|
| |
De tvveede Handelinghe. 7. VVtkomste.
Rust-zoeckende oudtheyt, Arpharad.
ACh, ach! gheswinde grijs, Verslocker van myn jeucht,
Vernielder van myn lust, Beroover van myn sinnen,
Gaet scherpt u Seysen vrij op hun die't al verwinnen.
Ach! Voor-bood' vande Doot, laet my sien dese vreucht:
D'al-zooghende Natuer, de Voester van ons leven
En boodt noyt Mars de borst, als sy haer Kinders doet:
Hierom (tschijnt) is hy zoo met wreeden haet verwoet,
Dat tgantsch bewoonde Rondt moet voor syn komste beven;
Den Landtman schrickt en beeft, de Maechden schromich vlien,
De Aerd' blijft ongheploeght, men siet'et al vernielen,
'tRijp Kooren wort verbrant, Huys, Hof, ja zoo veel Zielen
| |
| |
(O druck!) werden vernielt, die gheen weer kunnen bien.
Wat heb ick niet ghesien int bloeyen van myn Lenten,
Voor dat de gulde Son haer drie-jaer-loop hervat?
Als Steden tot Steen-hoop, de Dorpen tot een Stat
Omringht met harde Muer, daer eertijdts stonden Tenten.
Nu ghevleughelde Tijdt, dit is aen u myn bee,
Dat dees ghebroken Léen een handt-vol rust beerven,
In desen grijsen dach, ick wil te gragher sterven,
Om dat ick tgantsche Landt noch sie in lieve vree:
De Bou-man mach met lust syn Zaey-landen om-snijden,
En 'tHerdertjen dat speelt opt Pijpjen by het Vee
Belommert in het Gras, de klare Beeckjens mee
Met stroomende ghewoel, beruysschen tspel ter zijden,
Den Wandelaer gherust gaen henen waer hy wil,
De Maechden onbeschroomt en Vrouwen gaen hun weghen,
De Neering groeyt en bloeyt door Godes milde zeghen;
Gheen vrees en jaeght ons dan, tis om en om al stil:
Waer door komt dan den Krijgh dees gulde Vree beroeren?
Beantwoordt vlugghe Tijdt my, die u wel ghelijckt.
Wat vraegh ick oude Man? Als arremoe verlijckt,
En als de sonde rijpt, zoo hoortmen Krijghs rumoeren:
Als een den rijcksten Vorst, den wijsen Salomon
Door Vrouwen hem vergrijpt, den valschen Goo'n te roken,
Heeft sonde (die elck vleyt) de veyl'ghe rust ghebroken,
Wiens kloeck vernuft zoo wijs men nerghens vinden kon:
'Siet, dit baert al het quaet, d'oorzaeck is dertelheden,
En welicheyt te ruym van Godes rijcke gaef:'
Den Mensch trotst op sich zelfs, hy prijst syn wercken braef,
Hy kent gheen heylich goedt, de duer-ghekochte Vreden.
| |
Verschooningh.
Wel oude koude Man, wat hebdy al voor reden?
Vermaeckty d'ouderdom niet in dees groene tijt?
Die't al in alles is wil u me heyl ontmoeten.
V insghelijcx myn Heer; waer henen u de voeten?
Wat jaeght u herrewaerts, zoo eensaem op de reys?
Met korte woorden Vriendt 'kvoldoe op uwen eys:
Met vree om vreed' ktroc wt, om krijgh met krijgh 'kmoet keeren:
O onbedochte Prins, de schade zal't u leeren
'kEn schroom niet voor tghevecht, maer 'kschroom voor tsnel beklaghen:
Myn boodtschap drijft my voort.
Wat doet myn Heer zoo jaghen?
| |
| |
Myn last: Vrient vaert wel.
Ghelijck den droeven nacht volght na den dagheraet,
Gh'lijck 'tonghestuymich weer volght na de zoete winden;
Zoo is gheen vaste rust bedwonghen in 'sLandts muer,
Ick sie 'tonrustich quaedt int Huys van myn Ghebuer,
De Vrienden zoecken twist, de Broers d'een d'and're haten:
Den Mensch die liefd' ghebreeckt, en kan den krijgh niet laten.
Krijgh is des Landts verderf, d'onrust die't al verslint,
De goudt en eer-dorst (ach!) verraedt Vader en Kindt,
De twist blaest eerst het vyer t'onheyl van Stë en Landen:
O Kind'ren liefdy rust, biedt liefdich trouwe handen:
Ick oude Man gae wech, myn daghen zijn ghetelt,
Hier is gheen rust voor my, dan in Elisae Velt:
Ghedenckt my eens hier by, die strijdt voor rust wil kiesen
Zal eyndelick opt lest een Hemels goedt verliesen.
|
|
Auteursrechtvrij