Achabs treur-spel

[fol. Diiijr]

De tvveede Handelinghe. 10. VVtkomste.

Achab, Iosaphat, Sophar, Hado, Arpharad, Meladon, Sinnen.

Achab.

ZOo langh de bleecke Maeght betreurde dese nacht,
Zoo langh den witten wegh des Hemels sweefde zacht
Onder het swerte kleedt, belicht door't licht gheflicker
Van Sterren, naest de Maen ghestelt door d'Al-beschicker,
Zoo langh Aurora toeft, zoo langh als Phoebus beyt
Te lichten met syn Tourts, zoo langh een Achab leyt
Sluymerich inde zorgh, met d'onbesuyste Lieden
Die mynen rechten erm alleen heeft te ghebieden:
Myn Broeder tis nu dach; ick wil dat elck hem haest
Te maken sich bereedt, zoo vaeck de Trommel raest,
En alsmen tochts-gheschrey blaest met held're Basuynen,
Op dat de Ruyter stracx beschrij syn dertle Ruynen,
En toom den gladden Henxt met Steghel-reep en Sael,
Wiens Meesters zijn ghetelt, duyst en thien-duysent-mael,
'tVoetvolck is ghetelt tot veertich duysent hoofden:
O Giliad, om u Bruydt, die u Beheerder roofden,
Verzaem ick dit gheweldt, dit Heir strijdtbaer van kracht,
Daer uwen zachten Prins in rust niet op en acht.
Siet, al is Achab oudt, besneeut met grijse haren,
Zoo speelt hem 'tedel hert noch onder woeste Scharen,
'tVermaeckt syn graghe lust, als hy hoort strijdts-gheschrey,
Bet als tghebloemde Heir doet Minnaers inde Mey,
Bet als den Hovelingh met lust vertrotst int danssen,
Ter eeren om syn Nymph; zoo int ghekraeck der Lanssen
Verflout myn moedt, maer groeyt: en als 'tbrootdroncken Paert
Verschrickt den blooden Muyl, die van tbriesschen vervaert
Wert: in dit dol gherucht, dan bloeyt myn oude Lenten
In versche nieuwe lust, en in de Leghers Tenten
Smaeckt my de slechte Wijn, mildt lieffelick en zoet,
Daer my int Hof den Wijn naulicx ten halven doet:
Ick queel in luye rust, ghevoert staeghs in myn Koetse,
Zonder tgheharde stael op myn vroom borst te toetse,
Ick blijf in mynen Troon, als een Afgodt bedwellemt,
Tot dat my tgrijse hooft werdt tot den krijgh ghehellemt,
Dan vlieght myn wack're Ziel, verheucht na syn vermaken.

Iosaphat.

Myn Broeder, Arphrad die zal onder myn Volck waken,

En houden inden tocht den slincker vleughel staegh,
Als toesicht op het Heir, en u Na bloedt en Maegh
Heer Sophar mach voor aen als Hooftman wijs beleyen

[fol. Diiijv]

 

Den eersten lichtsten Hoop, en Hado zal gheleyen

 

Ter rechter-hant het Heir, wy zullen zachtjens aen

 

Volghen met Meladon, dit dunckt my best gheraen:

 

Doch syne Majesteyt mach syn believen spreken.

 

Achab.

 

Het dunckt ons mede goet: siet, of Adat wou breken

 

Den minsten lichten Hoop, met het verstaelt Gheschut,

 

Zoo werdt het rou gheweldt te krachtigher ghestut,

 

Door dien dat Hado met Arpharad verlichten

 

De Voor-tocht ademloos; maer moeten sy noch swichten,

 

Zoo zal den Hinder-tocht ontzetten metter spoet:

 

Den trouwen Isralijt vergrimt, als hy het bloedt

 

Siet vlieten van syn Broers, ontleeft van Siriers Sweerden.

 

Sophar.

 

Onwaerdich zal u Knecht dien swaren last aenveerden,

 

Doch 'kdanck syn Majesteyt voor die eer my ghedaen,

 

Ick zal myn trou ghemoedt in dees Staet doen verstaen,

 

Dattet onmoghelick is danckbarich te verschulden.

 

Arpharad.

 

Dees handen zullen oock Iuda ter eeren dulden

 

Niet, dat een Joodsche Stadt van Adat blijft beheerst.

 

Hado.

 

Myn voeten traghen niet te beclimmen de eerst

 

Haer hooghe stercke Wal, al zoudt myn leven wesen;

 

Wat kan een vrome borst de bleecke doodt oock vresen,

 

Dat eenen gulden Lof den Naem onsterflick maeckt.

 

Meladon.

 

Wy hebben oock den tijdt te wijslick wel gheraeckt,

 

De Lenten zoet beghint, tVolck zal hem niet verhitten,

 

De Son na Tauris rijst, men kan graven en spitten,

 

En met een versche lust tHeir voeren aen de Stadt,

 

De eer die elck verlockt, maeckt Krijghers handen radt:

 

En al is Ramath hoogh gheleghen op de spitse

 

Eens Berghs; int nad'ren zal men met gheveerde flitse

 

Bereghenen haer hooft, terwijl het stormen rust.

 

Achab.

 

Yder een, int ghemeen, volgh dan syn Prins met lust,

 

Broeder siet, vrij ghebiet, met my al dese Scharen,

 

Onrust raest, Trompet blaest, weckt op de Isrelie,

 

Op dat 'tHeir, met gheweir, int dedelick vergaren

 

Monst're dra, nu ic ga, dat ick't persoonlick sie.

 

Iosaphat.

 

Dat niemant murmureert in tgheen syn Voocht ghebiet,

 

Siet, of ick zal het recht syn muyterij doen proeven,

 

Boeven, zullent zijn, die iemant doen verdriet,

 

Niet, weerdich Krijghsmans naem, die Huyslieden bedroeven,

 

Of die beschadicht oock een Man aen lijf of goet,

 

Moet, na de Krijghs-tucht straf syn leven daer voor derven,

 

Sterven, zal de gheen die maer syn Broer misdoet:

 

'tBloet onschuldich ghestort doet Koninck en tVolck swerven.

In.