Lezen doet je goed. Leerjaar 6b

[p. 100]

Les 25 Bezint, eer ge begint

Er was eens een land in Zuid-Amerika met een heel blijde regering.

Ze had namelijk een overeenkomst gesloten met een ander land, die veel geld opleverde.

‘Wat zullen we doen met al dat geld?’, vroeg de president aan zijn ministers.

Tja, daar had niemand nog goed over nagedacht. Maar goed, het was heel veel geld. Daar moest iets mee gedaan worden. Dat kon niet zomaar in de staatskas blijven liggen.

‘Laten we iets leuks doen voor onze binnenlandse bevolking’, zei de minister van Wegen en Verkeer. ‘Die mensen zijn zo moeilijk bereikbaar vanuit de hoofdstad.’

‘Er is een klein plaatsje bij de westgrens van ons land’, zei de minister van Opbouw en Ontwikkeling. ‘Er wonen hele aardige mensen, maar ik doe er een dag over als ik ze wil bezoeken. De weg zit vol gaten.’

‘In de regentijd kom je er helemaal niet’, mopperde de minister van Onderwijs.

‘Dan lijkt die weg op sommige plaatsen een rivier. Elk jaar in juni is het een ellende. We kunnen de examenformuliertjes voor de eindexamenklassen van de basisschool alleen met een helikopter laten bezorgen.’

‘Dan moet de weg geasfalteerd worden’, zei de minister van Wegen en Verkeer.

‘Dat is zo gewoontjes’, vond de minister van Financiën. Zij vond dat er iets moderns moest komen. Iets waarmee ze het buurland aan de westkant jaloers konden maken.

‘Dan moeten we een vierbaanshighway aanleggen’, zei de minister van Wegen en Verkeer.

‘Een spoorbaan lijkt me veel beter.’ Dat idee kwam van de minister van Landbouw.

‘Dan kopen we een paar highspeedtreinen’, vulde de minister van Buitenlandse Zaken aan.

‘Wat een prachtig idee’, zei de minister van Onderwijs. ‘Dan ben ik in een uurtje daar bij mijn volgende bezoek.’

[p. 101]

De minister van Wegen en Verkeer wreef in zijn handen. Dat werd een megaproject. Daar zou hij veel eer mee op kunnen strijken. Voortaan zou hij zich minister van Wegen, Spoorwegen en Verkeer laten noemen.

‘Wanneer kunnen we beginnen?’, vroeg hij.

‘Nu’, riep de president. ‘Iedereen aan het werk! De vergadering is afgelopen.’

‘Ik zal de treinen alvast bestellen’, zei de minister van Buitenlandse Zaken voortvarend.

‘Ik heb een paar werkploegen voor je’, riep de minister van Werkgelegenheid. De minister van Wegen, Spoorwegen en Verkeer vond het prima.

‘Laat ze alvast het bos openkappen.’

[p. 102]

In de maanden die volgden, was het hele land in rep en roer.

Iedereen had gehoord van de prachtige spoorweg die dwars door het bos zou worden aangelegd. En iedereen wilde daarbij betrokken worden.

Allerlei mensen meldden zich aan bij het ministerie van Werkgelegenheid.

Sommigen gingen rechtstreeks naar het ministerie van Wegen, Spoorwegen en Verkeer.

Als gevraagd werd of ze al eerder een spoorweg hadden gebouwd, zeiden ze allemaal: ‘Nee.’

Veel van ze waren wel in het buitenland geweest. Ze hadden daar met de trein gereisd. Ze wisten ook hoe een treinstation eruitzag. Ze hadden treinkaartjes gekocht. Een conducteur was hun kaartje komen knippen.

Dat wisten ze allemaal wel. Maar niemand wist hoe je een trein moest besturen en nog minder hoe je de treinrails moest leggen.

Intussen had de eerste ploeg arbeiders een stuk van het bos opengekapt.

De regen kwam. Er gebeurde niets op het open terrein.

De bomen en struiken begonnen weer te groeien. Een deel van de ploeg moest terug om opnieuw schoon te maken.

De druk op de minister van Wegen, Spoorwegen en Verkeer groeide. Er werd zoveel gepraat over het project.

De president had gezegd: ‘Als er niet snel iets te zien is van die spoorweg, denkt het volk dat het voor de gek gehouden wordt.’

Gelukkig waren er genoeg bouwvakkers in het land. Die konden vast wel een stationsgebouw opzetten. Dat kon nooit moeilijk zijn. De trein moest binnen kunnen rijden. Er moest een dak zijn en daaronder wat wachtbankjes. En voor de kaartverkoop was er een loket nodig. De minister gaf onmiddellijk opdracht om met de stationsgebouwen te beginnen. Er moest één in de hoofdstad komen en éen in het kleine dorpje.

Ook de minister van Buitenlandse Zaken had vaart achter de zaken gezet.

Hij belde zijn collega.

‘De trein is gekocht’, juichte hij. ‘Het is een superspeedmodel. Het is net alsof je in een vliegtuig zit, als hij rijdt. En weet je wat. Het bedrijf dat de trein levert, wil ook wel een machinistentraining verzorgen. Dus zoek een paar mannetjes uit, die naar het buitenland kunnen voor de training.

[p. 103]

De minister van Wegen, Spoorwegen en Verkeer was blij, maar bedacht ook dat dan eindelijk die rails er zouden moeten komen.

Er was niemand in het land die wist hoe dat moest. Zijn collega van Buitenlandse Zaken zou hem uit de brand moeten helpen.

Hij pakte de telefoon: ‘Collega, jij hebt me zo mooi geholpen met die trein.

Zou je me ook kunnen helpen aan experts die weten hoe ze een spoorweg aan moeten leggen.’

De minister van Buitenlandse Zaken stelde hem gerust.

‘Collega, in het buitenland is alles te koop. Als je maar betaalt.’

En niet lang daarna had hij inderdaad contacten gelegd met spoorwegexperts, maar toen de minister van Financiën hoorde hoe hoog hun honorarium was, schrok ze.

‘Dat is meer dan de helft van wat we gereserveerd hebben voor het hele project’, zei ze. ‘En je hebt al meer dan de helft uitgegeven aan de trein, de stationsgebouwen en het openkappen van het bos.’

De minister van Wegen, Spoorwegen en Verkeer lachte wat schaapachtig.

‘Ach, er is vast nog wel iets te vinden in een potje van de staatskas.’

Met tegenzin stemde de minister van Financiën toe om nog wat geld te zoeken. Ze wist dat het ging om een heel belangrijk project, dat niet mocht mislukken. Toen de buitenlandse experts kwamen, bestudeerden ze alle kaarten die ze konden vinden. Ze gingen het bos in en onderzochten de bodem.

Tenslotte adviseerden ze de route van de spoorbaan een paar bochten te laten maken. De grond onder een rechte route naar het kleine dorpje was te zacht voor de zware trein. Ook keurden ze de stationsgebouwen af. Die hadden geen rekening gehouden met de in- en uitrijdbaan.

Ze vroegen hoe vaak de trein zou rijden en hoeveel mensen er gebruik zouden maken van de trein. Toen berekenden ze hoeveel één treinkaartje moest kosten. De minister van Wegen, Spoorwegen en Verkeer viel steil achterover.

‘Dat is mijn halve maandsalaris’, stamelde hij verbaasd.

‘U kunt de mensen ook gratis laten rijden’, glimlachten de experts.

‘Dan betaalt de regering elke maand vijftigmaal uw salaris om de trein en de spoorbaan te onderhouden.’

De trein is er nooit gekomen. In de stationsgebouwen wonen nu vogels en zwervers.