Lezen doet je goed. Leerjaar 6b

[p. 48]

Les 12 Waar een wil is, is een weg

Moeder Florence heeft haar kinderen alleen opgevoed. Hun vader vertrok toen ze nog peuters waren. Het was niet makkelijk, maar Florence liet zich niet zo makkelijk ontmoedigen. Ze was een vrouw die wist aan te pakken. Ze had een baan op een kantoor in Paramaribo.

Huizen in Paramaribo waren onbetaalbaar. Maar op Lelydorp stond er een huisje leeg, waarvan ze de huur nog net kon betalen. Daar groeiden Rianda en Vergillio op.

Hun huis lag aan een zandweg zonder straatverlichting. Er stond veel ongerepte natuur om heen. Op het erf groeiden er tal van vruchtbomen.

Mama Florence had samen met haar kinderen groenten geplant. Dit hielp hen om wat goedkoper uit te komen iedere maand.

Ze aten soms de hele week wandu of sem. Maar mama hoefde geen groenten te kopen. In hun buurt was het ook normaal om groenten te ruilen met de buren. Zo stuurde mama Rianda soms naar Ashok om te vragen als zij pu hadden en wat sem wilden. Of ze kregen kousenband en pompoen van tante Sjaan.

Dan gaf mama haar seybiyari en bitawiwiri.

‘We moeten op de centjes letten’, zei mama.

Rianda ging 's ochtends met haar mee met de bus naar de stad. Ze zat voor het gemak op een school in de buurt van moeders kantoor. Haar broer Vergillio ging met de fiets naar school. Hij fietste elke dag 17 kilometer heen en dan weer 17 kilometer terug. En dat in de felle zon.

Mama zei altijd: ‘Zet door. Waar een wil is, is een weg.’

Eens was het carnaval. Rianda moest verkleed naar school. Iedereen kocht dure kant en klare pakjes. Rianda wist dat daar thuis geen geld voor was.

Als de juf over carnaval sprak, keek ze somber voor zich uit. Totdat mama Florence achter de naaimachine ging zitten. In de lappendoos had ze stijve gordijnenkant gevonden. Daar maakte ze een geweldige creatie mee.

Rianda kreeg een topje en een rokje van kant.

[p. 49]

Met engelengeduld naaide mama daar plastic roosjes op, die ze van een ruikertje had afgeknipt. Ook maakte ze een bloemenkransje voor Rianda met echte roosjes en groen uit de tuin. En op het plastic tasje van Rianda kwamen ook plastic roosjes. Rianda was de bloemenprinses van het carnaval. En zo voelde zij zich ook.

De kinderen bewonderden de manier waarop hun moeder met geld toverde. Ze lieten haar dat echter niet merken, want mama preekte graag haar wijze lessen. De kinderen hielden zich dan stil. Als ze wat zouden zeggen, zou de preek nog langer worden.

[p. 50]

Niettemin waren ze blij met de manier waarop ze creatief omging met alles wat ze ter beschikking had. Was het tijd voor Vergillio om met de padvinderij op kamp te gaan, dan was mama de planning een stap voor. Zo stelde ze voor dat de padvinders in het ‘bos’ achter hun huis kwamen kamperen.

Het was buiten de stad en mama en Vergillio maakten regelmatig schoon onder de bomen. Er waren prachtige, schaduwrijke plekken om de tenten op te slaan. Dat kostte veel minder dan wanneer ze een recreatieoord moesten huren. En Vergillio kreeg de kans om eens in zijn ‘bos’ te gaan slapen.

De padvinders droegen mama Florence op handen.

Mama Florence wilde dat haar kinderen hun tijd na school nuttig besteedden. Ze spaarde alle beetjes die ze verdiende om Rianda en Vergillio te laten sporten. Ze gingen naar zwemles. Dat deden niet veel kinderen uit de buurt.

Mama was enorm trots op de zwemdiploma's die ze haalden.

Rianda werd verrast met iets waar ze nooit van had gedacht, dat zij eraan kon meedoen: balletlessen. En niet voor maar een jaartje. Toen mama zag hoe graag Rianda danste, betaalde ze maand in maand uit, jaar in jaar uit, het lesgeld. Rianda leerde klassiek en modern ballet.

Ze danste vrij goed. Ze mocht meedoen met de jaarlijkse optredens in Theater Thalia. Dat was altijd het hoogtepunt van het balletjaar. Rianda vond het geweldig.

Met de groep meedansen volgens de choreografie van de balletjuf was al een hele belevenis. Na een paar jaar was Rianda zover dat ze zelf dansjes mocht bedenken. Samen met mama koos ze muziek uit en bedachten ze pasjes.

Het leek wel alsof mama zelf ook op ballet zat. Zij was de beste coach die Rianda zich kon indenken. Toen ze op het podium stond op de openingsavond, voelde ze zich net een prima ballerina. Alle schijnwerpers op haar gericht en dan dansen maar. Dat was voor haar top!

Rianda en Vergillio groeiden op en kozen een studie. En geen gewone studie. Nee. Hun moeder had hun geleerd dat alles bereikbaar is, als je je er maar voor inzet. Ze kozen de studie die hun het leukst leek.

Vergillio wilde piloot worden en Rianda psycholoog. Dat betekende dat ze naar het buitenland moesten.

[p. 51]

Vergillio ging naar de Verenigde Staten en Rianda naar Nederland. Het kostte handenvol geld. Maar ze gingen.

Met veel sparen, af en toe een lening nemen en bijbaantjes, lukte het mama Florence om beide kinderen hun droomstudie te laten volgen.

Gemakkelijk was het niet voor hen. Soms zaten ze eenzaam op hun studentenkamer. Ze misten hun familie uit Suriname. Maar ze bleven al die tijd mama's stem in hun oren horen: waar een wil is, is een weg. Dus zetten ze door.

Soms was het buiten bitter koud en moesten ze naar hun studie. Toch bleven ze doorbijten. Soms was er iemand onaardig tegen hen. Soms werden ze gepest omdat ze anders waren.

Dan haalden ze hun schouders op. Hun focus was op wat ze wilden bereiken. En na jaren van veel offers die zowel zij als mama brachten, was het eindelijk voor beiden zover. Vergillio had zijn pilotenbrevet. Hij mocht kleine vliegtuigen en later ook helikopters besturen. En Rianda?

Die begon een praktijk als psycholoog. Je kon haar bellen als je met problemen zat. Ze hielp kinderen en volwassenen hun leven anders in te richten.

Zo konden ook zij hun doelen behalen. Soms kwam mama Florence bij haar op kantoor lunchen. Ze keek dan altijd trots naar de tekst die daar hing. Het viel direct op als je er binnenkwam: ‘Waar een wil is, is een weg’.