Het II. Deel vanden speel-hof der liefde Godts

Clacht-liedt ten tyde vande Peste.

Stemme: Echo.
Ofte: Och wat wil ick terghen, aen dees holle berghen.

SIet hier nu Godts roede,
Op quaed', en op goede,
Al ghelijcker handt,
Straft Godt door sieckten brandt,

[p. 90]

 

Godts vreken, ontsteken,

 

Sietmen nu de peste verbreen over al,

 

O Godt! wilt versoeten dese bitter gal.

 

Laes! wy zijn ghebeten:

 

Veel eer dan wy't weten,

 

Is de sieckt' in't lijf;

 

Sanderdaghs doodt, en stijf.

 

In sorghen, verborghen,

 

Moeten wy nu wesen altijt op ons wacht,

 

Op dat inde sonden ons ziel niet versmacht.

 

O wat droevigh sterven!

 

Vrienden troost te derven,

 

Inden noodt alleen,

 

O wat bitter scheen!

 

Ons schuwen, hun gruwen,

 

Van te commen laeten ons ontrent,

 

Van ons hun verschroomen, als van een serpent.

 

Dees sieckt' daer beneven,

 

Maghmen met recht gheven,

 

Den naem swaerigheyt,

 

Ach! s'is vol bitterheyt;

 

Dees baeren, beswaeren,

 

En door schrick beroert seer lichtelijck ons bloet,

 

Ach! dees droeve siecte, comt om lijf, en goet.

 

Godt van't eeuwigh leven,

 

Wilt ons 't quaet vergheven,

 

Blust 't fenijnigh vier,

 

Heer weest ons goedertier.

 

't Castijden, dit lijden,

 

Wenschen wy te wesen t'onser saligheyt,

 

O Godt der ghenade! doet bermhertigheyt.

 

Moeder Godts hoort 't suchten,

 

Van die droevighe vluchten,

 

Om t'ontgaen den noodt,

 

Van dees subite doodt.

 

Dees slaeghen, dees plaeghen,

 

Kennen wy ons schuldigh t'hebben wel verdient;

 

Bidt voor ons Machari', en Rochus Godts Vrient.

 

Ach! aenhoort ons kermen,

 

Wilt ons oock ontfermen

 

Sint' Sebastiaen,

[p. 91]

 

Anthonij, Adriaen;

 

Wilt helpen, druck stelpen,

 

Vrees van ons verjaeghen, onsen toevlucht zijt,

 

Eeuwigh door dees slaeghen, moghen zijn verblijt.

Amen.