De tvveede Handelinghe. 5. VVtkomste.
sophar, hado.
NV Hado komt den tijt dat yeder een betrachte
De sterckte van syn erm te toonen inden strijt,
En bravicheyt syns borsts, wiens graghe lust verachte
Gheen Siriers Adat kon, of hy schoon knerst van nijt,
Of hy schoon Israel dreyght met syn ghestaelde Boogh,
En scherpt syn Pijlen scherp, en slijpt syn wreede Swaerde,
En wapent art syn hert, als hy int grimmich ooch
Syns Vijandts groeyt, en schrijft, Ick Temmer vande Aerde:
'tBestandt heeft hem verstout te roeme van syn macht,
De goedicheyt ons's Prins versterckt syn snoode lusten,
De lief ghewenschte vreed' heeft hem zoet toeghelacht:
Ick roof tgheen dat ick wil, (dacht hy) en 'kzal my rusten
Met dobbele macht tot Krijgh, en Israel bestrijden
In schrick zoo onverwacht, en vellen Achab neer.
Neen Benhadad, zoo niet, bedaert stelt dit ter zijden,
De Locht is onklaer, siet, daer komt een groot onweer.
Den Blixem Israels, en Iudás wijse Vorst
Met een ghevlochten Heir wenden tot u hun voeten,
Om wreken tzaemder-handt tgheen een begheerden dorst
V ghiericheyt niet laeft, en met hun zal ontmoeten
V het strijdtbaerste Volck (tot zestich duysent Zielen)
Dat oyt u ooghen sach. O Son ghy loopt te traegh!
Pronckt op een ander tijdt met u beglanste Wielen,
Na 'tlev'ren vanden slagh myn hongher is te graegh.
Wat is de luye rust, meer dan een snorckich slapen
Op een ghemack'lick Bed, en droomende fantasij?
En door een geyle lust na schoon' Juffrous te gapen,
En met 'tverguldt Gheweir ghekleedt te gaen in sij:
De leckerheyt van't Hof, de lieffelickheyt van't spel
Verwijft den stouten moedt van d'alderkloeckste Helden,
Wiens roem de vreed' bedeckt in een vergheetsche Hel,
Daer anders tsnel Gherucht hun Naem zal eeuwich melden.
Den wijsen Salomon in vrede wiert verleyt
Van al het Wijfs ghesnor, wiens list door liefd' hem smeken
Tot Offer aen hun Goo'n: want weeld' in rust ons vleyt
Tot oorzaeck van het quaedt; aen David ist ghebleken,
| |
Die Ioab tstuck beveelt, en schendt t'Huys 'sNaesten Vrouwen
Door een verlockte lust van syn onreyn ghesicht,
Daer eenen Saul hem zoo gaauw de wacht deed' houwen
In d'Oorloogh, m'inde rust van gheyle min betich.
'tCristalen Firmament besweeft werdt vande Lucht,
De Sterren flick'ren staegh, de Sonne loopt syn weghen,
De Maen en rust oock niet, de Zee die maeckt gherucht,
Ja zelfs de sware Aerd' die zietmen dick beweghen,
Godt werckt en zit niet stil, ons is gheen rust bevolen,
Dan onse Sabbaths-dach, alsmen van't woelen staeckt.
En waer in glanst het werck bet als in Krijghers Scholen?
Daer deucht den Krijgh verzelt, en d'eer onsterff'lick maeckt.
De Wapens zijn in Vreed' om d'oogh gheciert met Gout,
Den Hellem staet ten toon ghepluymt met Reyghers Veeren:
Maer inden vromen strijdt 'troo nat het Stael bedout,
En 'tkoude Lemmer kan syn Voerder nau verweeren,
De Rossen briesschen dul; hoe blasen de Basuynen?
Hoe roept 'tverwoede Heir? hoe breeckt de stercke Lans?
Hoe kan de felle Pijl de lichte Locht verbruynen?
Als 'sVijandts rasernij maeckt zoo veel kloecke Mans?
Heer Sophar, u beleydt zal gheen Sirier beschamen;
Al trotst den Benhadad, hy werdt met schand' ghevelt.
Ick rae mé om het Volck opt spoedichst te verzamen,
Eer't hem de Faem verkondt, en hy stut ons ghewelt:
De Perel van ons Rijck Ramath zal werden vry,
Of tfeylt dees Handen vroom aen haer verlëen krachten,
En Israels dapperheyt: siet met eer zullen wy
De vroomst (na 'sKonincx woort) voor Hooftman van tHeir achten.
|
|
Auteursrechtvrij