Lezen doet je goed. Leerjaar 6b

[p. 16]

Les 4 Kalmte zal je redden

Hij heette Ricardo en op de werkplaats noemden ze hem baas Riek.

Aan een zijkant van zijn werkbank had hij een papiertje geplakt, waarop stond te lezen KALMTE ZAL JE REDDEN.

Baas Riek was ook de kalmte zelf. Hij werd nooit boos. Als een stagiair een fout maakte, legde hij geduldig uit waar het verkeerd was gegaan. De stagiair moest het dan opnieuw doen onder zijn toeziend oog.

Als een klant kwaad was, wat overigens zelden gebeurde, liet hij die uitrazen. As de klant rustig was geworden, luisterde hij aandachtig naar de klacht en probeerde de klant alsnog tevreden te stellen. Over alles wat er misging in het land, haalde hij zijn schouders op. Hij las alleen de stripverhalen in de krant en naar de televisie keek hij niet. 's Avonds ging hij naar zijn damvereniging.

Of hij maakte een babbeltje met de buren of familie die op bezoek kwam.

Zijn collega's van de werkplaats hadden hem nog nooit zijn stem horen verheffen. Ze vroegen zich af of hij wel boos kon worden. Ze probeerden het uit.

Ze wilden hem boos zien, al was het maar één keer. Ze verlegden zijn gereedschap. Ze morsten op zijn werkkleding. Ze namen de kastjes waarmee hij bezig was en gingen er zelf mee verder. Maar baas Riek was kalm en bleef kalm.

Alle pogingen mislukten. Hij verdroeg alles waar een gewoon mens nijdig om zou worden, zonder een spiertje van zijn gezicht te vertrekken.

Zijn vrienden zeiden: ‘Die vent heeft geen druppel kwaad bloed in zijn lijf.’

Baas Riek had de gewoonte om lemmetjesap te drinken na zijn twaalfuurtje. Rustig schilde hij een lemmetje met zijn werkmes. Even kalm perste hij het sap in zijn kan met water. Dan roerde hij er wat honing door en klaar was zijn drank. Hij dronk echter zijn lemmetjesap nooit direct. Dat bleef altijd een tijdje wachten. Zijn collega's, die steeds op de loer lagen, zagen weer een kans, toen baas Riek even naar buiten ging. Eentje deed een schepje zout in de kan en roerde. Met uitgestreken gezicht ging ieder weer aan het werk. Als dít niet lukte, dan wisten ze het niet. Baas Riek kwam weer binnen. Hij pakte een stukje schuurpapier en schuurde een plankje glad. De samenzweerders loerden naar hem vanuit hun ooghoeken. Nu zou het komen, nu moest het komen!

[p. 17]

Nog niet, want baas Riek vond dat hij eerst een schroefje moest indraaien.

Dat nam tijd, dat wisten de anderen. Ze kregen een goede oefening in geduld. Baas Riek legde echter plotseling de schroevendraaier neer. Hij nam een teug uit zijn kan. Toen liep hij naar de deur en spuwde. Hij zei geen woord, keek niet op of om, maar pakte zijn kan. Hij ging naar het keukentje en gooide de rest van de inhoud in de gootsteen.

[p. 18]

Hij pakte een nieuw lemmetje uit zijn broekzak en begon te schillen. Toen zijn sap klaar was, nam hij een teug. De rest nam hij mee naar zijn werkbank.

Daar pakte hij de schroevendraaier weer op en ging door met zijn werk.

Zijn collega's hadden ademloos toegekeken. Het was weer niet gelukt.

Riek was kalm en bleef kalm. Eens moesten de stagiaires de werkplaats opruimen. Ze brachten de afvalmaterialen naar buiten. Daar stond een overvolle ton. Ernaast lagen resten papier, houtkrullen, lege verfpotten en nog meer rommel. Hoe het gebeurde weet niemand, maar plotseling stond de hoop in brand. De stagiaires renden in paniek de werkplaats uit. De rook verspreidde zich over de werkplaats en het erf. Ook de andere mensen in de werkplaats renden naar buiten. Net op tijd, want de houten deur van de werkloods had vlam gevat.

Alleen baas Riek was binnengebleven. Hij sloeg het ruitje kapot van de kast waarin de brandblusser bleef. Hij begon te spuiten. Het blusschuim doofde een deel van het vuur. Baas Riek gaf de brandblusser aan een collega.

Hij rende de keuken in en kwam even later terug met een blusdeken.

Die gooide hij over de rest van het vuur.

Het gevaar was bezworen. Terwijl er de hele dag over niets anders gesproken werd dan over de brand, die de hele buurt in de as had kunnen leggen, zat Baas Riek kalm deuren aan kastjes te bevestigen. Hij bleef zijn lijfspreuk trouw. Op een dag ging baas Riek met de mannen van het werk hengelen.

Aan het visgat zocht ieder een plaatsje, waar hij dacht het meest te kunnen vangen. Als het niet snel genoeg ging, verplaatsten de ongeduldigen zich van de ene plek naar de andere. Baas Riek bleef rustig op zijn plekje zitten.

Maar zijn hengelstokken gleden steeds in het water. Hij ging wat kraka's kappen om ze te ondersteunen. Toen hij terugkwam, was zijn godo leeg.

Hij haalde hem van het takje waaraan hij hing, pakte zijn houwer en ging het bos in. Daar was de grond vochtig en zou hij zeker nieuwe wormen vinden.

Na een half uurtje was hij terug. Hij reeg de pieren aan de haken van zijn hengels en gooide ze uit. Toen ging hij rustig op zijn visstoeltje zitten. Het was ook ditmaal 1-0 voor Riek. Tegen drie uur begonnen de mannen in te pakken. Hun korven waren aardig gevuld met vis.

De hengelstokken werden bij elkaar gebonden. De korven werden uit het water gehaald.

[p. 19]

Achter elkaar liepen ze over het bospaadje naar de auto's, die ze langs de weg hadden geparkeerd. Uit de trechter van baas Adriaans korf kwam een kopje gluren, heel eventjes. Toen weer dat kopje, plus nog een stukje rond lichaam. Het kopje keek nieuwsgierig naar rechts en links.

Baas Riek, die achter baas Adriaan liep, zwaaide met zijn houwer. Op de grond lag de kop van een slang. Het andere deel gleed in de korf terug.

Baas Adriaan, die de beweging op zijn rug had gevoeld, keerde zich om.

Zijn vraag ‘San yu.....’ kwam maar voor de helft uit zijn mond.

Verstomd keek hij naar de punt van baas Rieks houwer, die wees naar de slangenkop. In minder dan een seconde lag de korf van baas Adriaan op de grond en zigzagden kwikwi's en pataka's in het struikgewas.

De andere mannen bekeken de kop van de slang. De één beweerde opgewonden dat het een watrasneki was. Hoe had hij anders in de korf van baas Adriaan kunnen komen. De ander vroeg zich af wat er gebeurd zou zijn als baas Riek de slang niet had gekapt. Weer een ander probeerde het lijf van de slang uit de korf te schudden. Intussen zat baas Riek kalm langs de weg op hen te wachten. Zo was hij nu eenmaal.