Geur van geestelijcke specerijen, uytgebreyt in eenige stichtelijcke rym-wercken, over verscheyde stoffe
(ca. 1690)–Frans Hoefnagel, Barent Pietersz. Kompas–
AuteursrechtvrijToon: Al wat men hier in dese Wereldt siet, &c. Of, Nu treurt mijn zien, &c.1. WIe wilder mee, naer 't nieuw Ierusalem?
Die maeck sich ree, en preparere hem:
Om soo aenstonts, te geven sich op reys
Naer 't Hemelrijck, dat eeuwigh Paradijs.
| |
[pagina 33]
| |
2. Die schoonste Stadt, die Godt selfs heeft gebouwt,
Met Parel-poorten, straten van fijn goudt,
Soo overschoon, als een doorluchtigh glas
O zaligh Mens! die daer eens Burger was.
3. Die Erfgenaem mocht wesen van dat Rijck;
En deelgenoot met d' Eng'len te gelijck:
Van't eeuwigh heyl, van 't opperst ziels-genot,
Van 't wesentlijck vereenigen met Godt.
4. O hooghste trap der vreughde! gans volmaeckt,
Welck heyls naerdencken, hert, en ziele raeckt.
O! dat men dat, eens wesentlijck mocht sien.
't Hert, sou van 't Aertsch, steets naer het Hemels vlien.
5. Maer al die Hemels Borgers willen zijn,
Moet' eerst passeeren des Werelds Woestijn.
Dees Wildernis, der zielen Doolhof, quaedt,
Daer 't seer gevaerlijck is, door 't valsch verraet.
6. Want meenigh duysent vyandt, woont daer in,
Die stadigh locken, door haer valse min,
Door soet, en sacht, door schijn van heerlijckheydt.
En och! soo werdt de Mensch te licht verleydt.
7. Want de natuur die neyght sigh derwaert heen:
Naer 't sacht, en 't soet, naer 't hoogh, en 't ampt bekleen.
Schoon dat doodts-strick der zielen daer in leydt,
't Wort niet gelooft, voor men 't te laet beschreyt.
8. Den Hemel wijst wel klare wegen aen,
Soo om te mijden, als om in te slaen,
Maer d'eygen wil, die wil toch na haer sin,
Al liep haer spoor soo vlack ter hellen in.
9. Schoon alle Leeraers, roepen overluydt:
Siet toe, siet toe, ey gaet niet sijdwaerts uyt!
De Wegh is breedt, de Poort is ruym en wijt,
Die naer de Hel ter ziels verdoem'nis leyt.
10. Maer o! dat werdt van weynigh recht gehoort,
Elck gaet meest in zijn eyge wegen voort.
Men merckt niet aen, wat ruym of engh beduyt.
Soo dwaelt elck meest, door zijn selfs vals besluyt.
11. De naeste Hemel-wegen loopt men mis:
| |
[pagina 34]
| |
Hoe wel elck roept, dat hy genegen is
Om mee te gaen na 't eeuwigh Vaderlandt:
Maer men blijft staen, en treckt geen werck ter handt.
12. Om geestelijcke wapenen te smeen,
Om door Geloof, en vierige Gebeen
Tot Godt te gaen, om hulp en onderstandt,
Of men soo mocht verkrijgen d' overhandt:
13. Van Satan, Wereldt, eygen Vleesch en Bloedt,
't Welck men bestrijden en verwinnen moet:
Dien Amaleck en Philistijn verslaen
Om 't Hemel-spoor doch veylig door te gaen.
14. 't Lichaem der sonden, moet gekruyst, gedoodt,
De quade lusten, beyde kleyn en groot;
Het Wereldts-kleedt, de pracht en overdaedt
Moet alles wegh, want Godt sulcks dood'lijck haet.
15. De weder-wraeck, de vleeschelijcke strijdt,
De eygen-baet, de vuyle gierigheydt,
Moet alles eerst verhuysen uyt het hert:
Eer dat den Mensch, recht Hemels Borger werdt.
16. Elck proef dan scherp, en ondersoeck altijdt,
Of hy oock vordert, of gevangen leydt:
Of zijn gemoedt, zijn hert, zijn ziel op Aerts,
Of rust, met lust, of wandelt Hemelwaerts?
17. Des Hemels wegen, zijn bysonder smal,
Waer aen men sonne-klaer bekennen sal,
Of men afdwaelt, dan of men baetwaerts gaet,
Wie 't spoor maer volght, soo 't afgebaeckent staet.
18. Dat 's recht te gaen door d'enge levens Poort,
Het heyligh Pat: van ware weergeboort.
Daer dwaelt men niet, maer vordert ongemeen
Naer 't Dorp vernoeght, en Jacobs Hemels Steen.
19. Om daer te rusten in de nare nacht,
Op 't steene kussen, dat soo soet en sacht
Den Pelgrom valt, die naer den Hemel rijst:
Dat men sulck hart, voor Lichaems sacht ver prijst.
20. Want, als men uyt dien soeten slaep ontwaeckt,
En dat dien schoonen, lieven dagh genaeckt,
Waer in men siet die rechte Hemel Leer:
| |
[pagina 35]
| |
Soo kan men klimmen, tot den Opper-heer.
21. Door een werckdadigh herts-geloove goedt,
Dat door de liefde graegh Godts wille doet
Om dat men 't weet dat voor gehoorsaemheydt,
Door Godts gena, den Hemel werdt bereydt.
22. O Hemels Pelgroms! wordt ghy moe of madt,
Rust in Godts wil, denckt op die schoone Stadt
Daer ghy heen gaet: is 't hier wat hart of bangh,
O! 't quaetste quaet, blijft by 't Geloof niet langh.
23. Hongert u ziele? eet wat Hemels Broodt,
Dorst u? drinckt Levens Water, in u noodt.
Wat Melck en Wijn, waer door ghy werdt versterckt,
En 't heyl bereyckt, daer 't Hemels oogh op merckt.
24. Neemt dat gericht op al u wegen mee:
Dat meer voldoedt als 't Aerdtrijck en de Zee;
Dat den Armijt, en Pelgroms rijcker maeckt,
Als een, die tot een 's Konincks Kroon geraeckt.
25. Dan is men al in 's Hemels Voor-portael;
En houd inwendigh, Geest'lijck Avondtmael.
Waerdoor en hert, en ziele soo verheught,
Dat het schier smelt, selfs in dees schaduw' vreught.
26. Maer o! hoe dan! als 't hert eens wesentlijck
Met alle Vroomen, in Godts koninckrijck
Sal zijn, en sien, en smaecken sonder smert?
Als men volmaeckt met Godt vereenight werdt.
27. O alderhooghste, heerlijck Hemels hoogh!
Noch nooyt gesien van 't sterf'lijck Menschen oogh:
Noch nooyt volmaeckt ten vollen overdacht:
Wat heerlijck heyl, den Hemelingh verwacht.
EMANUEL Altijdt. |
|