Lezen doet je goed. Leerjaar 6b

[p. 36]

Les 9 Berouw komt na de zonde

Er was eens een oorlogszuchtige heerser die verschrikkelijk wreed was.

Misschien kon hij er zelf niets aan doen. Zijn ouders waren vermoord door wrede rovers, die hun boerderij overvielen. Ook zijn oudere zus werd voor zijn ogen doodgestoken. Hijzelf werd als klein, huilend jongetje door de bende meegenomen. Het huilen leerde hij snel af. Zijn gesnik werd afgestraft met harde klappen.

Hij leerde vechten, roven, plunderen en moorden. De bende terroriseerde alle dorpen in de omgeving. Al gauw had de bendeleider door, dat hij kon doen en laten wat hij wilde. Hij riep zichzelf uit tot koning. De bende werd zijn leger.

Het leger terroriseerde de arme boeren en hun gezinnen. Zij werden gedwongen de koning en zijn getrouwen te voorzien van alles wat ze nodig hadden.

Wie niet gehoorzaamde, werd zonder pardon een kopje kleiner gemaakt.

Het kleine jongetje was intussen opgegroeid tot een knaap. Hij vulde zijn dagen met arme mensen angst aanjagen. Een hoofd afhakken was voor hem net zo gewoon als het poetsen van zijn tanden.

Hij was zo wreed, dat zelfs de andere rovermilitairen bang voor hem werden. Dat vond hij fijn. Hij kreeg er een kick van. Op een goede dag vond hij dat hij niet langer onder de koning wilde dienen. Hij wilde zelf koning zijn. Hij daagde de koning uit voor een duel. Die was intussen oud en dik geworden. De jonge knaap won het duel met gemak. De oude koning hakte hij in stukken, die hij voerde aan de aasgieren. Vanaf die dag was hij koning. De mensen noemden hem koning Brutus. Er was niemand tot in de verre omstreken, die zijn naam zonder te huiveren kon uitspreken.

‘Hij heeft geen hart in zijn lijf’, zeiden de mensen. ‘En als hij toch een hart had, moest dat van steen zijn.’

Brutus had intussen zijn leger uitgebreid. Zijn mannen waren vechtlustige soldaten. Ze bewonderden hun koning om zijn wreedheid.

Brutus begon oorlog te voeren met andere koningen. Zo werd zijn rijk groter en groter. Een van de koninkrijken waar Brutus zijn zinnen op had gezet, was een bergachtig land. De bewoners leefden er rustig en in vrede met elkaar.

[p. 37]

Het leger van Brutus trok plunderend en moordend door de dorpen.

Het bergvolk verzette zich hevig. De dapperste strijders verschansten zich in het ommuurde paleis van de bergkoning. Maar ze waren niet opgewassen tegen het meedogenloze leger van Brutus. De koning en zijn mannen werden gedood. In de schatkamers van het paleis lagen edelstenen, goud en waardevolle stoffen. Het grootste deel daarvan ging naar Brutus. De rest verdeelde hij onder zijn mannen. Ook de kleine kinderen en vrouwen werden meegenomen als buit.

Onder hen bevond zich de dochter van de vermoorde koning.

[p. 38]

Toen ze geboeid in de rij met vrouwen stond, die meegevoerd werden naar het paleis van Brutus, wenste ze dat ze zichzelf het leven had benomen.

Toen Brutus hoorde dat de prinses van de bergen zich onder de gevangen vrouwen bevond, liet hij haar naar hem toebrengen. Het meisje was even oud als zijn zus geweest moest zijn, toen de rovers haar om het leven brachten.

Toen Brutus haar zag, ging er een vreemd gevoel door hem heen. Het moest iets zijn dat kwam uit een lang, lang vergeten verleden. Hij wilde het meisje beschermen. Ze mocht niet in handen vallen van zijn wrede manschappen.

‘Heb geen angst’, zei hij onhandig tegen het meisje. ‘Er zal je niets gebeuren.’

Hij liet haar onderbrengen in een aparte kamer in zijn zwaarbewaakte privé-vertrekken in het paleis. Ze kreeg de heerlijkste gerechten voorgeschoteld, kostbare kleding en prachtige sieraden.

Brutus zocht haar elke dag op. Telkens als hij haar zag, kwam dat vreemde gevoel in hem boven. Langzaam herinnerde hij zich, dat hij ooit eens van mensen had gehouden. Het kostte hem moeite, maar na een tijdje vroeg hij haar: ‘Wat kan ik doen om je gelukkig te maken?’

Het meisje zei nooit wat. Ze at niets. Ze bleef haar oude gewaad dragen en raakte de sieraden niet aan. Haar ogen waren altijd vochtig van tranen.

Langzaam kwijnde ze weg. Brutus voelde opnieuw iets wat hij niet kende.

Het moest iets zijn van heel, heel vroeger. Hij had verdriet.

Brutus werd zelfs bang. Hij vreesde dat het meisje zou sterven. Hij liet de beste dokters roepen. Dag en nacht waakten verzorgsters naast haar bed. Zodra Brutus kon, zocht hij het meisje op. Steeds smeekte hij haar:

‘Blijf toch leven. Ik wil alles doen om je gelukkig te maken.’

Maar het meisje werd iedere dag bleker. Haar ogen werden doffer door de vele tranen die ze vergoot.

Op een dag sloot ze haar ogen voor altijd.

Brutus huilde. Hij wilde het uitschreeuwen van verdriet. Iedereen moest weten dat hij treurde om het verlies van het meisje. Hij gaf bevel om de bekendste steenhouwer uit zijn koninkrijk te halen.

‘Jou heb ik nodig’, zei hij. ‘Jij bent de beste steenhouwer in het land.

[p. 39]

Maak een monument. Iedereen moet kunnen zien hoe bedroefd ik ben om de dood van de prinses van de bergen. Iedereen die het monument ziet, moet met mijn verdriet kunnen meevoelen.’

De steenhouwer zei een hele tijd niets. Net kwam de neiging bij Brutus op hem in één van de kerkers onder het paleis op te sluiten, toen de steenhouwer begon te spreken. ‘Het is uitzonderlijk, koning Brutus, om tranen in uw ogen te zien. We dachten altijd dat uw hart van steen was. Als een man als u kan huilen, zal het mij zeker lukken om ook de stenen te laten huilen.

Maar ik ben niet vergeten dat u zonder een moment van berouw mijn familie heeft omgebracht. U heeft mij als een slaaf laten werken.

Ik moest monumen ten ter ere van uw wandaden maken. Als ik dit kunstwerk maak, zal het niet alleen uw verdriet laten zien, maar ook het mijne. En ook dat van de duizenden en nog eens duizenden weerloze mensen die u van hun levensvreugde hebt beroofd. Van de mensen wiens tranen u nooit hebt willen zien.’

Voor zo'n brutaal antwoord zou Brutus de man enkele dagen terug nog aan de beul hebben overgeleverd. Nu zuchtte hij alleen.

‘Wanneer kan je met het monument beginnen?’, vroeg hij. ‘Zeg me wat je nodig hebt. Dit moet jouw mooiste kunststuk worden.’

De volgende dag al ging de steenhouwer aan het werk. Vlak voor het paleis verrees een marmeren fontein. In het marmer beitelde hij bloemen.

In elk bloemenhart kwam een menselijk oog. Uit de ogen stroomden tranen, die samenkwamen tot een stroom, waaruit een zacht huilen weerklonk.