Het stamboek op de papiere snykunst van Mejuffrouw Joanna Koerten, huisvrouw van den heere Adriaan Blok: bestaande in Latynsche en Nederduitsche gedichten der voornaamste dichters

[p. 131]

Op de papiere snykonst van juffrou Joanna Koerten, huisvrou van den heere Adriaan Blok.

Een ander roeme d’oorlogslichten,

Wier moedt geen levens-rampen vreest;

Hy mag hier zegezuilen stichten,

Waar over ’t menschdom staat bedeest.

My lust Joannaas schaar te roemen,

Zoo juist, zoo net van knip en zwier;

Het zy ze baare een’ oogst van bloemen,

Of kunst betoone in dier by dier.

Met schaamte schynt de Lent bevangen;

Met spyt de Zomer aangedaan;

Een purpre verf bedekt haar wangen,

Omdat haar vruchten niet bestaan

[p. 132]

 

In duurzaamheit by ’t werk der vingeren,

 

Door vrouwe schranderheit bestiert.

 

Hoe kan hier ’t keurigste oog verslingeren,

 

Als ’t aan zyn’ lust den teugel viert!

 

Het snyden doet zelfs Vorsten leven:

 

’t Behoedt hun voor vergeetelheit.

 

Zoo wordt d’onsterfflykheit gegeven:

 

Zoo wordt de kracht des doodts bepleit.

 

Hier ken ik Wilhem aan zyn weezen,

 

Wiens glans de Britten heeft bestraalt:

 

Daar Fredrik, als een zon gereezen

 

In ’t graanryk Pruissenlant. Maar daalt

 

Myn oog den troon der Vorsten neder,

 

Tot by getabberden van Staat;

 

’t Aanschouwt dezelve kunst al weder

 

In Heer Johan, zoo groot in raadt,

 

Zoo wit van naam als van geweeten,

 

Den trouwsten loots van Nederlant;

 

Schoon gruwelyk van een gereeten

 

Door ’t woest gediert, dat deugt verbant.

 

Ik zie Kornelis, ’t puik der braaven,

 

Dien geessel van den Brit ter zee,

 

(Noit door vergeetelheit begraven

 

Wat moeite Arglistigheit ook deê,

 

Om heel zyn’ heldenroem te dooven)

 

Noch blixemstraalen uit zyn oog:

[p. 133]

 

Op ’t velt van ’t wit papier, naar boven

 

Zoo dreigend schieten, of ’t bewoog

 

De wraaklust om haar zwaart te wetten.

 

Gints toont zich Bekkers weezen, by

 

Galenus, die de zielesmetten

 

Den Christen afvaagt aan het Y.

 

Wie staat niet als voor ’t hooft geslagen,

 

Wanneer de zee ten hemel spat;

 

Terwyl het schip, door storm en vlaagen

 

Geleêbraakt, zinkt in ’t peekelnat?

 

Wat kan de kunst al wondren werken!

 

Dus maakt de schaar d’aaloutheit stom.

 

Haar duurzaam lof zweeft met de vlerken

 

Van ’t snel gerucht het aardryk om.

 

Joanna zal ’t gemeen verplichten,

 

Haar kunst voor doodt noch eeuwen zwichten.

C. G. Braam.