Liedeken tot Uertooninghe van Achabs doodt, ende wert ghezonghen op de voys: O schoonste Personagie.
Tusschen-spraeck. 5. Wtkomste.
Spreken ende schuyven drymael open.
gherechticheyt. voorsichticheyt.
1
Wiens vlercken wijt en zijt, men ziet verspreeden:
Komt hier en wilt aenschouwen
Een gheschied'nis, vry out vertoont nu heeden,
Hoe Godes wil // waerom 'tgheschil
Is, heylich wert bevonden:
Hy straft het quade // vleyt dan syn ghenade,
2
Zoeckt rust in hem, die spreeckt, oft zijdy wijser,
Zoo swijght niet hier beneden:
Maer Hoogher vreest, syn rechter staf is yser,
Slaet Micha niet // want wt verdriet
En Kercker zal hy koomen:
'tBeroert gheruchte // zalmen niet ontvluchte,
3
Nu als 'twaen-wijsich prasen
Begoogh'len kan onse blint-ziende ooghen
Met zoo veel viese-vasen:
Ist wonder oock, dat wy worden bedrooghen?
'tVernuft dat gloost // dat swacken troost
Is in Godts Woort te snoeyen:
'tMoet lieflijck wesen // steets hopen ende vresen,
| |
4
De Waerheyt en kan niet lieghen,
Want sy en wisselt nimmermeer haer woorden:
Een Gheest kan wel bedrieghen,
Die zelfs den wijsen eersteling bekoorden:
Maer Waerheyts glans // ciert als een krans
Haer Minnaers ware hoofden,
Haer Son zal schijnen // en damp zal verdwijnen,
5
Recht puyckje van dees al te wijse eeuwe,
Laet Waerheyt by v woonen,
Dat 'tversch ghequeeck v niet en overschreeuwe,
En in u twist // gheen kroon en vist:
Gheheyde gronden // zijn stercker bevonden //
Eynde.
Nu licht de Waerheyts Toorts, de loghen wert ontwonden,
Den Achab leyt hier doot, o Mensch vrucht Godes straf:
Dit is het Graf syns Ziels, 'tbloet licken noch de Honden,
Men draeght met herten-leedt het Lichaem na het Graf.
Samaria beweent syn droeve doot met rouwe,
En Sedekia vlucht, na Michas prophecy,
Van d'een in d'ander Zael, hy dorft gheen Mensch aenschouwe,
Hy ziet dat Godes Knecht met eeren nu gaet vry.
Aen Iesebel, de droom quam v ghewisse wrecken
Wt v zondighe slaep: maer neen, het boos ghemoet
Verharde u het hert, Godt moest syn straffe strecken
Over 'tonzalich Dier, dat steets in zonden vroet.
Gheen onvast licht gheval kon juyst den Achab vinden,
Zoo snel door eenen pijl gheschoten inden hoop,
Noch dit, noch qua Planeet, de Sterren niet verslinden,
Oft 'tonghestadich Rat van d'avontueren loop.
Die den Hemel besit, beteughelt 'smenschen wercken,
Die 'tgoede doet, en die al 'tquade me regeert,
Ghevalt gheen ydel roem, maer smijt ter neer den stercken,
Die syn rechter hant kust, verstoot Godt met oneer.
| |
De loghen wil een tijt de Waerheyt wel verdrucken,
De valsche Gheest tot straf, van 'tquaet bewoont de mont,
Doch die Waerheyt bemint, zal eynd'lijck heyl ghelucken,
Haer leere troost de Ziel, daer loghen elck verwont.
Die hier Volstandich blijft, zal Godt op't lest verhooghen,
En die syn woorden spreeckt, en zoeckt noch eer noch konst:
Groot is Waerheyt, en sterck verheven boven looghen:
Verstaet, gaet, neemt in danck: Dit's wt Levender Ionst.
A. de Koning, den 21 Iulij. Anno 1612.
Blijft volstandich.
|
|
Auteursrechtvrij