Lezen doet je goed. Leerjaar 6b

[p. 32]

Les 8 Wie niet sterk is moet slim zijn

Karan Kakkerlak keek op zijn horloge. Het was acht uur! Kinderbedtijd!

‘Glenn, Indel, naar bed!’

‘Hè pa, ik heb nog helemaal geen slaap’, protesteerde Indel.

‘Morgen moeten jullie weer vroeg opstaan’, zei Karan onverbiddelijk.

Mopperend stond Indel op. Glenn, die het altijd wat slimmer aanpakte, keek naar zijn vader.

‘Pa, vertel ons nog een verhaaltje. Je weet wel, van toen je klein was.’

Daarmee had hij Karan te pakken, want die deed niets liever dan over zijn jeugd vertellen.

‘Goed dan, maar niet te lang hoor. Tien minuutjes maar.’

De kakkerlakjes zaten al aan zijn voeten.

Karan kuchte eens en begon toen te vertellen.

Toen ik nog jong was, woonde een paar huizen verderop een kot'koti.

Hij heette Kries. Wij waren goede vrienden. Elke middag, als de zon onderging, zochten we elkaar op om lekker na te kletsen over de gebeurtenissen van de dag. Hij bracht meestal de dag door in de moestuin van mevrouw Ringeling.

Hij knipte daar de plantenwortels door. Dat vond hij een heerlijk werkje.

Mevrouw Ringeling kon hem niet uitstaan, maar ze wist niet hoe ze van hem af moest komen.

Aan mij had mevrouw Ringeling ook een hekel. Als ze me zag, trok ze haar slipper uit en probeerde me daarmee dood te slaan. De laatste keer was de slipper rakelings langs mijn kop gegaan. Toch kon ik het niet laten om Huize Ringeling te bezoeken. Mevrouw Ringeling had namelijk twee ontzettend slordige zoontjes, die dol op snoep waren. De hele dag waren hun monden in beweging. Als ze niet op een lolly zogen, aten ze wel een koekje en als het geen koekje was, was het kauwgum of een ijsje. Overal smeten ze met de snoeppapiertjes of morsten ze kruimeltjes. Een tripje naar Huize Ringeling betekende voor mij een smulfestijn.

[p. 33]

Op een keer zat Kries weer op het balkon van zijn huisje. Het werd donkerder en donkerder en nog zag hij me niet komen.

Kries werd een beetje ongerust, want ik was meestal om halfzes al present.

In de verte zag hij Martha Mier.

‘Hallo Martha’, riep hij. ‘Heb je Karan gezien?’

Martha, die net een grote suikerkorrel naar haar nest sjouwde, stopte even.

‘Tegen twee uur zag ik hem het grote huis binnengaan, maar daarna heb ik hem niet meer gezien.’

[p. 34]

Kries werd bleek van schrik. Zou mevrouw Ringeling vandaag raak hebben geslagen? Hij dacht geen twee keer na en rende het grote huis binnen.

In de voorzaal bleef hij staan. Hij keek om zich heen. Niemand te zien.

Voorzichtig sloop hij verder naar een andere kamer.

Daar was de keuken. Om een beter overzicht te hebben, vloog hij op het aanrecht. En toen....zag hij me. Ik lag onbeweeglijk op de bodem van een glazen pot. Geschrokken kwam Kries dichterbij.

‘Karan’, riep hij terwijl hij tegen de pot tikte. Nog een keer.

‘Karan!’

Zijn geroep bleef zonder resultaat. Ik lag zo stil als een lijk.

Kries liet zijn vleugeltjes hangen. Tranen sprongen in zijn ogen.

Hij wilde het niet geloven. Nog een keer klopte hij op de fles.

Toen opeens...voetstappen! Vlug verstopte Kries zich achter een lucifersdoosje. Twee jongens stapten de keuken binnen. De ene was lang en mager, de ander kort en dik. De magere pakte de fles op en schudde hem heen en weer.

‘Hij zal toch niet dood zijn?’, vroeg hij bezorgd aan de dikke.

‘Welnee, hij komt zo weer bij. Ik heb maar een klein beetje vergif gespoten’, antwoordde de dikke geruststellend. De magere schroefde het deksel los, stak zijn vinger in het potje en schoof me heen en weer.

‘Ik hoop echt niet dat hij doodgaat, want ik wil hem zo graag aan de jongens op school laten zien.’

De dikke keek nauwkeurig toe. ‘Pas maar op dat hij niet wegloopt.’

‘Hij moet frisse lucht hebben’, zei de magere. ‘Ik zal een papiertje met wat gaatjes over de pot zetten.’

‘Maak het papiertje wel vast met een elastiekje’, zeurde de dikke weer.

Vanachter het lucifersdoosje keek Kries bezorgd toe, hoe de jongens de pot afdekten. Daarna bleven ze nog even naar me kijken, maar toen ik na een tijdje nog steeds geen teken van leven gaf, gingen ze weg.

Vlug vloog Kries naar de pot en met zijn scherpe kaken scheurde hij het papiertje kapot. Hij landde op de bodem. Daar rolde hij me op mijn rug en legde zijn oor tegen mijn borst. Gelukkig!

Heel zachtjes hoorde hij mijn hart nog kloppen, ‘rikke...tikke...tik...rikke...tik’.

[p. 35]

Kries trok dikke rimpels in zijn kop. Wat moest hij nu doen? Hij dacht en dacht tot hij plotseling een inval kreeg! Eens was hij flauwgevallen toen hij in de felle zon had gelopen. Zijn vader had toen een plukje watten van de redi katun gebrand. De geur was zo prikkelend, dat hij direct zijn ogen had opengeslagen. Kries bedacht zich geen ogenblik. Hij vloog naar buiten, naar de redi katunstruik die op het erf groeide. Met zijn kaken trok hij een flink stuk watten los. Dat rolde hij met zijn pootjes heen en weer tot het de vorm van een sigaret had gekregen. Daarmee vloog hij terug naar de keuken.

Hoger, steeds hoger vloog hij, naar het plafond, in de richting van de gloeilamp. Oef, wat was het daar warm! Maar hij moest ernaartoe!

Hij drukte het ene uiteinde van de wattensigaret tegen de lamp. Oei, oei, hij moest oppassen dat zijn vleugeltjes niet verbrandden. Gelukkig begon de wattensigaret te smeulen.

Snel vloog hij ermee naar de glazen pot. Een sterke rookgeur begon zich te verspreiden. Vol spanning keek Kries naar mij.

‘Karan, sta toch op,’ fluisterde hij wanhopig. De sigaret was bijna opgebrand. Hij gooide de overgebleven peuk op het aanrecht. Uit alle macht bonkte hij nog een keer tegen de pot. Eindelijk!!! Gelukkig!!!

Langzaam opende ik mijn ogen. Verbaasd keek ik om me heen. Ik lag nog steeds op mijn rug.

‘Karan, kom snel weg’, riep Kries.

Mevrouw Ringeling had de brandlucht opgemerkt en rende de keuken binnen. ‘Ik ruik wat’, riep ze met haar neus in de lucht.

Haar stem maakte me klaarwakker. Met een zwaai draaide ik me op mijn pootjes en nog geen seconde later klom ik, net op tijd, de pot uit.

Toen zag mevrouw Ringeling ons.

‘Bah!’, schreeuwde ze. ‘Wat doen die vieze beesten hier?’

Kries en ik vlogen voor ons leven. Daar gingen we! Het raam uit! De slipper van mevrouw Ringeling plofte achter ons neer. We waren gered!

Glenn en Indel zuchten.

‘Pa’, zei Indel, ‘je mag die kot’ koti wel dankbaar zijn.’

‘Ja’, antwoordde Karan, ‘als hij er niet was geweest, hadden jullie dit verhaal nooit gehoord.’