Lezen doet je goed. Leerjaar 6b

[p. 108]

Les 27 Oost west, thuis best

Het licht van de volle maan schijnt door het venster van de eenkamerwoning van de familie Anansi. Op de grond slapen zeven spinnenkinderen en moeder Makuba ligt zachtjes op een bed te snurken.

Anansi, de vader van de spinnetjes, kan de slaap niet vatten. Hij heeft een brief in zijn hand.

Lieve Anansi,

ik heb gehoord dat er een grote wereldoorlog gaat komen.

Echt waar, de televisie heeft het zelf gezegd. Ik ben zo bang hoor.

Veel liefs van je zus, Nanza.

Elke keer als Anansi de brief leest, gaan de haren op zijn armen en benen recht overeind staan. De familie Anansi weet maar al te goed wat oorlog is. Een jaar geleden moesten ze het bos invluchten, omdat twee oorlogvoerende groepen elkaar in het dorp bestookten. Ukkepuk had een granaatscherf in zijn been gekregen en tijdens de vlucht moesten ze hem om beurten dragen. Pas twee weken geleden, nadat er een vredesakkoord was getekend, mochten ze terug naar hun dorpje aan de Cotticarivier.

Anansi loopt heen en weer, stopt bij het raam en staart naar de lachende maan.

‘Jij kan mooi lachen, want jij bent lekker ver van de aarde’, mompelt hij.

Plotseling knijpt Anansi zijn ogen samen.

Wacht even! Als de aarde niet veilig is, en de maan ver van de aarde is, en de familie Anansi veilig wil zijn, dan moet de familie Anansi naar de maan.

Anansi roept: ‘Makuba, kinderen, opstaan, want we gaan naar de maan!’

Angstig schrikken Makuba en de kinderen wakker. Worden er weer bommen en granaten gegooid?

‘Nee, nee’, stelt Anansi iedereen gerust. ‘We gaan naar de echte maan, die daar.’ Hij wijst uit het raam.

Terwijl Makuba opstaat, fronst ze haar wenkbrauwen.

‘Anansi, ik wil best gaan, maar kan je vertellen hoe we daar moeten komen?’ Anansi lacht zelfverzekerd.

[p. 109]

‘Jullie weten toch dat er een oud kanon staat in het bos, daar waar de wilde cassave groeit. Een of andere gevechtsgroep heeft het achtergelaten. Met dat kanon kunnen we onszelf naar de maan schieten.’

Even later haast de familie Anansi zich naar het kanon. Ze moeten opschieten, want als het dag wordt, is de maan verdwenen.

Ze passen met z'n allen net in de loop van het kanon. Anansi hangt ver over de rand van de loop, strijkt een lucifer af en steekt de lont aan.

Boem!

Ze razen voorbij sterren en satellieten, terwijl de maan dichterbij komt.

Ze zien bergketens, afgewisseld door enorme vlakten. Hun vaart neemt af en ze landen zachtjes in het maanzand. Nieuwsgierig kijken ze om zich heen. ‘Goedemorgen samen’, klinkt een stem.

Vanachter een rots komt een wezen tevoorschijn met vier armen envier benen, net als bij de aardse spinnen, maar zijn huid is groen en glad.

[p. 110]

Op zijn bolronde gezicht ligt een glimlach, die loopt van oor tot oor.

Anansi reikt hem de hand.

‘Ik ben Anansi en dit zijn Makuba, Junior, Prodomientje, Fientjolis, Sjaki, Jasmijntje, Toetje en Ukkepuk. Is er nog plaats voor ons hier?’

De maanspin knikt vriendelijk bij elke naam die wordt genoemd.

‘Plaats is er in overvloed, want ik woon hier alleen’, zegt hij. ‘Zijn jullie van plan lang te blijven?’

‘Jazeker’, antwoordt Anansi, ‘de aarde is levensgevaarlijk geworden.’

‘Welkom dan’, zegt de spin. ‘Mijn naam is Moenna en ik ben wachter hier. Maken jullie je maar thuis.’

‘Meneer Moenna’, vraagt Makuba, ‘waar kunnen we wat te eten vinden.

Ik heb alleen maar een restje heriheri kunnen meenemen.’

‘Eten is geen probleem’, zegt Moenna. ‘Die poreuze, groene stenen die je overal ziet liggen, zijn onze heerlijke maanbroden.’

Fientjolis raapt één van de stenen op en neemt een hap.

‘Best lekker’, zegt hij tevreden, nadat hij het groene spul heeft doorgeslikt.

Nu komt Prodomientje naar voren.

‘Meneer Moenna, waar zou ik me een beetje kunnen opfrissen?’

Moenna glimlacht weer. ‘Lief meisje, er is geen water op de maan, maar maak je niet ongerust, want je zal hier niet vies worden. Alles is schoon en helder.’

Anansi roept: ‘We zijn niet alleen veilig, maar dat eeuwige gehossel om aan eten te komen is ook afgelopen, want alles ligt voor het grijpen.’

Juichend maken de kinderen en Makuba een dansje om Moenna en Anansi.

Drie weken doen ze niets anders dan slapen, eten en een beetje tori praten.

Maar steeds vaker komen bij Anansi de herinneringen aan het leven op aarde naar boven. Hoe zou zus Nanza het maken? Binnenkort wordt ze jarig.’

‘Ik heb zin in een feestje’, zegt Prodomientje.

‘Mooi feest wordt dat’, moppert Junior, ‘zonder drinken en alleen maanbrood te eten. Wie moeten we uitnodigen? Ik wil niet alleen met jou dansen.’

‘Zij zou behalve met jou nog met Moenna kunnen dansen’, grinnikt Sjaki.

‘Die groene griezel’, fluistert Jasmijntje tegen Toetje.

[p. 111]

Net op dat moment komt Moenna aangelopen.

‘Hoe gaat het met jullie?’, informeert hij vriendelijk.

‘Het is zo saai’, klaagt Prodomientje.

Plotseling wijst Toetje gillend naar een voet van Prodomientje. Die is tot haar enkel groen. Nu gilt Junior ook, want hij heeft een groene vlek op zijn buik ontdekt. Sjaki, die flink wat maanbrood heeft gegeten, heeft er zelfs twee.

Moenna glimlacht geruststellend.

‘Jullie passen je goed aan. Binnenkort zijn jullie echte maanspinnen.’

Prodomientje kijkt vol afschuw naar haar voet.

‘Ik wil helemaal geen maanspin worden’, huilt ze.

‘Ik ook niet’, roepen Junior en Sjaki. De anderen vallen hem bij.

‘Willen jullie niet op de maan blijven?’, vraagt Moenna teleurgesteld.

‘Nee!’, gillen de Anansi's in koor.

‘Maar daar beneden is het gevaarlijk’, probeert Moenna ze nog tot andere gedachten te brengen.

Even is het stil, maar dan schiet Junior fel uit.

‘We zijn op aarde geboren en hebben recht op een plaatsje daar. We moeten terug en als het aan mij ligt, krijgt niemand ons meer weg.’

Met een zucht zegt Moenna: ‘Kom dan maar mee.’

Hij sjokt weg en de familie Anansi loopt beteuterd achter hem aan.

‘Wat zielig, hè’, fluistert Makuba tegen Anansi.

‘Wil jij soms hier blijven?’, fluistert hij terug.

Moenna brengt ze naar een afgrond, waar een donker gat in de diepte gaapt.

Ukkepuk begint te huilen en klemt zich aan Makuba vast.

De hele familie doet voorzichtig een paar stappen terug.

‘Wat is dat nou?’, vraagt Moenna. ‘Willen jullie niet meer terug?’

‘Wel levend graag’, zegt Anansi.

Hoofdschuddend zegt Moenna: ‘Ik dacht dat jullie draden kunnen weven.’

Anansi slaat een hand tegen zijn hoofd. Wat stom van hem! Dat had hij zelf moeten bedenken.

Hij maakt het eind van zijn spinnendraad vast aan een rots.

‘Vaarwel!’, roepen de aardespinnen tegen Moenna als ze één voor één langs de draad terugglijden naar hun huisje op aarde.