Gedichten

[p. 156]

De jonge Kloë.

Kloë, zestien jaren oud,

Sprak: ik zal de min ontvlugten:

Want als men het wel beschouwt,

Doen de minnaars niets dan zuchten.

't Is of elk zijn' tijd besteed

In 't gevoelen van zijn leed.

Waar ik slechts mijne oogen wend' -

Nergens vind ik twee gelieven

Die niet zuchten. Wat ellend'

Mag hun teedre boezems grieven?

Waarom staag de vreugde ontvlugt

Door hun eindeloos gezucht? -

Neen, nooit zal de liefde mij

In haar nare kluisters binden:

In die teedre slavernij

Kan ik zoo veel heils niet vinden.

Heeft de min er anders geen? -

Liever blijf ik dan alleen.

[p. 157]

 

Laatst vroeg lykas om een' zoen....

 

('k Moet nog lagchen om dat vragen.)

 

'k Riep: Och, lykas, neen! - En toen

 

Zuchtte hij, en sloeg aan 't klagen.

 

ô Wat is het minnen dwaas!

 

Al zijn antwoord was - helaas!

 

 

 

Gistren zag ik lykas weêr.

 

'k Dacht: 't is best zijn oog te ontvlugten;

 

Wijl ik ligt zijn smart vermeêr:

 

Want hij weende en scheen te zuchten.

 

'k Vlood zeer schielijk van die plaats:

 

Alles riep mij daar - helaas!

 

 

 

Zoo zong kloë; - maar de Min

 

Hoorde het vermetel zingen

 

Van die jonge herderin. -

 

‘'k Zal die stoute schoone dwingen!’

 

Sprak hij. - Kloë maak vrij staat,

 

Dat hij 't bij geen zeggen laat.

 

 

 

Eensklaps vloog hij naar beneên.

 

Kloë dacht: ‘Zou hij mij dwingen! -

 

'k Blijf gerust met hem alleen.

 

Lagchend ging zij voort met zingen:

 

‘'t Is of elk zijn' tijd besteedt,

 

In 't gevoelen van zijn leed.’

 

 

[p. 158]

 

Hij nam 't meisje bij de hand,

 

Wees haar lagchend twee gelieven.

 

‘Houd u wat aan dezen kant

 

Kloë! (sprak hij) 't mogt hen grieven.

 

Veilig moogt gij hen bespiên,

 

Zoo gij maar niet wordt gezien.’

 

 

 

Och! hoe gretig hoorde zij

 

Toen het zuchtend, teeder hijgen,

 

Dat, in dees lief kozerij,

 

Kloë toeriep, onder 't zwijgen:

 

‘Zie hoe men den tijd besteed,

 

In de liefde zonder leed.’

 

 

 

Toen cupido haar verliet,

 

Gloeide hare lieve wangen:

 

En de gulle vreugd verliet

 

Kloë's hart voor 't zoet verlangen.

 

Sedert heeft zij het gezucht

 

Van haar' lykas nooit ontvlugt.