Prins Awin en de twee leeuwewelpjes
(1985)–Sita Kishna–
Auteursrechtelijk beschermd
[pagina 55]
| |
[pagina 56]
| |
Lang geleden woonde er in een dorp dicht bij een rivier een oude vrouw helemaal alleen. Haar man was al gestorven en ze had geen kinderen. Elke dag moest ze naar de rivier om water te halen. Op een dag ging ze weer naar de rivier met haar emmertje in haar hand. Bij de rivier aangekomen, bukte ze zich om water in haar emmertje te vullen. Maar plotseling sprong een kikker uit het water en van schrik liet ze haar emmertje los. Het emmertje zonk in de rivier nog voor ze het kon pakken.
Het vrouwtje ging op de grond zitten en begon te huilen: ‘Ohoh, deze rivier heeft mijn emmer gestolen. Waarin zal ik nu water halen. Hoe zal ik koken. Wat moet ik nu doen, oooh, wie kan mij helpen!’ Een grote krokodil hoorde haar huilen en kwam naar haar toe zwemmen. Hij vroeg haar vriendelijk: ‘Waarom huil je zo, oude vrouw, wat is er aan de hand?’ ‘De rivier heeft mijn emmer gestolen’, huilde de vrouw, ‘ik weet niet waarin ik nu water moet halen. Ik ben een arme oude vrouw en ik heb geen andere emmer.’ De krokodil kreeg medelijden met de vrouw en zei troostend: ‘Huil maar niet, vrouwtje, ik zal je wel helpen. Kom maar met me mee naar huis. Ik zal dan je emmer voor je gaan zoeken.’
De krokodil liet haar op zijn rug zitten en nam haar mee naar zijn huis op de bodem van de rivier. Hij had veel kinderen en ze kwamen meteen aanlopen toen ze hun vader zagen. De krokodil zei tegen het vrouwtje: ‘Pas maar op mijn kinderen, dan ga ik je emmer zoeken.’ ‘Goed, meneer krokodil’, zei het vrouwtje en ging naar de kinderen toe. Alle kinderen van de krokodil kwamen om haar heen zitten en ze keken haar lief aan. De oude vrouw begon ze te aaien en zei: ‘Wat zijn jullie lief.’ ‘Wat heb jij een mooie ogen’, zei ze tegen de één en tegen een andere krokodil zei ze: ‘Wat heb jij één glinsterende huid.’ Tegen een ander: ‘Wat een sterke staart heb jij!’ En zo zei ze aan alle kinderen iets liefs.
De krokodil was niet meteen weggezwommen, maar hij was achter een steen gaan schuilen om te zien of de oude vrouw goed op zijn kinderen paste. | |
[pagina 57]
| |
Ego burhiyá ráhá. Ek din burhiyá balti lei ke gail nadi men páni bhare. Jab páni bharat ráhá, tab okar baltiyá chut ge ohi nadi men aur bur ge.
Ab burhiyá ohi jaghá baith ke lagal rowe: ‘Oho, i nadiyá hamár baltiyá corá leis. Ab ke men páni bharab, kaise páni lei ke jáb ghare aur kaise pakáb-wakáb!’ Acakke men ego magar nikrá. U dekhe burhiyá khub rowe hai aur punchis: ‘E, burhiyá, ká bhail, káhe ke tu aise rowe hai?’ ‘Hamár balti nadi corá leis. Ke men ab páni bharab. Ham bahut garib báti, hamme kháli ego balti hai’, auratiyá rowe. ‘Ná row, burhiyá’, magarwá bole, ‘cal hamre sangri, ham tor balti khoj deb.’ Ta magar oke apan pithi par lei ge apne sangri aur apan ghar men baitháis. Magar ke dher baccá ráhá. Bole: ‘Burhiyá, hinyá baith, hamre larkan ke dekhiye, ham jái tor balti khoje.’ ‘Acchá’, burhiyá bole. Ta magar kare jaise já hai, baki ego intá ke páche lukwái gail aur dekhe ká burhiyá kare hai. Sab bacwan áil ke burhiyá ke gher lihin. Tab burhiyá ab lagal sabhan sohráwe aur bole: ‘Bará sundar sundar hai, dekho kaise dehinyá camkat hai. Dekho kaise sundar sundar muhwá, gor-wor hai. Dekho kaise barhinyá barhinyá báte. Dekho kaise sundar sundar ponchiyá hai, kaise camkat hai.’ Aur magar sab sune. Ta u háli se gail balti khoje aur pái ke dher soná omen bharis. Bhar ke ekátgo pattá sonwá ke uppar dharis aur baltiyá kas ke bándh dihis. Ta gail burhiyá ke lage aur bole: ‘Le, burhiyá, lei já; apne ghare men kholiye, rastá men ná kholiye.’ Burhiyá khusi ráhá apan balti dekhe ke aur magarwá ke dhanbád karis. Ta baltiyá lei ke gail ghare. Ghare men balti kholis aur dekhe bará soná! Bará soná dekhis! Bahut khusi bhail; ab oke ná cáhat ráhá etná kas ke kám kare ke aur jaun cij u mángat ráhá u kin sakat ráhá. U gail bajár aur hunwá se saudá kin-kán ke ghare áil. Kháik banái ke khái lagal khub barhinyá se.
Oke ego parosin ráhá. I parosiniyá dekhis ki burhiyá ke etná paisá ráhá, ta gail ose punche, káhán páis etná paisá. Ab burhiyá batáwe: ‘Gail rahili páni bhare, balti dub gail ráhá aur | |
[pagina 58]
| |
 | |
[pagina 59]
| |
 | |
[pagina 60]
| |
Hij hoorde alles wat ze zei en ging heel tevreden haar emmer zoeken. Hij vond het emmertje en vulde het met veel goud. Hij deed een paar bladeren over het goud en bond een stevig stuk touw om de emmer. Daarna ging de krokodil naar de oude vrouw en zei: ‘Vrouwtje, hier is je emmertje terug, maar je mag het niet openmaken voor je thuis bent.’
De oude vrouw was blij haar emmertje terug te hebben en bedankte de krokodil. Hij liet haar weer op zijn rug zitten en bracht haar naar de oever van de rivier. De oude vrouw ging naar huis en toen ze binnen was, deed ze de emmer open. Wat was ze blij toen ze zag dat er goud in de emmer was! Ze hoefde nu niet meer hard te werken en ze kon alles kopen wat ze wenste.
De oude vrouw had een buurvrouw, die zag dat ze opeens van alles en nog wat kocht. De buurvrouw vroeg haar hoe ze toch aan al dat goud was gekomen en de oude vrouw vertelde haar wat er was gebeurd.
De buurvrouw besloot ook naar de rivier te gaan met een emmer. De volgende dag stond ze heel vroeg op en liep vlug met een emmer naar de rivier. Ze gooide de emmer in het water. De emmer verdween in de diepte en de buurvrouw begon te huilen: ‘Ohoh, mijn emmer is in het water gevallen, waarin moet ik nu water halen, ohoh, wie zal mij helpen mijn emmer te vinden.’ Plotseling kwam de krokodil te voorschijn en hij vroeg: ‘Waarom huil je zo, vrouw? Wat is er gebeurd?’ ‘Mijn emmer is in de rivier gevallen en ik weet niet waarin ik water moet vullen. Ik heb maar één emmer’, huilde de buurvrouw. ‘Kom maar met mij mee, dan zal ik je emmer voor je gaan zoeken’, zei de krokodil daarop. De vrouw wilde van plezier bijna van blijdschap opspringen toen ze hoorde wat de krokodil zei, maar ze deed alsof ze erg verdrietig was. De krokodil bracht haar naar zijn huis en toen zijn kinderen kwamen aanlopen zei hij: ‘Pas goed op mijn kinderen; ik ga je emmer voor je halen.’ Hij deed alsof hij wegging, maar hij ging weer achter de steen schuilen om te zien of de vrouw zijn kinderen goed behandelde. De krokodilletjes kwamen om de vrouw heen zitten. Ze dacht dat | |
[pagina 61]
| |
 | |
[pagina 62]
| |
 | |
[pagina 63]
| |
ohi jaghá ham rowat rahili. Tab ego magar áil aur ham ke lei gail apne ghare. Ohi hamme paiswá deis.’ Parosin bole: ‘Hamahun jáilá!’.
Ab parosin calá balti lei ke. Ta gail aur baltiyá ohi nadiyá men bor ke chor dihis. Baltiyá bur ge aur parosin ab lagal rowe. Ta ohi magar áil. Punche: ‘Káhe ke tu aise rowe hai, bahin, ká bhail?’ Parosin bole: ‘Hamár balti ehi men bur ge, nadiyá men. Ke men páni bharab.’ ‘Acchá, cal hamre sangri, tab ham tor balti khoj deb.’ ‘Thik hai’, parosiniyá bole, ‘hamme lei cal.’ Ta magar oke apan pithi par baithái ke lei gail apne ghare. Ghare men baithái ke, auratiyá ke bole: ‘Hamár larkan ke dekh-bál kariye, ham jáilá tor balti khoje.’ Baki magarwá ná gail khoje, u gail ego intá ke páche lukwái aur dekhe ká auratiyá kare hai. Magarwá ke baccan áil aur parosiniyá ke gher lihin. Ab i sabhan ke bole hai: ‘Hede, hede, kaisan gandhorá gandhorá hai, sáre. Hede ekar dehinyá gandhát bá... Ekar nakunwá terh terh hai. Hede, hede, kaisan gandhorá hai. Hede, ekar ankhiyá kaise camkat hai bilarah bilarah. Hede, bará gandhorá báte. Tu log ke dehinyá gandhát bá, sáre!’ Aur magar sab sunis. U bahut gussái gail. Háli se gail parosiniyá ke balti khoje aur pakar pakar ke balti men dher ke sánp bharis. Bhar ke ekátgo pattá sanpwan ke uppar dhar dihis aur baltiyá ke kas ke bándh dihis. Gail parosiniyá ke lage aur bole: ‘Le, hinyá tor balti hai, lei já. Baki kháli apne ghar men kholiye, rastá men ná. Ghare jái ke, cáro or se gharwá bandh kariye, tab kholiye.’ Parosiniyá háli se okar pithi par baith ge aur bole: ‘Ham ke jaldi jaldi ghare pahuncáo!’ Magarwá oke lei ge aur parosin nadi ke kináre utaral. Auratiyá apan balti pakar ke, ghare dhaur ke gail. Háli se sab kemári aur khirki bandh karis aur baltiyá ke kholis. Báprebáp, ká dekhe omen, barká barká sánp! U cillái lagal. Sanpwan balti se nikar ke oke mángat ráhá káte. Parosin ke etná dar lagal, u háli se kemári khol ke bahare bhág gail. Sánp okar piche piche cale lagal, parosin ab bháge, aur sanpwan okar páche páche. Sáit, jab párosinyá ná mar gail, u abbe talak dhaure hai aur sanpwan oke pichá kare hai. | |
[pagina 64]
| |
de krokodil weg was en zei aan de kinderen: ‘Bah, wat stinken jullie! Blijven jullie soms de hele dag in de modder zitten, viezerikken?’ ‘Jouw neus is krom, hahaha’, lachte ze één van de kinderen uit, ‘en jouw ogen glimmen als katteogen’, zei ze tegen een andere krokodil.
De krokodil had alles gehoord en hij zwom woedend weg. Hij had de emmer vlug gevonden en vulde hem met enkele slangen. Hij legde een paar bladeren over de slangen heen en bond de emmer stevig vast met een heel dik touw.
Hij gaf de vrouw de emmer en zei: ‘Alsjeblieft, hier is je emmer terug, maar je mag hem pas openmaken als je thuis bent. Voor je de emmer opendoet, moet je eerst alle ramen en deuren van je huis dichtmaken.’ De hebzuchtige vrouw greep de emmer beet en vol ongeduld zei ze aan de krokodil dat hij haar vlug naar de oever van de rivier moest brengen. De krokodil liet haar weer op zijn rug zitten en zwom snel naar de kant van de rivier. De vrouw rende zo vlug mogelijk naar huis zonder de krokodil voor zijn hulp te bedanken. Thuis deed ze gauw alle deuren en ramen dicht en maakte de emmer open. Wat schrok ze toen ze in plaats van goud alleen maar slangen in de emmer zag! De slangen kropen uit de emmer en probeerden haar te bijten. De vrouw rende naar de deur en vluchtte het huis uit. De slangen kropen haar achterna en als ze niet dood is, rent ze nog altijd rond met de slangen achter haar aan. |
|
