Het II. Deel vanden speel-hof der liefde Godts

Den sevensten Vleughel, is de consideratie vande broosche, ende onghestaedighe fortuyne van dese wereldt.

Stemme: O Galathé, ô schoone Galathé, &c.

O 's Werelts pompe, broos als een ghelas,
V banden zijn maer als een enckel vlas;
G'hebter bedroghen, veel door u loghen,
G'hebter bedroghen, door u valschen blas.

M'heefter soo veel ghevonden in dit dal,

Wiens soeten troost, verkeerde licht in gal;
Al die ghesellen, zijn niet om tellen,
Al die ghesellen zijn veel in't ghetal.

Hoe luttel dachte Aman op dien stoot,

Als hy aen's Conincx tafel was ghenoot;
Dacht niet te sterven, een galgh te erfven,
Dacht niet te sterven, schandigh soo de doot.

Vasthi haer kance keerde van ghelijck,

Sy wiert gestooten uyt des Conincx rijck;
Veel noch soo vaeren, tot hun beswaeren,
Veel noch soo vaeren, in't stil, en publijck.

Ach! Iesabel en peysde dat oock noyt,

Als sy lagh inde venster opghetoyt;
Balthazar beefde, niet langh dan leefde,
Balthazar beefde, sijn rijck wiert verstroyt.

Irena had' den grooten Turck behaeght,

Als sy't minst peysde, laes! dan wiert gheplaeght;

[p. 67]

 

't Hooft afgh[e]smeten, liefde vergheten,

 

't Hooft afghesmeten, wierdt dan onversaeght.

 

De hooghe berghen daelen seer confuys,

 

Door 's wereldts baeren, en al haer ghedruys;

 

Men siet den rijcken, seer licht beswijcken,

 

Men siet den rijcken, arem comen t'huys.

 

Iae Christus smaeckt haer onghestaedicheyt,

 

Wiert Palmen-dagh in-gh'aelt met eerlicheyt;

 

Corts hem-versmaeden, door werck en daeden,

 

Corts hem versmaden, door quae nijdicheyt.

 

O Godt! die my heeft g'opent d'oogen blent,

 

Bauwt in mijn ziel 't sterck deuchdigh fondament;

 

Op da'ck ghetrauwe, noyt en verflauwe,

 

Op da'ck ghetrauwe, u blijf totten ent.