Het II. Deel vanden speel-hof der liefde Godts

Van den Vos van Onsuyverheyt, dieder soo menigh heeft verleyt.

Stemme: Als ick ben ghedachtigh.
Ofte: Coridon bevanghen.
Ofte: Guilielmus.
Hoe datter menighe vallen in de sonde van onkuyscheyt, door de ooghen.

D' Oorsaeck van te vallen,
In dien diepen kuyl,
Zijn meest d'ooghen ballen,
Die, die sonde vuyl,
Doet in d'ooghen spelen,
En daer naer 't ghepeys in't hert,
Die reyn ziel doet quelen,
En wort dan van sonden swert.

D'ooghen onghedwonghen,

Brenghter veel in't wee:
Sy zijn licht bespronghen,
In des wereldts zee.
Noyt Caribdis dede,
Aen de Schippers soo veel leet.

[p. 58]

 

D'ooghen door quae zede,

 

Ontsteken het helsch vier heet.

 

Dimocretus kende,

 

't Schaede van't ghesicht:

 

Sijn ooghen verblende,

 

Sijn verstandt kreegh licht.

 

Laes Samson aenschoude,

 

Eene valsche Dalila;

 

't Welck hem dan beroude,

 

Als hy was in't strick te spa.

 

David wiert bedroghen,

 

Door een Bersabé:

 

D'ooghen ras ghevloghen,

 

Maeckten 't hert t'onvre.

 

Salomon ghepresen,

 

Door't aenschouwen menigh vrauw,

 

Kost sijn hert niet wesen,

 

Aen Godt sijnen Heer ghetrauw.

 

Holofernes blaeckte,

 

Als hy Iudith sagh:

 

Gulsigh sich vermaeckte,

 

Dronck' in't slaepe lagh;

 

Ach! dan wiert versleghen,

 

Dien onwinbaer kloecken helt.

 

Menigh gaen dees weghen,

 

Worden door 't ghesicht ghevelt.

 

Vrienden wilt niet roeren,

 

D'ooghen tot vuyl quaet:

 

Laet u doch niet voeren,

 

Naer't ghen' dat Godt haet;

 

Zult u ziele vinden,

 

Suyver van't onkuysch fenijn,

 

Die sonde verslinden,

 

Als in dwanck de ooghen zijn.