaar oud en ze kan haar niet zomaar bij een wildvreemde achterlaten. De Ringweg is makkelijk te vinden. Het is een brede verkeersweg in Noord-Paramaribo. Mama rijdt een beetje langzamer. Ze kijken uit naar het bordje met ‘Snackwijk’ erop.

‘Daar!’, roept Xandra. Mama draait de weg in. Dan volgt ze een wirwar van straatjes rechts, straatjes links, weer rechts, weer links. Nergens is er een basketbalveld te zien. Ze zijn verdwaald. Mama gaat nog één keer linksaf en dan rijdt ze recht tegen een basketbalveld aan.

‘Het basketbalveld!’, roept Xandra enthousiast. Naast het veld merken ze een heel smal zandstraatje op, met een stopbord aan de linkerkant van de weg. Mama parkeert de auto en even later lopen ze het straatje in. Xandra belt aan op nummer 6. Ze wachten, maar er is geen teken van leven te bespeuren. Mama wil haar telefoon pakken om even te bellen, want het is al twee uur. Maar het hoeft al niet meer, want de deur gaat open. Het eerste wat ze zien is een witte stok. De stok hoort

[p. 48]

bij een korte, vriendelijk lachende meneer met een donkere bril op. Ze begrijpen direct dat meneer Akapella blind is.

Nu begrijp ik waarom hij niet met bladmuziek werkt, denkt Xandra. Hij maakt gebruik van zijn gehoor. Blinden horen meestal erg goed.

‘Ah, jullie hebben het kunnen vinden.’

‘Ik ben mevrouw Dinges’, zegt mama. Dan schuift ze Xandra naar voren.

‘Dit is mijn dochter.’

Xandra vraagt zich af of hij kan zien dat ze voor hem staat.

‘Goedemorgen meneer Akapella’, zegt ze. ‘Ik ben blij dat u nog les kan geven.’

Meneer Akapella glimlacht.

‘Loop maar achter me aan naar de muziekkamer boven’, zegt de muziekdocent. Ze gaan een trap op en bij de vierde tree zien ze dat meneer Akapella helemaal naar rechts buigt. Mama strekt haar handen uit om hem op te vangen, want ze denkt dat hij struikelt. Maar hij loopt rustig verder. Wanneer mama op de vierde tree stapt, schrikken ze zich een ongeluk van het hard krakend geluid dat de houten tree maakt.

Het huis ruikt naar hond, maar in geen velden of wegen is er een hond te zien. Ze komen bij een woonkamer. Twee vrouwen zitten te babbelen.

‘Vrouw, we zijn even bezig’, zegt meneer Akapella.

‘O, goed hoor. De buurvrouw en ik zitten gezellig een kopje thee te drinken.’

Bij mevrouw Akapella staat een witte stok. Mevrouw Akapella is ook blind.

De buurvrouw merkt dat Xandra staart naar een vreemd apparaat dat op een bureau staat. Het lijkt op een ouderwetse tikmachine. Er zit nog een blad papier in het apparaat.

‘Dat is een brailleapparaat.’

De buurvrouw haalt het papier eruit en laat haar de uitstekende puntjes op het papier voelen.

‘Zo lezen blinden’, zegt ze.

Ze lopen verder achter meneer Akapella de gang in. Terwijl hij een deur opent, wijst meneer Akapella naar binnen.

‘Let niet op de hond, want hij denkt dat alle bezoek voor hem komt.’

[p. 49]

Een grote vriendelijke labrador, de blindengeleidehond van het huis, heft zijn kop naar hen op.

‘Blijf rustig liggen Kaziema,’ zegt haar baas.

In de kamer staan een bureau met een stoel, een keyboard met een krukje en een tafel met twee stoelen. Mama en Xandra gaan op de stoelen bij de tafel zitten. Meneer Akapella begint gelijk met de les.

‘Een keyboard heeft witte en zwarte toetsen, net als een piano.’

Hij drukt toetsen in en het geluid is dat van een piano. Dan drukt hij weer toetsen in, maar nu klinkt het alsof iemand op een trompet speelt. De muziekdocent neemt plaats achter het keyboard, recht zijn rug, en speelt ‘Happy birthday’. Het klinkt alsof een band speelt.

Meneer Akapella wijst naar een verlichte knop waarop staat ‘Voice’.

‘Als je deze knop indrukt, kies je het geluid van het melodie-instrument. Eerst “Voice” indrukken en dan, bijvoorbeeld, nummer 74: dat is de hobo. Als je op de knop “Style” drukt, kies je de begeleiding.’

Hij draait zijn gezicht naar Xandra.

‘Wil je het proberen met de swingstijl op nummer 72, of wil je liever salsa? Daarmee kan je de hele avond dansmuziek spelen’, legt meneer Akapella uit.

Xandra neemt plaats achter het keyboard en probeert stuntelig de knoppen uit om verschillende melodie-instrumenten en begeleidingsstijlen te horen.

Het is toch een geweldig instrument, denkt ze. Ik kan een éénvrouwsband worden en op alle familiefeesten spelen. Maar voordat het zover is, zal ze nog heel wat lessen moeten volgen. Misschien wordt ze dan zo goed als meneer Akapella. Wanneer ze na een uur weer beneden staan en afscheid nemen, adviseert meneer Akapella:

‘Xandra, voorlopig kan je een speelgoedkeyboard kopen om te oefenen. Dat is veel goedkoper dan een echte. Ik zie je volgende week. Dan oefenen we akkoorden.’