Gedichten

[p. 159]

De gestafte nieuwsgierigheid.

Laat de Wijsgeer ons verachten,

Daar hij schimpend op ons ziet;

En zich boven ons verheffen!

Kloë! och, ontrust u niet.

Zaagt gij wel, toen we uit dat boschje

Gistren kwamen - hoe hij mij

Met een nijdig oog begluurde?....

Maar ik liep hem trotsch voorbij.

'k Geef hem vrijheid om te gissen,

Wat hij wil, uit ons gelaat;

'k Wed, dat hij uit twintig keeren

Nog niet eens de waarheid raadt.

[p. 160]

 

Ja - onze oogen stonden kwijnend;

 

't Haar hing achtloos golvend neêr;

 

Uw gelaat - was als de rozen

 

In het zoele zomerweêr.

 

'k Hield mijn arm om u geslagen;

 

En als 'k u een lonkje gaf -

 

Wendde gij somtijds uwe oogen

 

Met een lachje van mij af. -

 

Ja - dit zag hij. Maar verbeeldt ge u

 

Dat hij alles weet? - ô Neen!

 

Uit uwe oogen iets te lezen....

 

Dat geheim weet ik alleen.

 

Hij benijdt mij een genoegen

 

Dat hij nooit beseffen kan.

 

Hoe toch zou hij het dan gissen?

 

Lieve kloë, troost u dan! -

 

ô Die toestand, als de liefde

 

Zelfs voor ons een raadsel wordt,

 

Als ze ons uit haar hevigste onrust

 

In den schoot der kalmte stort -

 

Als in vlugtige oogenblikken

 

Zich het hoogst gevoel verliest

[p. 161]

 

In die onbeschrijfbre stemming

 

Die ons beider hart verkiest

 

Boven 't bruisen van de driften....

 

Kloë.... denkt gij dat die staat

 

Een verbeelding treft, die ophoudt

 

Als 't verstand niet verder gaat? -

 

 

 

Kon hij ons alleen verachten,

 

In zijn' hoogren kring verblijd! -

 

Maar wij zien het, hoe hij, schimpend,

 

Tandenknarzend, ons benijdt.

 

 

 

Waarom kwam hij zich ontrusten

 

En - zich tergend - ons bespiên?

 

ô Hoe wreed waar' niet zijn lijden,

 

Zoo hij alles had gezien!....

 

 

 

Kloë, laat hij ons verachten,

 

Daar hij schimpend op ons ziet!

 

Zich verr' boven ons verheffen!

 

Waarlijk.... ik benij' hem niet.

1786.