De tvveede Handelinghe. 9. VVtkomste.
valsche gheest.
GHelijck Sephirus swoelt, en zonder rusten blaest,
En Phoebi Waghen vlieght, zoo woelich mede raest
Den grooten Oceaen, als Vader aller Meeren,
Ghelijck 'tElements Vyer oock alles kan verteeren,
En woont noch in syn hol de droeve nachtsche Maen,
Die staechs haer Broeder volght: Siet Son, Windt, zee, Vyer taen
Door een verborghen Les, en kunnen gants niet mind'ren;
Alzoo ick insghelijcx vervul al 'sWerelts Kind'ren,
En blijf noch die ick ben, ghekrenckt niet in myn kracht.
Al had Godts rechterhandt voor duysent eeuw' ghewracht
Wel duysent Mappen groot, als doen synen Gheest sweefden
Op Aerde woest en rou, die met de Chaos leefden,
Verwert met slijmich Vocht, dat Moses Water noemt;
Zoo had' een Heydens Hooft van myn wijsheyt beroemt,
Veel lichter noch syn Leer wel kunnen staende houden
Van d'eeuwicheyt des Cloots: maer beter schrijft den ouden
Man Plato, van de Aerd, die met Zee Werelt maeckt,
| |
En drijft sterck een beghin, dat Ar'stot'les verzaeckt,
Wiens Handt met myne Pen dees dwalingh had gheschreven,
Verstaende dit zoo wel, door myn Gheest valsch ghedreven,
Als 'tebben zeven-mael en vloeden op een dach,
By't Eylandt Negtopont, voor dat hy daer in lach;
Doen mocht hy tschuymich nat ten vollen swelghen binnen,
Als tkorstel breyn tgheheym int minst niet kon versinnen.
Siet Mensch, zegh ick, siet Mensch, al stondt de Werelt vast
Opt Centrum sterck gheheyt, en Atlas droegh syn last
Eeuwich, dat Iovis Soon niet hoefden te verposen,
En dat het Noorder As ijs-klippich bleef bevrosen
Tneghentich trappen hoogh, in grijs besneeuden tijdt,
Zoo langhh als Triton blaest, en als den Neptun rijdt
Van 'tbrandich Indien Landt int Oosten na het Westen,
En keert haest na het Zuyd, zoo langh waer ick ten besten
Myn Dienaers over al, zoo verr' als Anjans Straet
Noch onbekent het Rijck des Tartars scheyden gaet.
De Kind'ren Abrahams van Ketura de Vrouwe
Die kosen 'tOosten-landt, om tot wooningh te houwen:
'tGhedeylde Vaders Erf, Fortuyn die spijtich swiert
Haer licht ghespannen Zeyl met den AEol, bestiert
Dat eenighe door twist ghescheyden van malkand'ren,
Ontdecken een nieu Landt, daer sy (door my) verand'ren
De in-ghestorte Leer, en na Teyckens Verbondt
Dat aen den Abram is en syn Kind'ren ghegront,
Tot afzond'ringh van die de Godt Israels niet kennen:
En dan leer ick hun oock, dat sy van jonghs ghewennen
Te dichten Godesdienst elck na syn eyghen sin,
De een aenbidt het Vyer, d'ander eert als Goddin
Of Godt, de schoone Son, met 'sHemels vaste Sterre;
Zoo dat ick op het lest den Mensch zoo wijdt verwerre,
Dat hy't ghemaelde Beeldt des Satans bangh aenbidt:
Dan lacht dees valsche Gheest, want dats myn eeenich wit,
Te smeden over-hoop vervloeckte Ketterijen,
En daer 'twaen-wijs vernuft opt liefste mé te vrijen,
Als loghen trout syn Gheest, neem ick het herte in,
En vochtich dan syn mondt, daer'k and're dan mé win.
Siet, kan myn Dienaers tongh een vroom Vorst niet verdooven
Wiens Gheest eenvoudich is; maer door het licht ghelooven
Wert hy bedroghen slecht, en komt schier inden doot,
Door Achabs erghe list, Nu 'kgae daer ick wt sproot,
Dats d'oude Kromme Slangh, die u Ouders bekoorden.
Myn dienst heb ic volbracht:G'looft my mensch noch myn woorden.
Gaet in.
|
|
Auteursrechtvrij