|
| |
De vierde Handelinghe. 1. VVtkomste.
Benhadad, Amanus, Naéman, Baésa, Hasaél.
GHelooft zij d'hoochs' Iupijn, zo daer geen hoogher zij,
Wiens Goddelicke kracht verwint de tyrannij,
Gelooft zij Krijgers God, die met syn stercke handen
Besmeect door Adats tong, verschoonde myn vijanden,
Die syn ghevruchten Boogh niet spande op de Joo'n,
Maer na myn Zielen wensch, ghingh d'ouden Achab doo'n.
Ay vlugghe Wispeltuer, 'kwil op u Altaer roken,
Om u te gaen gheswind, waer door 'kmy vind' ghewroken
Van een onrustich quaedt, tgheen onse Vreed' beroert,
Dat over tZielen-veer van Caron wert ghevoert.
De koude Aerde schuylt, dees Booswicht langh ghedraghen,
Wed'rom in haren Buyck, voor meerder straf en plaghen.
Int teelen Beelden Ops het sienelickst van d'Aerd',
Neptún bracht 'tWater aen, AEól de Locht vergaerd',
Vulcán gaf 'tHerte Vyer, dat vyerich kout moet derven:
Maer (laes!) d'onzielde Romp moet vande Goden sterven.
De Wapen-Heer die trots voor niemant bloo en wrickt,
Snel met Amanus Pijl Tyrannen Borst bemickt.
Gaet nu, ghy Grijsart, gaet, en maeckt u kranck, gaet henen,
Om een vervloeckte lust: den Naboth is verschenen,
Hy pleyt syn bloedich recht aen d'alderhoochste Godt,
Wiens ooghen sien het quaedt van't goddeloose Rot,
Aen-spreeckt 'tonschuldich Bloedt, d'Hemel zij myn Ghetuyghe,
Ick heb door valsche lust myn Knyen moeten buyghe,
Met 'tneer-ghesteende Hooft, met een ghebroken Borst,
Om dat ick na de Wet myn Goedt niet veylen dorst:
Gaet (spreeckt de Rechter) 'kweet dat ghy onnosel streckte
V Ziel onder den doodt; en ofschoon loghen deckte
Met Boeven-tuygh u val, zoo moet de waerheyt noch
Betoonen haren glans, en wijsen 'tvalsch bedroch:
| |
| |
Myn Knecht den Benhadad zal nu syn boosheyt loonen;
Rust onder myn Outaer, ick gheef u 'sLevens Kroone:
De swert-smokighe Hel, vol duysent in ghekriel
Van Plutós Lijfwacht, wil terwijl syn snoode Ziel
Bewaren voor een tijdt; myn Doemsdach zal verschijnen,
Dan straf ick door het woordt, na sond' verdiende pijnen.
Siet Prince, dat's een wraeck, hy die d'onnoos'le druckt,
Werdt wederom van hem, die hy niet vreest, gherucht:
Wt leden inde doodt, wt roem en eer gheluckich
Jaeght hem een Siriers Man in d'Aerde al te druckich.
Myn Gransen zijn bewalt met een begraven stilt,
Zoo langh den Isralijt beweent syn harde Schilt,
Zoo langh den Ioden roem hun Achabs Klaegh-liedt dichten,
Zal't droef beschaemde Volck voor Siriers Handen swichten.
Ick leef in veyl'ghe rust, ick kreuck 'tbedoude Gras,
Als Tithons Bruydt ontwaeckt, verlicht het Noorder As,
En als den Herder moe is van syn tiere-lieren
By't ruygh ghevlockte Vee, als hy siet Pean stieren
'tBesweet Jacht na de Stal, dan zal myn graghe sin
Zijn t'off'ren myn Princes de alder-zoetste Min:
De Goden hebben vreucht in 'sHemels witte Tenten,
Sy gunnen my de lust na 'tbloeyen van myn Lenten,
Sy gunnen my de Krans van versche Lauwer-blaen,
Zoo langh myn Voeten op hun heyl'ghe Weghen gaen.
Ghy Steunsels van myn Rijck, zoo langh de zuyv're Beken
Door-loopen dese Stadt, zal ick u lof wt-spreken,
En na myn droeve Doodt, het wel-bespraeckt Gherucht
Begallemt uwen Naem int hoochste van de Lucht.
Leght af u Harnas swaer, verlust u in de Vrede;
Amanus treedt hier voor, 'kwil u vereeren mede
Met hondert Centners 'sJaers, tot dat Atropos snijdt
V Levens Draedt, om dat gh'hebt Siriers Vorst verblijdt:
Het blij gheluck besproeyt myn Koninclick vermeughen.
Zoo langh myn ooghen sien, zal my dees weldaedt heughen,
O groot eerwaerdich Vorst, 'tis niet by my verschuldt,
Myn Handt zocht Achab, maer te woest wt ongheduldt
Spand' ick myn stijve Boogh, met wil van een te dooden.
'tWas meer als 'sMenschen wil, die heden straft de Ioden;
Ick acht dat Israels Godt hun Konincx sonden zocht:
Wie sach den Achab doch, die listich wel bedocht,
Verstack hem onder tHeir, verkleedt op synen Waghen.
Den Iosaphat byna wy hadden schier verslaghen:
Doch gh'lijck den Blixem blickt te schielick voor tghesicht,
Sach ons verdwaelde oogh int naderen wat dicht,
| |
| |
Dat eenen schalcken Grijs ons wilde maer bedrieghen.
Het ongheteughelt Hert Hasaéls Mars sach vlieghen
In dees vergrimde Borst, om wreken onse scha:
V moeyte staeckt, sprack hy, 'kwil Naéman noch Baésa,
Of dy niet jonstich zijn; wat helpt dan al u zoecken?
Ghy weet uw's Konincx last.
Boeven schuylen in hoecken.
Die quaedt doet schroomt den dach, die tswert lieft, haet het licht,
'kWeet dat myn vroom ghemoedt my van gheen quaedt beticht,
Dus sie ick vreucht en heyl, en 'klaet de boose vresen.
Kom Hooftluy gaen wy in, wy moeten danckbaer wesen,
En off'ren onse Goo'n, wiens lof myn tongh verklaert:
'tIs een ghezeghent Landt dat Godes gunst bewaert.
In.
|
|
Auteursrechtvrij