|
| |
| |
| |
Op het schaarwerk van de geestelyke juffrou Joanna Koerten, die huiden by de Hollanders in kunsten uitmunt.
Een vrou, die als met verf, maar zonder verwe, tekent
Naar ’t leven, (wonder ding!) heeft Nederlant gequeekt.
‘k Schyn duister, ’t is geheim: doch lezer weet en rekent,
Dat vrou Sibillaas bladt door myne schriften spreekt.
Deez’ Juffer Koerten heet; zy liet aan ’t Y haar leven;
De roem van haaren stam, en ’t vrouwelyk geslacht.
Zy is ‘t, die wit Papier kan alle vormen geven
Met eene schaar, Minerve, uit uwen schoot gebracht.
De sneê verandert hier door duizent beeltenissen,
Terwyl de hant de stof haar waardigheit verschaft’.
Men ziet ‘er van ’t patroon de beelden nergens missen.
Stelt menschen; nergens wykt haar hant van ’t voorbeelt af.
Het uitgesneede bladt doet alle dieren leven,
Zoo wel een kleine muis als grooten olifant.
De langgebekte stork, door open lucht gedreven
In ’t ronden, zoekt een plaat waar in hy ’t bedde plant.
| |
| |
| |
Vivacissimô ingeniô matronam, Sanctissimam ac Honestissimam Joannam Courteniam, Quae apud Batavos in forfice-pictoria arte hodie excellit, hoc carmine aeternat.
Quae vivo pingit, licèt absque colore, colore,
Produxit, miror! terra Batava nurum.
Obscurus videor: res est abstrusa. Sibillas
Sed folium, lector, me recitare scias:
Courteniae est nomen Matronae, vivit ad Y am
Sexus & gentis gloria rara suae.
Imprimit haec nitidae formas quascunque papyro
Forfice, quae gremio lapsa, Minerva, tuô est.
Sexcentîs variat levis incisura figuris
Materiae pretium conciliante manu.
Exemplo dextrè semper respondet imago:
Siste homines, ea vix decidit archetypîs.
In segmentatis spirant animalia chartis,
Seu mus exiguus, sive elephantus erit.
Si per inane volans rostrata ciconia gyros
Circinat, est nido quaerere visa locum.
| |
| |
De breede dolfyn, op ’t gebootste strandt aan ’t speelen,
Zoekt straks te zwemmen in het opgezwolle vocht.
De wormen grimmelen in vlakke tafereelen.
Niet anders krolt de slang het lyf in bocht op bocht.
De boom van Pallas buigt met beziën beladen,
Gelyk de lauwerboom, Apolloos liefde waardt.
Een schat van bloemen ryst met dungetande bladen,
Die elk, behalven ’t wit, acht van Natuur gebaart.
Ik zwyg van huis en burg, en galery en wagen,
En kleedt, en boek en schip, van schoutooneel en kerk.
D’aanschouwer, als op ’t zien van Gorgon, staat verslagen,
En grooter als de faam is ’t overkunstig werk.
Parrhazius gordyn deedt Zeuxis oogen dwaalen,
Maar Koertens kunstig bladt Parrhazius belacht.
Daar deez’ Dedaalsche schaar kan ’t al naar ’t leven maalen,
Word Koerten billyk als een Kunstgodin geacht.
Zy, zoo Apols gordyn my niet bedriegt, gebooren
Uit Jovis brein, eischt van de weerelt zulk een eer.
Maar zie, terwyl ik schryf, voelt zich myn veder stooren;
Myn vaarzen vloeien uit geen nekterstroomen neêr.
Die zonder verf met verf deedt leven alle dingen,
Is waardt met ander vuur haar lof te hooren zingen.
Ad. Spinniker.
| |
| |
Palpitat in ficto pandus quasi littore dolphin,
Et mox affusis ille nataret aquîs.
Vermiculata ipsos referunt emblemata vermes,
Non serpens aliter nempe volumen agit.
Baccis foeta comas inclinat Palladis arbor,
Et pariter Phoebo laurus amata suo.
Denticulatorum surgunt examina florum,
Quae, nisi quòd candent undique, nata putes.
Quid villas memorem, Xystos, castella, quadrigas,
Vestimenta, libros, templa, theatra, rates?
Ad quae spectator stupet, hem! ceu Gorgone visâ;
Est famâ majus Palladium illud opus.
Lintea Parrhasii fallebant Zeuxin, at ista
Fallunt Parrhasios lintea Courteniae.
Daedala cum forfex sibi cuncta simillima reddat,
Courteniam fas est assimilare Deae.
Et, nisi me Phoebi fallit cortina, cerebró
Quae Jovis exsiluit, poscit ab orbe decus.
Ast impar calamus medio curtatur in actu,
Non mihi nectareô carmine vena fluit.
Quae vivô pinxit sic, absque colore, colore,
Illa est longè aliô digna colore cani.
Benedictus Benzon,
Cathedr. ibid. Scholae Conrector.
|
|
Auteursrechtvrij