Mijne zondagen in het Vereenigde Koninkrijk

[p. 19]

Londen, 2 Junij 1857.

Onder de allereerste aardigheden, welke wij hier troffen, behoorde de bekende generaal Tom Thumb, zich begevende naar Rusland, de laatste reis, welke hij denkt te maken, alvorens in Amerika, zijn geboorteland, van zijne renten te gaan leven. Wij zagen dat uit zijne bokaal weggeloopen foetus, met eene stem als een mirliton, en dat nu buikig begint te worden, met dezelfde walging als te Parijs. Spotten met ligchaamsgebreken en met groote mannen vind ik gemeen en wiederlich. Aan het een zoowel als aan het ander bezondigt zich Tom Thumb; een dwerg, eene misgeboorte, een gedrocht, stelt den grooten Frits en Keizer Napoleon voor! inderdaad heel dwaas, maar het is terugstootend. De groote Frits neemt een snuifje, waggelend in zijn ouderdom op zijne knikkende knieën. Hoe doet Keizer Napoleon, als hij peinst? hoe deed hij te Arcole? hoe sliep hij op zijn stoel, den avond voor den slag van Wagram? hoe liep hij door zijne kamer den nacht te Fontainebleau? Hoe blaft de hond?! De leelijke sprinkhaan, dien wij, als de Brobdingnaggers Gulliver, in eene pilledoos moesten stoppen, kwam vervolgens in een vleeschkleurigen hansop te voorschijn, bootste of aapte onderscheidene klas-

[p. 20]

sieke standbeelden na en trad op als een kupidootje. Afzigtelijke, verachtelijke heiligschennis!

Gisteren - een beter tooneel - bezigtigden wij de St. Katrine-docks, waar een dertigtal schepen tegelijk kan lossen. Men moet door die uitgestrekte pakhuizen heenwandelen, om zich eene voorstelling te kunnen maken van de hoeveelheden en schatten, welke daar geïnterposeerd liggen. Geheele zolders met Italiaansch stroo, Ceylonsch kaneel, Indische koffij, bruine suiker, wol en katoen, macaroni en vermicelli, franschen brandewijn en Genua-olie, en een vloer van rijstkorrels, even als ginds van koffijboonen. Ieder was even beleefd; een blik was voldoende, opdat men zich beijverde u met de voorwerpen, kwaliteiten, wijze van pakking, enz. bekend te maken, en al de verklaringen te geven, welke gij wenschte. Naar de verschillende zolders en verdiepingen voerde ons eene soort van evenwigt, dat met u op- en neerging en ophield voor ieder openstaand luik, naar gelang men verkoos, met oogmerk trappen te mijden, tijd te winnen en de zaken te bespoedigen. Die manier was bijzonder geschikt iemand zeeziek en dronken te maken; de wandeling in de winevaults evenwel nog meer. Gewapend met een lampje, dat op een hout, als waaraan de couranten in de koffijhuizen gehecht zijn, vast zat, vingen wij den togt door die dik met fungussen bewassen catacomben aan. Heerlijke sherry, nog heerlijker portwijn! Wonder boven wonder! niemand ondervond er den invloed van.