Volledige werken. Deel 5

[p. 71]

Zooals er meer zijn.

De heer G. Kaekelmans is een man of liever een jongeling van omstreeks de dertig jaren; hij is eerder vet dan wel mager; zijne lichaamsgestalte is tusschen de middelmatige; zijn gang is afgemeten en verraadt iets stijfs, iets stomps, niet zoo zeer in de manieren als wel in den geest des jongelings. Hij heeft zwart haar, zwarte oogen, eene bruine tint en bezit dus een niet onaangenaam voorkomen en, op het eerste zicht, moet hij zelfs der schoone kunne bevallig toeschijnen.

Wanneer de heer G. Kaekelmans nog zeer jong was en nauwelijks den rok der kindsheid had afgeschud, onderscheidde hij zich - in de oogen zijner ouders - door eenen spitsvinnigen geest en door een onophoudend gesnater, dat zoo ijdel als hoogklinkend, maar toch bekwaam was om het ouderhart van fierheid te doen kloppen, en het besluit te doen nemen om van den jongeling eenen advokaat te maken. De meeste menschen, zooals de ouders van den heer G. Kaekelmans, verkeeren in het denkbeeld, dat het genoeg is om goede advokaat te wezen, van een groot gemak in het spreken te bezitten, of, zooals het volk zegt, goed van de spanader te zijn gesneden. Nu, de heer G. Kaekelmans was in dit geval en moest dus advokaat worden: het was zijn roep.

De eerste studiën des jongelings gaven wel niet veel van hem te verhopen; hij muntte in geen enkel vak van wetenschap of geleerdheid uit, hij behaalde geenen den minsten prijs; doch dit was geenszins - zooals hij aan zijne ouders zegde, - aan zijn onverstand of aan luiaardij toe te wijten: het was alleenlijk daaraan toe te schrijven, dat de leeraars liever kinnekens maakten, op hem G. Kaekelmans slecht gemutst waren en hem telkens onrecht deden. De ouders waren in hunnen geestrijken zoon verblind en geloofden aan zijne gezegden: hij werd als een onnoozel slachtoffer aanzien en men troostte hem zooveel men kon.

Van de kleinere studiën, welke men gewoonlijk humaniteiten noemt, klom de jongeling tot hoogere wetenschappelijke betrachtingen; hij begaf zich naar de Hoogeschool. Zijne handelwijze aldaar veranderde niet, en bleef vol van onbeschaamde verwaandheid. Gedurig wist hij de gezegden der leeraren te beknibbelen, vreesde niet om ze voor

[p. 72]

domkoppen en weetnieten uit te maken, en wanneer hij soms, gedurende de vacantie-dagen, met zijne ouders daarover sprak, zwol het hart dezer laatsten al weder van fierheid op en zij aarzelden niet om hunnen zoon aan te zien als eenen der grootste mannen, welke het vaderland ooit zou hebben bezeten. - Zoo niet dachten een groot getal studiemakkers van den heer G. Kaekelmans. Zij hadden weldra den jongeling begrepen en dewijl zij hem meestal involgden, om hem den vollen toom aan zijne verwaandheid te doen geven, lachten zij hem inwendig en op eene deftige wijze in het openbaar uit.

Door gelukkige toevallen, welke men bijna als mirakels zou kunnen aanzien hebben, bekwam de jongeling, door zijne verwaandheid ondersteund, de opvolgende graden in de rechtsgeleerdheid - er is een God voor de zotten en zatten, zooals men zegt, - en kwam zich eindelijk, van zijn diploma voorzien, in zijne geboortestad als advokaat vestigen. Wat de leeraars voor hem geweest waren, werden thans de rechters: hij aanzag ze allen als domkoppen, als menschen zonder verstand, zonder gezond oordeel.

De pleitredenen van den heer G. Kaekelmans maken sedert eenigen tijd veel opziens en indruk. De harten zijner ouders zijn tot berstens opgezwollen. Het volk, dat slechts op de min of meer groote kracht der stem oordeelt, en toch over niets kan oordeelen, mits men in eene vreemde taal bij de gerechtshoven spreekt, vindt dat de heer Kaekelmans een groot advokaat is. De rechters, die een weinig op den grond der zaken acht slaan, aanzien het als eene boetpleging, wanneer zij het pleidooi van den heer G. Kaekelmans moeten hooren en de ambtgenooten van dezen laatste lachen in hunne vuist wanneer zij het praatziek gehaspel eenige stonden naluisteren.

De heer G. Kaekelmans zal, dit niettegenstaande, zich weldra eenen grooten naam verwerven; hij heeft zich aan eene partij verkocht en, bij de eerste gelegenheid, zal hij als kandidaat voor den gemeente- of provincie-raad en wellicht ook wel voor de wetgevende kamers voorgedragen worden. De hoop van het vaderland rust op zijn hoofd!

Als naschrift moeten wij hier nog eene hoedanigheid van den heer G. Kaekelmans aanstippen. Hij spreekt immer Fransch; hij zegt geen Vlaamsch te kennen, heeft zijne educatie in het Fransch genoten, en lacht met de Vlaamsche nationaliteit. Met een woord, de heer G. Kaekelmans is een franskiljon in de ziel.