Lezen doet je goed. Leerjaar 6b

[p. 28]

Les 7 Hoogmoed komt voor de val

In de rivieren van Afrika leven nijlpaarden. Het zijn grote, logge dieren, kaal met uitpuilende ogen. Toch is dit niet altijd zo geweest.

Heel, heel lang geleden, had het eerste nijlpaard dat werd geschapen een donkerbruine vacht, met dik, zijdezacht haar. Hij was een stuk slanker, en leek meer op een paard dan nu. Het dier, Nijlus was zijn naam, paradeerde door het bos zodat de andere dieren hem konden bewonderen. Dan zwaaide hij met zijn pluimstaart.

‘Vinden jullie me niet mooi?’, vroeg hij aan de andere dieren.

De andere dieren vonden inderdaad dat hij een prachtig dier was.

‘Je vacht is mooi’, zei de één.

‘Je loopt zo elegant’, zei een ander.

‘Zo'n staart zou ik ook willen hebben’, zei weer een ander.

Nijlus kreeg maar geen genoeg van hun complimenten.

Elke ochtend bestudeerde hij zijn spiegelbeeld in het water van de rivier.

Het ijdele dier genoot van wat hij zag. Een mooier dier bestond er niet, vond hij zelf. Als hij het bos inging, luisterde hij naar de complimentjes van de andere dieren. ‘Nijlus, je haren glimmen zo mooi en ze zijn zo prachtig lang.

En dan die kleur, zo diepbruin. Er is geen dier in het bos dat zo'n unieke kleur vacht heeft. En je oren Nijlus, wat staan die fier op je kop.’

De apen maakten kransen van bosbloemen die ze om zijn nek hingen.

Ze zwaaiden door de bomen achter hem aan. Ze maakten hem zoveel complimentjes dat hij bijna barstte van trots.

Nijlus begon zich steeds belangrijker te voelen. Hij begon de baas te spelen over de andere dieren. Hij begon opdrachten uit te delen. Als hij 's morgens zichzelf bekeek in het water, moesten de andere dieren op een afstandje blijven. Iedereen moest wachten tot hij klaar was.

Zelfs de vissen moesten uit de buurt blijven. Hij wilde geen rimpels in zijn spiegelbeeld op het water zien. De apen moesten niet alleen bloemenkransen maken, maar ook vruchten en sappige plantjes verzamelen. Hij had zelf geen tijd meer om zijn eigen voedsel te zoeken.

[p. 29]

De konijnen moesten de doornen uit zijn poten halen. De papegaaien moesten de vliegen die hem hinderden wegjagen. De olifanten gaf hij opdracht trompetterend voor hem uit te lopen als hij door het bos paradeerde. Dan wist iedereen dat Nijlus eraan kwam, het belangrijkste dier van het bos. Ze moesten dan langs zijn route staan en applaudisseren als hij langskwam. Zelf verwaardigde hij zich om af en toe met zijn staart naar hen te zwaaien.

[p. 30]

Natuurlijk kon dit niet zo door blijven gaan. De dieren spraken er met elkaar over. Ze vroegen zich af wat er met Nijlus aan de hand was.

‘Het is hem naar het hoofd gestegen’, zei konkoni. ‘Hij denkt dat hij zich zo mag gedragen, omdat hij zo mooi is.’

‘Zijn prachtige vacht geeft hem geen enkel recht om ons te commanderen’, twitterde een toekan.

‘Hij is onuitstaanbaar geworden!’, krijsten de apen.

‘We hebben wel wat anders te doen, dan naar dat stomme nijlpaard te kijken’, sisten de slangen en de hagedissen vielen hen bij.

‘Ik weet wel hoe we hem dit kunnen afleren’, zei de olifant.

Alle dieren keken hoopvol naar hem op. Wat zou hij bedacht hebben?

De olifant stak zijn slurf in de lucht en snoof. ‘Het is ontzettend warm’, zei hij. ‘Later op de dag gaat het onweren. Ik zal eens met de bliksem praten.’ In die tijd kon de olifant met zijn slurf de hemel bereiken. Hij had contact met de wolken. Het weer kon hij feilloos voorspellen.

‘Op de grote vlakte staat een uitgebloeide groenhartboom. Maken jullie intussen een bed van droog gras daaronder. Nijlus gaat graag daar uitrusten na zijn parade.’

Terwijl de andere dieren gras verzamelden, ging de olifant naar Nijlus.

‘O, schoonheid van het bos’, zei hij. ‘De dieren staan te wachten op uw verschijning. Ze willen u weer in al uw pracht bewonderen.’

Nijlus was helemaal in zijn sas toen hij dit hoorde. Hij sprong op.

‘Ja, olifant. Begin me aan te kondigen. Ik kom eraan.’

De olifant leidde Nijlus naar de groenhartboom op de grote vlakte.

Langs de route stonden allerlei dieren. Als Nijlus langskwam, applaudisseerden ze luid. Dat had de olifant gevraagd. Nijlus voelde zich belangrijker dan ooit.

Toen ze op de grote vlakte kwamen, begon het hard te waaien. De lucht werd zwart. De donder rommelde.

‘Snel heer Nijlus’, riep de olifant. ‘Hier onder de boom kunt u schuilen voor de regen. Er is daar een lekker bed voor u gemaakt.’

Een bliksemflits sneed door de lucht en onmiddellijk daarna knalde de donder. De olifant rende het bos in, waar ook de andere dieren zich hadden verstopt. Nijlus kroop diep in het warme nest van droog gras.

[p. 31]

Opnieuw flitste de bliksem en tegelijk was daar de donder. ‘Het is raak’, bromde de olifant in zichzelf, terwijl hij zijn oren tegen zijn hoofd platdrukte. Met een enorme kracht werd de groenhartboom in tweeën gespleten.

De hitte van de bliksem raakte het gras waarop Nijlus lag.

Binnen een paar tellen stond zijn warme bed in brand. Zijn vacht vatte vlam, zijn staart leek wel een toorts. Luid gillend rende Nijlus naar de rivier, het water in.

De regen was intussen losgebarsten. In bakken stroomde het water uit de hemel. Na een half uur nam de bui in hevigheid af. Tussen de druppels door haastten de dieren zich naar de rivier. Wat zou er met Nijlus gebeurd zijn?

Vanaf de kant zagen ze een paar oren boven het water uitsteken.

De oren zaten aan een kale kop, met uitpuilende ogen en enorme neusgaten. De vacht van het nijlpaard was verdwenen. Alleen uit de oren staken nog wat borstelige, zwartverbrande haren.

‘Hoe is het met je Nijlus?’, riep de olifant.

Nijlus gaf geen antwoord. Hij snoof alleen een beetje door zijn neusgaten zodat er bellen op het water verschenen.

‘Hij leeft nog’, zei de olifant tegen de andere dieren. ‘Maar zijn prachtige vacht is hij kwijt. Hij heeft nu geen enkele reden meer om hoogmoedig te zijn. Zijn ijdelheid is afgestraft.’

In de vroege ochtend, toen alle dieren weg waren, kwam Nijlus de rivier uit.

Hij bekeek zichzelf in het water. Zo snel als hij kon, liet hij zich weer in de modder zakken. Zo'n lelijk beest had hij nog nooit gezien. Vanaf die tijd houdt het nijlpaard zijn lichaam overdag verborgen onder water.

Door het liggen is hij log en dik geworden. Alleen 's nachts, wanneer niemand hem kan zien, komt hij naar boven om te grazen langs de rivier.