Lezen doet je goed. Leerjaar 6b

[p. 104]

Les 26 Geduld is een schone zaak

Er was eens een man, die een zoon had waar hij buitengewoon blij mee was.

De jongen had een sterk lichaam, waarmee het zwaarste werk hem gemakkelijk afging. Hij had open en eerlijke ogen, een krachtige neus en een volle mond die graag lachte. Niet alleen zijn uiterlijk stemde tot tevredenheid. De jongen was ook leergierig en onthield snel.

Er was maar één ding dat de vader stoorde. De jongen verloor ontzettend snel zijn geduld. Hij kon in grote woede uitbarsten, als één van zijn broertjes of zusjes niet snel genoeg het huis had geveegd of de tuin had aangeharkt.

Ze hoefden hem niet te vragen om te helpen met huiswerk. Als ze iets niet begrepen, schold hij ze uit voor dom en achterlijk. Hij gaf geen uitleg, maar schreef met hanenpoten het antwoord in hun schrift.

Toen hij achttien jaar was, werd hij verliefd op een vrouw. Voor je het wist, had hij haar ten huwelijk gevraagd en waren zij man en vrouw. De vrouw merkte wel dat hij ongeduldig was. Dat kwam haar eerst goed uit. Alle dingen werden pijlsnel geregeld.

Dat zijn ongeduld ook slechte kanten had, merkte ze een paar dagen na het huwelijk. Ze was bezig de nieuwe gordijnen op te hangen.

Het wankele trappetje waarop ze stond kantelde. De vrouw viel met gordijnen en al boven op de omgevallen trap. Haar lichaam deed overal pijn. Ze huilde en ging troost zoeken bij haar man.

In plaats van haar te troosten, schold hij haar uit voor onhandige ezelin.

De vrouw zei niets terug, maar in haar hart voelde ze zich diep gekwetst.

Ze kon haar gedachten niet goed bij haar werkjes houden.

Die middag liet ze het eten aanbranden. De man ontstak weer in woede.

Hij gaf haar een paar rake klappen.

Toevallig kwam zijn vader op dat moment op bezoek. Hij zei: ‘Zoon, als je zo doorgaat zal je je vrouw kwijtraken. Je moet proberen wat geduld te betrachten, als de dingen niet direct gaan zoals jij dat wilt.’

‘Als je dit nog een keer doet, vertrek ik’, snikte de vrouw.

[p. 105]

De man schrok, want hij was nog steeds verliefd op zijn vrouw.

‘Het spijt me’, zei hij, ‘maar ik ben nu eenmaal een ongeduldig mens.’

Hij keek een beetje hulpeloos naar zijn vader.

‘Vadertje, weet u misschien raad?’

De vader, die zijn hele leven al had nagedacht over deze nare eigenschap van zijn zoon, wist wel een oplossing. Maar het zou niet makkelijk zijn.

[p. 106]

‘Ik heb vaker wijze mannen en vrouwen geraadpleegd’, zei hij. ‘Ze hebben mij steeds verteld dat je geduld kan leren. Je moet naar het land van de heilige meesters gaan. Vraag naar de meester van het geduld.’

Zoals hij gewend was, pakte de ongeduldige jongeman direct zijn sandalen, zijn reistas, wat spullen en een wandelstok en ging op weg naar het land van de heilige meesters.

Zeven dagen en zeven nachten liep hij aan een stuk door. Toen was hij in het land van de heilige meesters. Het was niet moeilijk de meester te vinden die hij nodig had. Er waren wegwijzers. Op de één stond ‘eenvoud’, op de ander ‘liefde’, weer een ander had ‘vergeving’ als opschrift. Zo waren er nog meer bordjes. De jongeman zag al spoedig het bordje met ‘geduld’. Niet lang daarna bereikte hij een werkplaats.

De heilige meester was smid.

Hij vroeg: ‘Wat wil je jongeman?’

‘Ik wil leren geduldig te zijn’, antwoordde de jongeman.

‘Dat is een nobel streven’, zei de smid.

Hij gaf hem de blaasbalg en beval hem te trekken. De jongeman trok en liet de blaasbalg op bevel van de meester weer los, om zo het vuur in de smidse aan te wakkeren.

‘Vanaf nu is dit je werk’, zei de meester. ‘Vanaf nu mag je ook niet meer spreken. Zwijgen is onze belangrijkste leefregel.’

Dag in, dag uit deed de jongeman niets anders dan zwijgend aan de blaasbalg trekken. Er waren andere leerlingen, die ook steeds zwijgend dezelfde handeling herhaalden. Ze deden dit, zonder dat er ooit een klacht uit hun mond kwam. Alleen de heilige meester sprak met de klanten die hun ijzeren voorwerpen brachten of kwamen ophalen.

Na een jaar wisselde de jongeman met een andere jongeman van taak.

Hij mocht hameren op het aambeeld. Na weer een jaar kreeg hij de taak om steeds het water aan te dragen, waarmee het ijzerwerk werd gekoeld.

Zo gingen de jaren voorbij. Na tien jaar hield de jongeman het niet meer uit.

Op een ochtend, net voor hij weer met zijn eentonige taak zou beginnen, waagde hij het de meester aan te spreken.

[p. 107]

‘Meester?’

‘Wat wil je?’, antwoordde de smid.

‘Heb ik het geduld nog niet geleerd?’

‘Veeg de vloer!’, was het antwoord van de smid. Dat was het werk dat de jongeman het afgelopen jaar had gedaan. In een opwelling wilde de jongeman de smidse uitlopen. Maar toen pakte hij de bezem weer.

Als hij naar huis ging zonder het geduld geleerd te hebben, waren de voorgaande tien jaren voor niets geweest.

Zo gingen er nog tien jaren voorbij. Toen kwam de dag dat de heilige meester tegen hem zei: ‘Je mag vertrekken. Je bent nu een geduldig man.’

Eindelijk kwam hij bij zijn huis. Hij was een stuk ouder geworden, maar verheugde zich erop de rest van zijn jaren met zijn vrouw door te brengen.

Niemand wist dat hij vandaag terugkeerde. Voor hij aanklopte, keek hij door het openstaande venster.

Wat hij zag, deed hem naar een pijl in zijn koker grijpen. Daar zat zijn vrouw op een tapijt, geleund tegen een stapel kussens. Ze was al die jaren even mooi gebleven. Haar lach was even klaterend. Ze babbelde met een jonge, knappe man die naast haar zat. Ze vermaakten zich uitstekend.

De man spande zijn boog. Hij wilde met de pijl het hart van de jongeman doorboren. Toen liet hij de boog zakken. Was het niet om deze driftige opwellingen, dat hij jaren geleden was vertrokken?

Hij klopte op de deur. Dezelfde jongeman die hij bij zijn vrouw had zien zitten deed open. Hij ging de salon in. Zijn vrouw, die hem herkende, snelde hem stralend van vreugde tegemoet. Ze riep de jongeman toe:

‘Ahmed, mijn zoon, dit is je vader!’

De man knielde neer met zijn gezicht naar Mekka. Hij raakte met zijn voorhoofd de aarde aan en riep: ‘Allah, twintig jaar lang heb ik geleerd geduld te beoefenen. Het scheelde maar een haar of ik had zojuist mijn zoon gedood!

Hoe onberekenbaar is onze zwakheid. Hoe oneindig is uw wijsheid! Hoe onuitputtelijk uw barmhartigheid!’