Lezen doet je goed. Leerjaar 6b

[p. 80]

Les 20 Beter ten halve gekeerd, dan ten hele gedwaald

Kwan Hua was een jongen die maar niet wilde horen. Toen hij vier jaar was, ging hij naar school. Keer op keer kreeg hij straf. Toen hij zeven jaar was, kwam hij op een dag thuis met zijn boeken. Hij zei dat hij die dag geen zin meer had om de lessen te volgen.

Zijn ouders vonden het verschrikkelijk. Hij was hun enige zoon en thuis had hij het niet slecht. Ze hadden een klein boerenbedrijf. Ze waren niet rijk, maar ook niet arm en hij kreeg op tijd alles wat hij nodig had.

Zijn moeder vroeg zich steeds af, waarom de jongen zo ongehoorzaam was.

Ze nam een grote lap stof, die ze had gekocht om zijn schoolkleding te maken.

Ze begon het in stukjes te knippen.

‘Mama’, riep de jongen, ‘waarom knip je mijn uniformstof in stukjes?’

‘Kwan Hua’, antwoordde de moeder, ‘ik had gehoopt dat je naar school zou gaan en goed zou leren. Ik had gehoopt dat je een knappe man zou worden, die nuttig werk doet voor zichzelf en anderen.’

Ze knipte driftig door. ‘Maar je wil alleen naar de speeltuin gaan, in bomen klimmen en stenen gooien naar vogeltjes. Begrijp dan dat je de tijd waarin je zou moeten leren net zo hebt gebruikt als ik nu. Ik knip goede stof aan stukjes.’

Kwan Hua werd stil. Hij had de boodschap van zijn moeder begrepen.

Beschaamd zei hij: ‘Morgen zal ik weer naar school gaan en mijn best doen.’

De volgende ochtend stond hij vroeg op, nam zijn boeken en ging naar school. Hij gedroeg zich voorbeeldig. Maar na een paar dagen was hij de woorden van zijn moeder vergeten. De buren kwamen klagen dat hij hun honden had gepest. Dat hij lawaai maakte als ze hun middagdutje wilden doen. De moeder werd weer verdrietig. Ze lag er de hele nacht van wakker.

Toen Kwan Hua 's morgens opstond, was zijn moeder niet in de keuken.

Er waren geen dumplings voor hem gemaakt. Zijn thee stond ook niet klaar.

Hij rende naar boven waar zijn moeder nog in bed lag. Maar toen hij haar riep, gaf zij geen antwoord. Toen hij haar aanraakte, bewoog ze niet.

[p. 81]

Hij zocht zijn vader en vond hem bij de koeien in de wei.

‘Wat is er met mama’, riep hij ongerust. ‘Is ze dood?’

De vader zei dat hij naar zijn tante moest gaan. Zij woonde iets verderop.

Toen hij bij zijn tante was, vroeg hij weer: ‘Is mijn moeder dood?’

De tante zei: ‘Als jij verandert en goed je best doet op school, blijft je moeder misschien in leven.’

[p. 82]

Kwan Hua ging naar school. Hij gedroeg zich voorbeeldig. Na twee weken zei de tante: ‘Je hebt geluk. Omdat je zo goed je best hebt gedaan, is je moeder weer beter geworden. Je mag naar huis.’

Kwan Hua ging terug naar huis. Het leek erop dat hij was veranderd.

Maar na een paar weken verviel hij weer in zijn oude gedrag.

De moeder was nu de wanhoop nabij.

‘Ik weet niet meer wat ik moet doen’, jammerde ze. ‘Niets schijnt te helpen.’

Kwan Hua bleef zich misdragen. De klachten bleven binnenkomen.

Toen hij twaalf jaar was, weigerde hij om nog langer naar school te gaan.

‘De school is niets voor mij’, zei hij. ‘Ik wil handelaar worden in de grote stad.’ Zijn vader gaf hem een draai om zijn oren. Hij zei: ‘Je bent veel te jong om naar de stad te gaan. Morgen ga je gewoon weer naar school.’

Maar Kwan Hua vergat zijn plan niet. Hij spaarde elk beetje geld dat hij kreeg. Toen hij genoeg had, liep hij weg van huis. Hoewel hun zoon hun veel verdriet had gegeven, misten zijn ouders hem. Ze maakten zich zorgen en probeerden hem te vinden. Niemand wist waar hij was.

Negen jaren gingen voorbij. Toen kwam er iemand op de boerderij die vertelde waar de jongen precies woonde in de verre grote stad. Ze schreven hem een brief en vroegen hem om terug te komen.

Toen Kwan Hua de brief kreeg, huilde hij. Hij had het moeilijk in de grote stad, maar hij wilde niet met hangende pootjes teruggaan naar zijn ouders.

Ze hadden zo hun best gedaan om hem goed op te voeden.

Hij had ze alleen maar schande gegeven. Hij stopte de brief weg in een kast. Zijn ouders kregen geen antwoord van hem.

Er gingen weer drie jaar voorbij. Het ging nog slechter met Kwan Hua.

Op een goede dag zei hij tegen zijn buurman dat hij terugging naar zijn dorp.

‘Waarom ga je weg?’, vroeg de man. ‘Onze stad is toch een mooie stad.

Je kan je hier goed vermaken. Je hebt bars, restaurants, theaters, discotheken. Er zijn mooie gebouwen, grote parken en het is altijd druk.’

Kwan Hua, die inmiddels een man was geworden, keek bedrukt.

‘Ik ben nu al twaalf jaar in deze stad’, zei hij. ‘Ik heb van alles geprobeerd, maar niets is gelukt.

[p. 83]

Ik heb geprobeerd handelaar te worden, maar heb al mijn geld verloren.

Ik heb al drie maanden de huur niet betaald. Morgen komt de huisbaas.

Niemand wil me geld lenen. Het leven in deze stad is erg hard.’

De buurman knikte meelevend. ‘Ja, dat is ook zo.’

‘Ik zie nu hoe dom ik ben geweest’, zei Kwan Hua. ‘Mijn ouders wilden altijd het beste met me. Ik hoop dat ze me terug willen hebben. Ik kan goed werk doen op de boerderij en voor ze zorgen als ze oud worden.’

Kwan Hua vroeg de buurman al zijn huisraad te verkopen en daarmee zijn huurschuld te betalen. Toen ging hij op weg naar zijn dorp, lopend en liftend. Geld voor de reis had hij niet.

Bevend liep hij het erf van zijn ouders op. Zouden ze hem terug willen hebben? Als ze hem niet meer wilden, zou hij het hun niet kwalijk kunnen nemen.

Hij hoopte zo dat ze hem nog een kans wilden geven om te laten zien dat hij echt veranderd was.

Zijn moeder was de eerste die hem zag. Ze rende op hem af en omhelsde hem. Zijn vader hoorde de drukte die ze maakte en kwam kijken wat er aan de hand was. Hij omhelsde hem niet, maar aan zijn glimlach merkte Kwan Hua dat ook hij blij was dat hij weer thuis was.

Vanaf die dag woonde Kwan Hua weer bij zijn ouders. Hij deed het boerenwerk en verzorgde zijn ouders toen ze oud werden. Zo maakte hij al het verdriet, dat hij ze ooit had gegeven, weer goed.